Action Française była przez kilka
dziesięcioleci ośrodkiem krystalizacyjnym i punktem odniesienia dla
szkół oraz ruchów politycznych nacjonalistycznej, i na ogół także
rojalistycznej, prawicy nie tylko we Francji, ale w różnych częściach
świata. Nie tylko w najbliższych Francji kulturowo krajach romańskich – o
czym dowodnie świadczą choćby nazwy takich kierunków, jak: Acción
Española, Integralismo Lusitano czy Acção Integralista Brasileira, ale
nawet spoza obszaru cywilizacji zachodniej: w krajach arabskich, Czarnej
Afryki czy w Wietnamie. Również w Polsce myśl Maurrasa, Daudeta,
Bainville'a i innych luminarzy „nacjonalizmu integralnego” inspirowała
zarówno wielu narodowców (zwłaszcza w pokoleniu „młodej endecji” z lat
30.), jak i konserwatystów i monarchistów, osobliwie Stanisława
Mackiewicza (Cata), Adolfa M. Bocheńskiego i Leszka Gembarzewskiego. W
samej zaś Francji trudno byłoby wskazać wybitną postać z życia
umysłowego pierwszej połowy XX wieku, nawet spośród tych, którzy odeszli
potem w zupełnie inną stronę (by wspomnieć choćby późniejszych
faszystów: Pierre'a Drieu La Rochelle'a i Roberta Brasillacha,
późniejszego komunistę Maurice'a Blanchota czy psychoanalityka Jacquesa
Lacana), która nie przeszłaby przez intelektualny trening „maurrasizmu”.
O sile i uroku formuły nationalisme integral świadczą również tworzone,
bądź jako uzupełniające, bądź konkurencyjne, formuły: syndicalisme intégral Georgesa Valoisa, traditionalisme intégral Rene Guenona, humamstne intégral Jacquesa Maritaina czy personalisme intégral
Emmanuela Mouniera. Nie należy też zapominać, że przez szkołę Action
Française przeszli w młodości dwaj prezydenci V Republiki Francuskiej,
którzy wywarli największy wpływ na kształt Francji (i Europy)
współczesnej: Charles de Gaulle i François Mitterand.
Ze Wstępu