20 lutego 1943 roku Rada Narodowa RP w Londynie podjęła
jednomyślnie uchwałę, w której stwierdzała, że integralność obszaru
Rzeczypospolitej Polskiej w jej granicach z dnia 1 września 1939 roku
oraz suwerenność kraju są nienaruszalne i niepodzielne. Po inwazji
Niemiec i ZSRS na Polskę władze Rzeczypospolitej przekroczyły granicę
rumuńską i kontynuowały swą działalność za granicą. Rząd został najpierw
odtworzony w Paryżu, a od 1940 roku miał siedzibę w Londynie.
Kamieniem węgielnym jego istnienia i działalności prawomocnych władz państwowych Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie aż do roku 1990 (o wiele dłużej - przup. Redakcji RCR), był pierwszy paragraf artykułu 24 Konstytucji RP z 23 kwietnia 1935 roku. Paragraf ten brzmi:
Rada Narodowa RP – organ konsultacyjny i opiniodawczy prezydenta i rządu RP na uchodźstwie – ustanowiony został we Francji dekretem Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza z 9 grudnia 1939 r. Pierwszymi członkami Rady byli: Ignacy Jan Paderewski, Tadeusz Bielecki, Jan Brandys, Arka Bożek, Tytus Filipowicz, Józef Gawlina, Jan Jaworski, Stanisław Jóźwiak, Herman Lieberman, Stanisław Mackiewicz, Stanisław Mikołajczyk, Zygmunt Nowakowski, Ignacy Schwarzbart, Tadeusz Tomaszewski, Zofia Zaleska i Lucjan Żeligowski.
W 1943 r., po wysłuchaniu sprawozdania z posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych z 18 lutego 1943 r., na którym złożone zostało expose kierownika MSZ min. Raczyńskiego, Rada Narodowa RP stwierdziła:
Kamieniem węgielnym jego istnienia i działalności prawomocnych władz państwowych Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie aż do roku 1990 (o wiele dłużej - przup. Redakcji RCR), był pierwszy paragraf artykułu 24 Konstytucji RP z 23 kwietnia 1935 roku. Paragraf ten brzmi:
W razie wojny okres urzędowania Prezydenta RP przedłuża się do upływu trzech miesięcy od zawarcia pokoju; Prezydent Rzeczypospolitej osobnym aktem ogłoszonym w gazecie rządowej, wyznaczy wówczas swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju.Artykuł ten był prawomocny (i jest nadal - przyp. Redakcji RCR) aż do momentu przekazania insygniów prezydenckich wolno wybranemu przez Naród Polski Lechowi Wałęsie (przekazanie insygniów w języku prawniczym nie jest przekazaniem władzy - przyp. Redakcji RCR).
Rada Narodowa RP – organ konsultacyjny i opiniodawczy prezydenta i rządu RP na uchodźstwie – ustanowiony został we Francji dekretem Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza z 9 grudnia 1939 r. Pierwszymi członkami Rady byli: Ignacy Jan Paderewski, Tadeusz Bielecki, Jan Brandys, Arka Bożek, Tytus Filipowicz, Józef Gawlina, Jan Jaworski, Stanisław Jóźwiak, Herman Lieberman, Stanisław Mackiewicz, Stanisław Mikołajczyk, Zygmunt Nowakowski, Ignacy Schwarzbart, Tadeusz Tomaszewski, Zofia Zaleska i Lucjan Żeligowski.
W 1943 r., po wysłuchaniu sprawozdania z posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych z 18 lutego 1943 r., na którym złożone zostało expose kierownika MSZ min. Raczyńskiego, Rada Narodowa RP stwierdziła:
Rada Narodowa RP, jednomyślna z Rządem, stojąc nadal na stanowisku, że trudności istniejące na drodze ufnej współpracy Zjednoczonych Narodów, powinny być usunięte, oświadcza, że integralność obszaru Rzeczypospolitej Polskiej w jej granicach z dnia 1 września 1939 oraz jej suwerenność są nienaruszalne i niepodzielne. Żadne jednostronne akty i bezprawne działania z czyjejkolwiek strony, skierowane bądź przeciw obszarowi i suwerenności Rzeczypospolitej Polskiej, bądź przeciw prawom jej obywateli, przebywających w Kraju i poza jej granicami, tego stanu rzeczy niczym zmienić nie mogą.Do końca II wojny światowej Prezydent RP i rząd RP były uznawane przez wszystkie państwa sojusznicze oraz neutralne. Ustalenia wielkich mocarstw w Teheranie i Jałcie oddały Polskę w sferę interesów sowieckich. Od czerwca 1945 r. państwa wolnego świata (tzw. "wolnego świata" - przyp. Redakcji RCR) kolejno zaczęły cofać uznanie rządowi RP w Londynie na rzecz reżimu warszawskiego, marionetkowego rządu pod kontrolą ZSRS. Jednak niektóre państwa uznawały władze RP w Londynie jeszcze przez kilkadziesiąt lat, m.in. Irlandia, Hiszpania oraz Stolica Apostolska. Rząd, mimo tej zmienionej sytuacji, dalej funkcjonował, dostosowując się do nowych warunków. Walka o wolną Polskę trwała. Rząd londyński miał rozległą sieć swoich delegatów w różnych państwach świata, którzy przesyłali regularne sprawozdania dotyczące polityki tych państw oraz działalności osiadłych tam Polaków. Faktyczne zakończenie urzędowania polskich władz państwowych na obczyźnie dokonało się dokonało się 12 grudnia 1991 r., gdy po pierwszych wolnych wyborach parlamentarnych w Polsce, Rada Narodowa RP w Londynie rozwiązała się. Jak napisał historyk Andrzej Friszke:
foto: wspólne obrady rządu RP w Londynie i Rady Narodowej RP „Emigracja legalistyczna kończyła swą działalność, uznając we współczesnej Polsce dziedzica przedwojennej państwowości. Decyzje te w poważnym stopniu stabilizowały odrodzoną Rzeczpospolitą”.
OD REDAKCJI: Do chwili obecnej urzęduje
konstytucyjny Prezydent II RP Jan Zbigniew hrabia Potocki. Przekazanie insygniów ubekowi Bolkowi to
nie było przekazanie władzy. Do tego potrzebny jest osobny akt prawny a tego nigdy nie było. Poza tym
Wałęsa przysięgał na konstytucję PRL, a nie na do dzisiaj obowiązującą Konstytucję
kwietniową z 1935 roku. Tak więc granice z roku 1939 nadal obowiązują.