 |
| Poczet Królów Polskich z klasztoru Jasnogórskiego |
Przed 960 rokiem być może rzeczywiście istniała jakaś jakoby koalicja, związek Plemion Słowiańskich o nazwie Sarmacja, lub Lechia, jednak nie ma na to żadnych dowodów. Nawet jeśli tak było, był to związek całkowicie luźny, coś na zasadzie tymczasowych sojuszy, a nie jedno państwo we współczesnym znaczeniu tego słowa. Żadne "Imperium", jak twierdzi autor tego tekstu, nigdy nie istniało. Gdyby tak było, wspominałyby o tym wszystkie rzymskie kroniki i inne źródła historyczne. Jednakże takowych nie ma, i nigdy nie było. Jedynym "dowodem", jakiego używają autorzy tym podobnych tekstów, jest brak jakichkolwiek dowodów... Mamy jednak prawo domyślać się, że przed Mieszkiem I coś było, jakieś zalążki państwowości, bo żadne państwo nie rodzi się nigdy samo z niczego. Z legend i podań, jak również starych kronik opisujących nasze dzieje, znamy nawet imiona i przybliżone daty panowania władców, którzy rządzili tymi ziemiami przed 960 rokiem. Nie są to daty ani postacie historyczne, jednakże bardzo prawdopodobne jest, że w tych legendach jest sporo prawdy. Pomocnym w odtworzeniu linii genealogicznej Mieszka może być obraz przedstawiający poczet władców i królów polskich znajdujący się w klasztorze oo. Paulinów na Jasnej Górze, przedstawiający CHRONOLOGICZNIE wszystkich naszych władców, zarówno historycznych, jak i legendarnych, na który to zresztą powołuje się autor powyższego tekstu.
Co ciekawe, autor całkowicie lekceważy wyraźny łaciński opis znajdujący
się na górze obrazu (zapewne przez nieznajomość języka ludzi
cywilizowanych, jakim jest łacina), który brzmi Series chronlogicæ ducum et regum polonorum a Lecho I ad Augustum IV (co
się dosłownie tłumaczy: Seria chronologiczna władców [przywódców] i
królów polskich od Lecha I do Augusta IV), ignorując przede wszystkim
wyraz chronologiczna (chronlogicæ). Autor natomiast, nie wiadomo
skąd, wymyśla sobie kilkudziesięciu innych, całkowicie fikcyjnych
"królów Lechii"... Poza tym, autor chyba w ogóle nie ma pojęcia, co
oznacza wyraz "chronologiczny", a przynajmniej nie potrafi go w swym
fikcyjnym wywodzie zastosować w praktyce. Wszystkie daty w tym tekście
zaczynają się od roku 1800 przed Chrystusem, jednakże już pomiędzy
pozycją 9. a 10. mamy przeskok o prawie 1000 lat, i nagle znajdujemy się
w roku 336 przed Chrystusem. Czyżby autorowi zabrakło weny twórczej w
tworzeniu tych mitów?... Albo jakiś inny znów "handlujący żyd" wyrwał
kilkadziesiąt kartek z kroniki, jak autor tłumaczy większość pustych
metryk rzekomych "królów Lechii" w swoim wywodzie... Mniejszych
przeskoków, po ok. 100 lub kilkadziesiąt lat, jest dużo więcej...
Nonsensowność rzekomych "faktów historycznych", opisanych w tym
wywodzie, jest tak ogromna, że szkoda na to w ogóle czasu. Odpowiadać na
te brednie, to tak jakby chcieć udowodnić, że nie jest się wielbłądem.
Jest to gra całkowicie niewarta świeczki... Ciekawe, że podróżujący w I
w n.e. bursztynowym szlakiem do Bałtyku Rzymianie nie słyszeli o owym
"imperium Lechów". Autora artykułu można zasadniczo porównać do
„ekologów”, którzy uwierzyli w swoje marzenia i próbują ludzi do nich
przekonywać. Ciekawe, że nikt tego mocarstwa nigdy nie odnotował. Nie ma
o nim wzmianki ani w źródłach wschodnich, ani zachodnich. W źródłach
rzymskich, germańskich czy scytyjskich powinna się chociaż wzmianka
pojawiać. No, a najlepszy dobrobyt państwa jest w momencie, gdy przez
Europę przewiało hunów? Ale ktoś tu się interesuje takimi szczegółami?
