Czym jest katolicki integralny nacjonalizm rewolucyjny? Jest to idea łącząca w sobie nacjonalizm z myślą monarchistyczną w duchu rzymskiego katolicyzmu, dążąca do obalenia obecnego Systemu politycznego w sposób rewolucyjny (będąc w rzeczywistości Kontrrewolucją). Nurty polityczne wchodzące w skład katolickiego integralnego nacjonalizmu rewolucyjnego:
Nacjonalizm Integralny – odmiana nacjonalizmu odrzucająca suwerenność Narodu na rzecz Władzy, która w jego interesie działa, ale jest od niego niezależna. Podstawową cechą takiego nacjonalizmu jest antydemokratyzm, zakładający, że w przypadku demokracji narodem mogą rządzić kliki partyjne i cudzoziemcy, co przeczy samemu celowi nacjonalizmu. Pojęcie i zakres nacjonalizmu integralnego sformułował Charles Maurras. Nacjonalizm integralny powstał z połączenia nacjonalizmu z monarchizmem, z naczelną tezą zakładającą, że tylko instytucje monarchiczne zaspokajają wszystkie aspiracje i potrzeby narodowe (koncepcja rządów Elity Narodu).
Integralizm to pogląd głoszący, iż społeczeństwo jest organiczną jednością. Propaguje on również wiarę w konieczność istnienia hierarchii społecznej i kooperacji pomiędzy poszczególnymi klasami. Opowiada się za korporacjonizmem, jako formą ekonomiczną dla "społeczeństwa organicznego". Często związany z tzw. konserwatyzmem krwi i ziemi, uznający za konieczne kształtowanie instytucji politycznych danego Narodu w oparciu o jego historię i kulturę.
Korporacjonizm - idea społeczno - ekonomiczna, stworzona w XIX wieku, rozwijana i wprowadzana w życie w pierwszej połowie wieku XX. Zakłada uspołecznienie procesu decyzyjnego i upaństwowienie interesów sektoralnych (branżowych). Chodzi o godzenie interesów gospodarczych – pracowników i pracodawców tak, aby poszerzyć polityczną kontrolę nad przemysłem i światem pracy. Za podstawę porządku społecznego uznaje porozumienie wszystkich pracujących w danym zawodzie, niezależnie od ich statusu ekonomicznego - pracowników i pracodawców, w ramach jednego stowarzyszenia, korporacji. Przyjmuje, że pracownicy i właściciele mają identyczne cele oraz interesy, dlatego będą wspólnie dążyć do sukcesu. Korporacja ma dbać nie tylko o materialny dobrobyt swych członków (choćby poprzez nadawanie przywilejów), ale także o ich rozwój społeczny i kulturalny. Korporacjonizm stanowi alternatywę dla socjalizmu i kapitalizmu. Doktryna korporacjonizmu jest związana z naukami społecznymi Kościoła Katolickiego. Korporacjonizm, także jako podstawę systemu politycznego, poparł w encyklice Quadragesimo anno (wydanej 15 maja 1931) Papież Pius XI.
Narodowy Katolicyzm jest to doktryna polityczna łącząca nacjonalizm z przyznaniem religii katolickiej statusu wyznania państwowego, na którym będzie oparty ustrój państwa. W Polsce idee narodowo-katolickie pojawiły się na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, kiedy to młodzi narodowcy zaczęli głosić konieczność budowy Katolickiego Państwa Narodu Polskiego. Papież Pius XI niejako legitymizował ideę narodowego katolicyzmu pisząc: „Prawy porządek chrześcijańskiego miłosierdzia nie zabrania prawowitej miłości Ojczyzny, ani nacjonalizmu; przeciwnie, kontroluje on go, uświęca i ożywia.”
Narodowy Radykalizm - fundamentem ideologii narodowo - radykalnej jest nacjonalizm wyniesiony ze szkoły Romana Dmowskiego. Według narodowego radykalizmu Naród jest najwyższą formą uspołecznienia i najważniejszą zbiorowością dla jednostki, a interes Narodu zostaje wyniesiony ponad inne korzyści (np. osobiste, rodzinne, klasowe, regionalne, międzynarodowe). W porównaniu z ideologią pokolenia "starych" endeków Narodowy Radykalizm uległ pełnej katolicyzacji. Jeden z publicystów pisał: "Zasadniczą różnicą między nacjonalizmem narodowo-demokratycznym i nacjonalizmem Ruchu Młodych polega na tym, że pierwszy był zorientowany na świat ateistyczny, drugi zaś związał się nauką katolicką". "Zasady programu narodowo-radykalnego" głosiły: "Bóg jest najwyższym celem człowieka". Tadeusz Gluziński rozwijał to pisząc: "Kto głosi, że Polska ma być krajem katolickim /.../ ten musi się zgodzić zarówno na regulowanie życia publicznego zasadami etyki katolickiej jak i na konsekwencje prawne tych zasad". Katolicyzm prowadził do zredefiniowania narodu w duchu idealistycznym. Naród miał się opierać na "związku duchowym, jedności psychicznej" - "powszechnej i wspólnej u wszystkich członków danego narodu świadomości swej narodowości", wynikającej z historycznej jedności losów. W tym ujęciu czynniki takie jak język, terytorium czy rasa stawały się drugorzędne - co za tym idzie, narodowy radykalizm pozostawał w zasadzie wolny od biologicznego rasizmu. Katolicyzm modyfikował też stosunek narodowego radykalizmu do innych narodów: miejsce egoizmu narodowego charakterystycznego dla "starych" zajmował "polinacjonalizm", starający się znaleźć miejsce narodów w ramach katolickiego uniwersalizmu. Uznawano "konieczność jednego Kościoła, stojącego ponad narodami". Słowiańskie mniejszości narodowe planowano włączyć do polskiej wspólnoty narodowej zgadzając się na kultywowanie przez nie swego języka i obyczajów, natomiast Żydom odmawiano praw obywatelskich planując ich wywłaszczenie i deportację. Jan Korolec pisał: "Rozwiązanie może być tylko jedno: całkowite usunięcie żydów z Polski".
Konserwatyzm Rewolucyjny - nurt intelektualny łączący w sobie nacjonalizm, antymarksizm i antyliberalizm. Rewolucyjny konserwatyzm zdefiniować można jako kierunek wyrażający antytezę dorobku rewolucji francuskiej, tzn. antytezę liberalizmu, demokracji parlamentarnej, kosmopolityzmu, pacyfizmu, a także marksizmu i anarchizmu. Cechą wyróżniającą ten nurt jest mistyczny nacjonalizm, wzbogacony o elementy socjalne.
Solidaryzm Społeczny - kierunek społeczno-polityczny powstały w II połowie XIX wieku i głoszący naturalną wspólnotę interesów różnych grup i warstw społecznych w państwie, niezależną od ich statusu ekonomicznego lub zawodowego i związanych z nimi różnic interesów. Idee solidaryzmu pojawiały się wielokrotnie w licznych koncepcjach społeczno-politycznych starożytności, średniowiecza i czasów nowożytnych. Stoi w opozycji do liberalizmu, któremu zarzuca przekładanie jednostki i jej dobra nad interesy społeczeństwa jako całości. W przeszłości elementy solidaryzmu były wykorzystywane przy tworzeniu nauk społecznych Kościoła katolickiego, stały u podstaw korporacjonizmu. Na gruncie solidaryzmu społecznego stanął Papież Leon XIII w encyklice "Rerum novarum" przyznając robotnikom prawo do własnych organizacji zawodowych, dopuszczając interwencjonizm państwowy.
Narodowy Syndykalizm – ideologia społeczno-polityczna powstała w latach 30. XX wieku, głosi hasła sprawiedliwości społecznej i rewolucji narodowej, która ma doprowadzić do stworzenia silnego państwa narodowego. Do czołowych ideologów Narodowego Syndykalizmu należeli m.in. Josè Antonio Primo de Rivera i Ramiro Ledesma Ramos. Narodowy syndykalizm odrzuca zarówno kapitalizm jak i komunizm. W sferze gospodarczo-społecznej dążył do oparcia państwa na pracowniczych organizacjach samorządowych - syndykatach, oraz wprowadzenia samorządności robotniczej w fabrykach i zakładach przemysłowych. Jednak to co go wyróżniało od anarchizującego syndykalizmu to głoszenie potrzeby istnienia silnego państwa, poszanowanie tradycyjnych wartości oraz nacjonalizm.