Masakra… Autor i jemu podobni i tak żyją w swoim urojonym,
wyimaginowanym świecie ze snu wariata. My jednak zastanówmy się, jak
rzeczywiście, w zgodzie ze znanymi faktami i zdrowym rozsądkiem, mógł
wyglądać poczet naszych władców, zgodnie ze znanymi od wieków legendami i
przekazami, kroniką bł. x. bpa Wincentego Kadłubka oraz x. Jana
Długosza, jak również powyższym obrazem z klasztoru Jasnogórskiego...
1. książę Lech I, Założyciel
 |
| Wizerunek Lecha I z obrazu Jasnogórskiego. Ciekawe, dlaczego pogański autor użył wizerunku jego wnuka, Lecha II Zabójcy? |
Nie znamy dokładnej daty jego panowania. W przybliżeniu możemy podać
datę śmierci Lecha na ok. rok 650 po Chrystusie (miał ponoć panować
przez 50 lat, czyli bardzo dużo, jak na tamte czasy). Lech był wg powszechnie znanych nam legend założycielem Polski/Lechii, czyli
słowiańskiego państwa/plemienia tworzonego przez Polan - plemię
Słowian Zachodnich, przybyłych na te ziemie wraz z innymi Słowianami, w
czasie wielkiej wędrówki ludów, czyli mniej więcej w VI wieku po
Chrystusie. Był też ogólnie rzecz biorąc protoplastą wszystkich Polaków oraz jednym z trzech braci-założycieli państw słowiańskich (razem z
Czechem oraz Rusem). Słowianie przybyli wówczas na te tereny ze wschodu,
głównie z Europy wschodniej, a także z terenów bliskowschodnich
(dzisiejszy Iran) oraz terenów na południe za Uralem, stąd mówimy
ogólnie o ludach praindoeuropejskich. Stąd właśnie odniesienia do
Sarmacji, tak silne w naszym Narodzie aż do czasów zaborów. Być może
Lech I był Sarmatą, przybyłym na te tereny z dalszego wschodu, z terenów
obecnego Iranu, czyli dawnego państwa Ariów - Sarmacji. Są to
oczywiście jedynie domysły, ale przecież uzasadnione, skoro sarmacka
tradycja przetrwała u nas przez ponad 1000 lat! Inne legendy i kroniki
twierdzą, że Lech przybył na nasze ziemie z terenów dzisiejszej
Chorwacji. Jak było naprawdę, nie dowiemy się raczej nigdy... Lech, jak
wiemy z legend, osiadł w Wielkopolsce - a dokładniej w Gnieźnie, mieście
które sam założył, a które było pierwszą stolicą prapolskiego państwa.
Od niego też pochodzi symbol naszego Kraju - Orzeł biały na czerwonym
tle (którego miał wg legendy ujrzeć na tle zachodzącego słońca, nad
miejscem, w którym osiadł. W miejscu zaś gniazda orła zbudował miasto,
zwane właśnie Gniazdem, Gniezdem, a dziś Gnieznem). Być może udało mu
się podporządkować sobie inne plemiona znajdujące się na terenie obecnej
Polski, i stworzyć tą koalicję/sojusz państw/plemion, o którym
wspomniałem wcześniej, a który możemy nazywać roboczo państwem Lecha,
czyli Lechią. Lech miał prawdopodobnie wielu synów, między których
podzielił swoje państwo, wprowadzając ich na trony książęce plemion
tworzących federację. Była to praktyka wówczas bardzo często stosowana w
celu podporządkowaniu sobie państw/plemion zależnych (lenników). Mógł
on też wprowadzić zasadę podobną do tej, która panowała w Polsce w
czasach rozbicia dzielnicowego, czyli zasadę dzielnicy senioralnej, w
której władzę obejmował zawsze najstarszy z rodu. W takiej sytuacji
Polanie wiedliby prym przed innymi plemionami lechickimi. Wiemy jednak, że sojusz ten nie był trwały, i zapewne nie jeden raz się rozpadał,
bowiem, podobnie jak i w czasach rozbicia dzielnicowego, dochodziło do
licznych konfliktów i wojen między poszczególnymi
dzielnicami/plemionami.
2. książę Krak [Krakus] I
Był najprawdopodobniej jednym z synów Lecha, któremu ojciec pozostawił
obecną Małopolskę (wówczas plemię-państwo Wiślan), gdzie wg legendy
wybudował on miasto - stolicę swego kraju - Kraków, które nazwano od
jego imienia. Jako najstarszy z synów po śmierci ojca został władcą
całego kraju - przypuszczalnego związku plemion - czyli Lechii.
Najprawdopodobniej przeniósł się wówczas do Gniezna lub, jeśli nie
istniał jeszcze wtedy zwyczaj dzielnicy senioralnej, to stolica kraju
automatycznie przeniosła się do Krakowa. Możemy założyć, że miało to
miejsce ok. roku 650, po śmierci Lecha. Nie znamy dokładnych dat jego
panowania. Możemy przypuścić, że obejmując władzę po ojcu w wieku ok. 25
lat, panował przez maksymalnie ok. 45 lat, gdyż średnia długość życia
ludzi we wczesnym średniowieczu nie przekraczała 50 lat, a więc wiek 70
lat był już wiekiem bardzo podeszłym. Mógł mieć również wielu synów, a
także córki. Wśród nich najbardziej znana była księżniczka Wanda, która w
późniejszym czasie obejmie władzę w kraju. Miał on z pewnością co
najmniej dwóch synów - Kraka oraz Lecha. Krak jako starszy miał
odziedziczyć władzę po ojcu, został jednak zamordowany przez młodszego
brata, Lecha. Do zabójstwa mogło dojść już po śmierci ojca, ale przed
oficjalnym objęciem władzy i uznaniem przez pozostałych książąt -
wojewodów z rodu Lecha. Lech wmawiając wszystkim tragiczną śmierć brata,
sam został wówczas księciem Lechii, obejmując władzę po ojcu. Krak I
został pochowany w Krakowie, w miejscu, gdzie znajduje się do dziś Kopiec Kraka (usypany najprawdopodobniej jako kopiec nagrobny), po
przeciwnej stronie Wisły, naprzeciwko Wawelu.
3. książę Lech II, Zabójca
 |
| Lech II Zabójca, przez pogańskiego autora mylnie utożsamiony z Lechem I |
Młodszy syn Kraka i jego następca. Panował przypuszczalnie w latach ok.
695-700. Według kroniki Długosza po śmierci ojca Lech II z żądzy władzy i
z zazdrości zabił swojego starszego brata, po ojcu noszącego imię Krak
(II). Dokonać miał tego w czasie polowania, a dla ukrycia zbrodni
porąbał ciało na części i zasypał w piasku (najprawdopodobniej jego
ciało zostało odnalezione i pochowane wraz z ciałem ojca, pod kopcem
Kraka w Krakowie). Potem kronikarz wspomina o fałszywym świadectwie
Lecha przed ogółem możnych, które Lech sowicie podlał łzami. Przekonani
poddani oraz członkowie rodu ogłosili go królem. Wg najbardziej
prawdopodobnej wersji Lech II został niedługo później strącony z tronu i
wypędzony z Kraju w wyniku wykrycia spisku. Miał zostać skazany na
śmierć, ale uratowały go usilne prośby jego siostry - księżniczki Wandy.
Wg innej, mniej prawdopodobnej wersji miał panować długo, lecz
bezpotomnie. Był ostatnim władcą o imieniu Lech.
4. księżniczka Wanda
Po śmierci lub wygnaniu Lecha II władzę po nim przejęła jego siostra,
córka Kraka I, księżniczka Wanda, ostatnia z rodu Kraka. Nie zgodziła
się ona na małżeństwo z księciem niemieckim. Urażony książę najechał ze
swoimi wojskami ziemie polskie. Armia pod dowództwem Wandy zdołała
odeprzeć atak. Wanda jednak zdecydowała się na samobójstwo, rzucając się
w nurt Wisły, aby nie prowokować kolejnych napaści (według innej wersji
była to ofiara za odniesione zwycięstwo). Wanda również panowała przez
krótki okres czasu, po jej śmierci ród Kraka ostatecznie wygasł. Jej
ciało zostało wyłowione z Wisły, i w tym samym miejscu pochowane, a nad
nim usypano również istniejący do dziś Kopiec Wandy.
5. książę Przemysław Leszek [Leszko] I
 |
| Dlaczego pogański autor nie zamieścił jego wizerunku w swym wywodzie? Może dlatego, że zniekształcił jego imię na "Lech VI Przemysław"... |
Po tragicznej śmierci księżniczki Wandy mogło dojść w kraju Lachów do
bezkrólewia, trwającego przez kilka lub nawet kilkanaście lat... Rody i
plemiona prowadziły zapewne walki o przywództwo w koalicji państw
zwanej Lechią. Przypuszczalnie, pod groźbą całkowitego rozbicia, oraz
coraz liczniejszych najazdów zewnętrznych, ze strony Czech, Moraw i
Węgier, mógł odbyć się wiec rodów, na którym wybrano jednego z
przedstawicieli poszczególnych plemion. Przemysław mógł panować
przypuszczalnie w latach ok. 725-760, był prawdopodobnie jednym z wnuków
lub prawnuków Lecha I, z innej linii rodowej. Był wg legendy
założycielem miasta Przemyśl (które nazwał zgodnie z ówczesnym zwyczajem
swoim imieniem) nad Sanem, gdzie przypuszczalnie mógł przenieść stolicę
Lechii (Przemyśl był jednym z historycznych Grodów Czerwińskich,
miastem znacznie starszym niż Lwów, o którym na 100% wiadomo, że istniał
już w czasach Bolesława Chrobrego, który ponownie przyłączył do Polski
Grody Czerwińskie...), stąd można przypuszczać, że przed wyborem na
księcia-władcę zarządzał plemieniem Lachów, czyli obecną Małopolską
Wschodnią (tzw. Galicją), czyli współcześnie, administracyjnie woj. podkarpackim oraz terenami tzw. zachodniej Ukrainy (dawne województwo lwowskie). Był władcą przemyślnym (czyli sprytnym, ale i rozważnym).
Prowadził umiarkowaną i wyważoną politykę. Zmarł najprawdopodobniej w
podeszłym wieku, nie doczekawszy się potomstwa.
[6]. książę Leszek [Leszko] II (oszust)
 |
| Tu również poganie zniekształcili imię władcy, tworząc z niego na własne potrzeby "Lecha VII". |
Po bezdzietnej śmierci Przemysława I po raz kolejny nastało bezkrólewie,
a w Kraju wybuchły ostre walki o władzę. Ostatecznie zadecydowano o
wyłonieniu nowego władcy w wyścigach konnych. Nowym kniaziem miał zostać
ten, kto pierwszy dotknie wyznaczonego słupa. Wyścig wygrał młodzieniec
imieniem Leszek. Okazało się jednak, że na drodze, przez którą miała
przebiegać trasa wyścigu, porozrzucał żelazne kolce, sam sobie zaś
zostawił wolną od kolców dróżkę. Oszustwo odkrył inny uczestnik
konkursu, również noszący to samo imię. Świętujący zwycięstwo i
ucztujący Leszek - oszust, został wówczas skazany na śmierć, a nowym
władcą został Leszek - odkrywca podstępu. Kroniki ani podania nie
wymieniają go jako osobnego władcy, gdyż jego panowanie trwało zaledwie
kilka godzin, i nie zdążył jeszcze objąć pełni władzy w państwie.
6. książę Leszek [Leszko] II (III)
 |
| Kolejny pominięty wizerunek i zniekształcone imię... |
Pochodził zapewne z rodu Lecha (stąd imię Leszek, lub Leszko, będące
przydomkiem rodowym Lechitów). Władzę miał sprawować z Krakowa. Wg kroniki Długosza, miał toczyć zwycięskie wojny z Węgrami, Morawianami,
Czechami i Niemcami. Panować miał długo i dożyć sędziwego wieku, a
ostatecznie zginął w bitwie z synem Karola Wielkiego, Karolem Młodszym,
ok. roku 800. Był protoplastą dynastii rodu Popielidów, ojcem Leszka III i
pradziadem księcia Popiela.
7. książę Leszek [Leszko] III (IV)
 |
| sytuacja j.w. |
Panował przypuszczalnie w czasach Karola Wielkiego, Świętego Cesarza
Rzymskiego, a więc od ok. roku 800 do ok. 820. Wg kroniki Długosza,
sprawował nad krajem dobre rządy i udzielał pomocy Węgrom w wojnach z
Włochami i Grekami. Miał ponoć walczyć także z samym Karolem Wielkim,
ale także gratulować mu sukcesów na polu walki w Hiszpanii przeciwko
Arabom. Uchronił Kraj przed zewnętrznymi najazdami dzięki roztropnej
polityce. Był też dobrym administratorem.
8. książę Popiel I
Władca wywodzący się z dynastii Popielidów (której nazwa wzięła się od
jego imienia), wnuk Leszka II i syn Leszka III, panował przypuszczalnie w
latach ok. 820-830. Wg kroniki Kadłubka był dobrym władcą, miał
dwudziestu braci, z którymi zgodnie współrządził, a którzy to jeszcze za
jego życia (lub wg Kroniki wielkopolskiej, już po śmierci) zgodnie
wybrali jego syna na nowego władcę. Według Długosza Popiel prowadził
liczne zwycięskie wojny, był jednak władcą nieudolnym i gnuśnym. Panował
pierwotnie w Krakowie, jednak postanowił przenieść stolicę do Gniezna, a
ostatecznie zbudował nową stolicę w Kruszwicy. Było to spowodowane
obawą władcy przed rezydowaniem w położonym w bliskości Franków i Rusi
Krakowie.
9. książę Popiel II
Popiel ІІ - syn Popiela I, wnuk Leszka III, nazywany de regno Pumpil
(Popel), imię rekonstruowane bywa też współcześnie jako Pąpyl, panował
przypuszczalnie w latach 830-840. Został wybrany na wiecu
jednogłośnie, głosami 20 stryjów, braci swego ojca, książąt plemion
lechickich. Wg kroniki Galla Anonima, Popiel rządził w Gnieźnie, i miał
dwóch synów. Podczas postrzyżyn tychże, do miasta przybyło dwóch
tajemniczych gości (byli to chrześcijańscy misjonarze, być może sami Śś.
Cyryl i Metody, którzy podróżowali wówczas po ziemiach słowiańskich,
lub przynajmniej ich towarzysze albo uczniowie). Popiel jednak odmówił
im gościny na uczcie, łamiąc zasadę gościnności. Udali się oni wówczas
do zubożałego potomka Lecha, prostego kołodzieja imieniem Piast, który
również wyprawiał postrzyżyny swojego syna Siemowita. Według Galla na
postrzyżynach u Piasta miał być obecny również sam Popiel. Podczas
uroczystości u Piasta, wg jednej ze znanych powszechnie Polskich
Legend, oraz przekazów, w momencie samych postrzyżyn jeden z
nieznajomych podszedł do chłopca i go ochrzcił (w obrządku słowiańskim,
cyrylo-metodiańskim), nadając mu imię Ziemowit. Potem obaj ruszyli w
dalszą drogę. Popiel zaś był władcą gnuśnym, tchórzliwym, zniewieściałym
i zdradzieckim. Za namową demonicznej żony - księżniczki niemieckiej,
wytruł swoich dwudziestu stryjów (synów Leszka III), podając im w czasie
uczty zatrute wino, a następnie odmówił pogrzebania ciał. Popiel uciekł
z Gniezna przed rozwścieczonym tłumem wraz z żoną i dwoma synami do
Kruszwicy, gdzie jednak miały prześladować go myszy. Mimo iż ukrył się
przed nimi na wyspie na środku jeziora, w wysokiej wieży (zwanej od tego
czasu Mysią Wieżą), dopadły go one i tam, i zagryzły. Było to
niewątpliwie karą Bożą, wymierzoną za odrzucenie i nieprzyjęcie na swym
dworze Chrześcijańskich Misjonarzy, oraz za wyjątkowo grzeszne życie,
wypełnione obżarstwem i rozpustą, jak również uleganie namowom złej
żony, co skończyło się wymordowaniem całego rodu, i ostatecznym końcem
dynastii Popielidów.
10. książę Piast I, Kołodziej (czyli pierwszy Chrzest Polski)
Piast Chościskowic, (łac. Past Ckosisconis, Pazt filius Chosisconisu)
zwany Kołodziejem, a także Oraczem, protoplasta i założyciel dynastii
Piastów, syn Chościska, ojciec Siemowita, mąż Rzepichy. Panował
przypuszczalnie w latach ok. 842-892. Według Galla Anonima był ubogim
oraczem spod Gniezna. Był jednak z pewnością potomkiem Lecha, inaczej
nie mógłby zostać wybrany na księcia. Po śmierci Popiela odbył się wiec,
najprawdopodobniej w Kruszwicy albo w Gnieźnie, który miał wybrać
nowego władcę. Przybyli na niego krewni wymordowanych książąt, książęta z
innych rodów i plemion oraz ocaleli krewni Popiela II. Narady i kłótnie
trwały bardzo długo, i mogły się w ogóle nie skończyć, doprowadzając do
ostatecznego podziału kraju i podboju przez sąsiadów, szczególnie zza
Odry. Jednak na owym wiecu pojawili się ponownie owi nieznani przybysze
z postrzyżyn (misjonarze, być może śś. Cyryl i Metody), którzy dokonują
licznych cudów i znaków, goszcząc w domu Piasta (między innymi
rozmnożenia jadła). Wg podań, wówczas sam Piast wraz z całym swym domem miał przyjąć Chrzest w obrządku słowiańskim
(śś. Cyryla i Metodego). W obliczu groźby najazdu, oraz z powodu rzeczy, jakie działy się u Piasta, został on w końcu wybrany na księcia. Z
wyborem tym nie pogodziła się część rodów i plemion, która nigdy nie
przyjęła jego zwierzchności, ze względu na jego niski stan społeczny
oraz niewielkie wpływy, jakie posiadał. Piast mimo wyjątkowo długich lat
panowania (miał rządzić przez 50 lat) nie doprowadził do odzyskania
zwierzchnictwa nad krajami, którymi dawniej rządzili synowie Leszka II.
Za jego czasów miały miejsce pierwszy misje chrystianizacyjne na
ziemiach polskich. Mimo iż sam Piast, nawet jeśli prywatnie przyjął
Chrzest z rąk misjonarzy, nigdy nie uczynił jednak Chrześcijaństwa
religią państwową, ani też nie zakazał fałszywego, pogańskiego kultu.
Jednak za jego czasów, wielu książąt oraz możnych, szczególnie w
dzielnicach południowych, przyjęło Chrzest, z obawy przed najazdami ze
strony Czech i Moraw, które przyjęły Chrzest już w 818 r. Umarł w 892 r.
wg Kroniki J. Długosza w wieku lat 120.
11. książę Ziemowit [Siemowit] I
Syn Piasta Kołodzieja i Rzepichy, ur. ok. 830 roku, zm. przypuszczalnie
ok. 900 r. Panował oficjalnie po śmierci ojca, w latach 892-900.
Wcześniej jednak aktywnie pomagał ojcu w rządach, od ok. 860 roku pełniąc
praktycznie jego funkcje (Piast był już wówczas bardzo stary, dożył
ponoć w sumie, wg Kroniki Długosza, 120 lat). W wieku siedmiu lat
ochrzczony przez przybyłych misjonarzy chrześcijańskich - śś. Cyryla i
Metodego lub ich uczniów, w obrządku słowiańskim. Jako chrześcijanin nie
odebrał jednak dobrego wykształcenia ani wychowania w domu, gdzie
musiały nadal panować zwyczaje pogańskie. Stąd przypuszczalnie Ziemowit
również, podobnie jak ojciec, tolerował pogaństwo, być może sam nawet
uczestniczył nadal w pogańskich obrzędach. Wiadomo jest jednak że już
wtedy na terenie dzisiejszej Polski rozwijało się chrześcijaństwo
obrządku słowiańskiego (cyrylo-metodiańskiego), które książę zapewne
wspierał. Był zwolennikiem reform administracji państwowej oraz
dobrym strategiem wojskowym i wojownikiem. Próbował zjednoczyć rozbite i
podzielone w wyniku nieudolnych rządów Popiela i późniejszego
bezkrólewia plemiona, które odłączyły się od sojuszu i nie uznały
zwierzchności jego ojca. Udało mu się przyłączyć do państwa Mazowsze,
poniósł jednak porażkę w ziemi krakowskiej, pomorskiej i kaszubskiej.
Zmarł ok. 900 roku, w wieku 70 lat.
12. książę Leszek [Lestek, Lestko] IV (V)
 |
| i znowu brak wizerunku oraz zniekształcone imię... |
Panował po śmierci ojca od ok. 900 do ok. 930 roku. Podobnie jak ojciec,
mógł być chrześcijaninem obrządku słowiańskiego, jednak nieposiadającym
żadnej wiedzy religijnej, ignorującym zasady wiary i praktykującym
nadal pogańskie obyczaje. Niewiele o nim wiadomo. Najprawdopodobniej
kontynuował politykę ojca i dziada, starając się podbić i podporządkować
sobie wszystkie plemiona tworzące pierwotną Lechię. Wg kronik był
mężny i odważny, podobnie jak jego ociec. Podobnie jak ojciec wspierał
zapewne rozwój chrześcijaństwa obrządku wschodniego, nie chciał jednak
uczynić go religią państwową ani zakazać pogaństwa. Spowodowane było to
zapewne, podobnie jak u jego ojca i dziada,
brakiem jakiejkolwiek wiedzy, złymi nawykami wyniesionymi z domu,
naciskami ze strony możnych i innych książąt, którzy pozostawali
poganami, małą ilością misjonarzy oraz ich kiepskim wykształceniem
(misjonarze wschodni czy słowiańscy nie mieli takiego wykształcenia ani
możliwości, jakie mieli wówczas misjonarze łacińscy, zdecydowanie ich
przewyższający. Dzieło śś. Cyryla i Metodego, które za ich życia
rozwijało się i prosperowało dość dobrze, po ich śmierci całkiem
podupadło... Poza tym były już wtedy ogromne tarcia między wschodem a
zachodem, wielkimi krokami zbliżała się Wielka Schizma).
13. książę Ziemomysł [Siemomysł] I
Panował w latach od ok. 930 do 960 r. Konstytuował politykę oraz zwyczaje
swojego ojca. Zjednoczył najprawdopodobniej ziemie Polan, Goplan i
Mazowszan, chociaż nie można wykluczyć, że uczynił to już jego ojciec.
W 954 roku wsparł powstanie plemienia Wkrzan przeciwko Niemcom. Był
ojcem Mieszka I - który przyjął powtórnie Chrzest, oraz dziadem
Bolesława, zwanego Chrobrym, pierwszego koronowanego Króla Polski. Poza
Mieszkiem miał jeszcze co najmniej dwóch synów, z czego jeden nie jest
znany z imienia, a drugi to Czcibor, zmarły po 24 czerwca 972 roku, brat
Mieszka, który dowodził wraz z nim w Bitwie pod Cedynią.
14. książę Mieszko I (czyli II - Prawdziwy Chrzest Polski)
Urodzony ok. 931 roku, zmarł 25 maja 992 r. – pierwszy książę
Polski (jako jednolitego państwa) wywodzący się z dynastii Piastów,
sprawujący władzę od ok. 960 r. Syn Siemomysła, wnuk Lestka. Ojciec
Bolesława I Chrobrego, Świętosławy-Sygrydy, Mieszka, Lamberta i
Świętopełka. Brat Czcibora. Po kądzieli dziadek Kanuta Wielkiego. Po
objęciu władzy, po śmierci ojca, ok. 960 roku, udało mu się zjednoczyć
wszystkie plemiona dawnej Lechii. Kontynuował politykę swojego ojca i
dziada, którzy jako władcy pogańskiego księstwa znajdującego się na
terenach obecnej Wielkopolski, poprzez sojusze lub siłę militarną
podporządkowali sobie Kujawy oraz Pomorze Wschodnie i Mazowsze. Przez
większość okresu swojego panowania toczył walki o Pomorze Zachodnie,
zajmując je po rzekę Odrę. W ostatnich latach życia przystąpił także do
wojny z Czechami, zdobywając Śląsk i Małopolskę. W 965 r. ożenił się z
księżniczką czeską Dobrawą Przemyślidką, natomiast po jej przybyciu do
Kraju, w Roku Pańskim
966, 14 kwietnia (w Wielką Sobotę), przyjął Chrzest w obrządku
łacińskim, na Ostrowie Lednickim, z rąk czeskiego biskupa Jordana, przez
co włączył państwo polskie w zachodni krąg kultury i cywilizacji
Chrześcijańskiej. Nie było to jednak przejściem z obrządku
wschodniego na zachodni, jak sugerują niektórzy, ponieważ niemożliwym
jest powtórne przyjęcie Chrztu w Kościele katolickim. Mieszko musiał
nigdy więc wcześniej nie być ochrzczony, gdyż jego przodkowie musieli w
pewnym momencie całkowicie porzucić, niestety, wiarę chrześcijańską.
Mieszko jako pierwszy z Piastów ochrzcił się w pełni świadom swej
decyzji, porzucił natychmiast pogańskie bóstwa i fałszywy kult starej
religii, rozkazał spalenie pogańskich świątyń i "świętych gajów" oraz
budowę licznych kościołów, klasztorów i katedr. Sprowadził z zachodu
wykształconych mnichów, którzy wprowadzili na naszych ziemiach kulturę i
cywilizację dotąd nieznaną, jak pismo, czy kamienne budowle, nowe
rozwiązania architektoniczne, urbanistyczne, naukowe, handlowe,
medycynę, kulturę oraz sztukę. Rozbudował i umocnił administrację
państwową, dokonał centralizacji władzy w państwie, co dało początek
właściwej polskiej państwowości. Mieszko I był sprawnym politykiem,
utalentowanym wodzem i charyzmatycznym władcą. Prowadził zręczne
działania dyplomatyczne, zawierając sojusz wpierw z Czechami, a
następnie ze Szwecją i Cesarstwem. W polityce zagranicznej kierował się
przede wszystkim racją stanu, wchodząc w układy nawet ze swoimi
wcześniejszymi wrogami. Synom pozostawił państwo o znacznie wyższej
pozycji w Europie i przynajmniej podwojonym terytorium.
15. Król Bolesław I Chrobry (Wielki)
 |
| Boleslaus I REX - Bolesław I KRÓL Pierwszy ukoronowany władca Polski |
Urodzony w roku 967, zmarł 17 czerwca 1025 – pierwszy koronowany król
Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także
książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku. Był synem
Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w
992 roku, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich
braci. Popierał wyprawy misyjne Św. Wojciecha, biskupa praskiego i Św.
Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego w 997, podczas
wyprawy w pogańskich Prusach, i jego rychłą kanonizację wykorzystał
niejako do celów politycznych, doprowadzając podczas Zjazdu
Gnieźnieńskiego do utworzenia niezależnej polskiej organizacji
kościelnej, z metropolią w Gnieźnie oraz biskupstwami w Krakowie,
Wrocławiu i Kołobrzegu, i tym samym potwierdzenia pełnej samodzielności
Polski, przez cesarza Ottona III. Po śmierci Ottona III, Bolesław
znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II, prowadząc z nim
długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i
zajęciem przez Polskę Milska i Łużyc. W 1018 roku zdobył Kijów,
osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok
później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku
Grody Czerwieńskie. Tuż przed śmiercią, 25 kwietnia 1025 roku, został
koronowany na pierwszego w historii króla Polski. Po jego śmierci,
władzę nad Państwem i koronę objął jego syn Mieszko II Lambert, który 25
grudnia 1025 roku został koronowany na II Króla Polski.
Niestety, przez nieudolne rządy wielu
kolejnych królów, wiarołomną reakcję pogańską w roku 1038,
i barbarzyńskie zamordowanie przez króla Bolesława Śmiałego biskupa
krakowskiego św. Stanisława ze Szczepanowa, 100 lat później nastało
rozbicie dzielnicowe, które ponownie, na prawie 200 lat, doprowadziło do
rozdarcia i podziału państwa na coraz mniejsze, w dużej mierze
niezależne, władztwa terytorialne. Dopiero w 1320 roku, w wyniku
koronacji z Bożej łaski Króla Polski Władysława Łokietka, Polska
ponownie się zjednoczyła. Jego syn, Król Kazimierz III Wielki, był
ostatnim monarchą z lechickiej dynastii Piastów na tronie polskim.
Michał Mikłaszewski