75 lat temu, 22 lipca 1940 roku, urodził się w Pau (Akwitania) we Francji Sykstus Henryk Hugon Franciszek Ksawery Burbon-Parma (hiszp. S.A.R. Don Sixto Enrique Hugo Francisco Javier de Borbón-Parma y Bourbon-Busset; wł. Sisto Enrico Ugo Francesco Saverio di Borbone-Parma; franc. Sixte-Henri-Hugues-François-Xavier de Bourbon-Parme), infant Hiszpanii, książę (duque) Aranjuezu, książę-regent Parmy i Piacenzy, od 1977 roku prawowity król Hiszpanij (el Rey legítimo de las Españas).
Don Sixto Enrique jest młodszym
synem oraz najmłodszym (szóstym) dzieckiem księcia Franciszka Ksawerego
Burbon-Parma (1889-1977) – w chwili narodzin syna, Regenta Wspólnoty
Tradycjonalistycznej (Comunión Tradicionalista), a od 1952 roku 1 króla de iure Ksawerego I –
oraz księżnej Marii Magdaleny Burbon-Busset (1898-1984), pochodzącej
również z rodu książąt krwi francuskiej, czyli Domu Kapetyńskiego, lecz
nie mającej praw do tronu, jako wywodzącej się z linii nieślubnej, od
potomka Roberta z Clermont, Ludwika Burbona (1438-1482), księcia-biskupa
Liège 2.
Edukację i formację młody Książę otrzymał w szkołach lasalianów,
benedyktynów i marianów, następnie zaś ukończył studia prawnicze,
filologiczne (klasyczne i współczesne) oraz w zakresie finansów.
W 1965 roku, pod przybranym nazwiskiem „Enrique Aranjuez”, zaciągnął się do elitarnej 1. Bandery (Tercio Gran Capitán)
hiszpańskiej Legii Cudzoziemskiej, lecz 2 maja tegoż roku, po złożeniu
ślubowania na sztandar Hiszpanii i odkryciu jego tożsamości został
wydalony z legionu i z terytorium Hiszpanii. W kolejnych latach walczył
jako ochotnik w portugalskich siłach zbrojnych, broniąc Angoli i
Mozambiku przed agresją komunistyczną.
Po zdradzie ideałów karlizmu przez jego
starszego brata, Karola Hugona (1930-2010), stanął na czele Wspólnoty
Tradycjonalistycznej, wydając 2 maja 1976 manifest w obronie zasady
katolickości państwa, organicznej konstytucji społeczeństwa, praw
foralnych, zasady monarchicznej i tradycji hiszpańskiej 3.
Pod jego dowództwem i przy wsparciu ugrupowań frankistowskich
(Hiszpański Związek Narodowy, Nowa Siła) oraz prawicowych ochotników z
Argentyny, Francji, Włoch i Niemiec Wspólnota stoczyła 9 maja 1976
ostatnią bitwę w historii karlizmu (sixtinos contrahugonotos),
broniąc dostępu do sanktuarium w Irache pod Montejurrą czerwonej
międzynarodówce – zaproszonej tam przez jego brata-socjalistę – i kładąc
trupem dwóch „karlomaoistów”.
W czerwcu 1988 roku, jako jedyny Książę
Chrześcijański na świecie, Sykstus Henryk wziął udział w ceremonii
konsekracji czterech biskupów dla FSSPX przez abpa Marcela Lefebvre’a i
bpa Antônia de Castro Mayera. W obronie Tradycji katolickiej oraz
Społecznego Królestwa Chrystusa kierował także listy otwarte 4 do papieży Jana Pawła II (2003) i Benedykta XVI (2005, 2006). - (w świetle teologii katolickiej nie byli to papieże - przyp. Redakcji RCR).
W styczniu 2001 roku, podczas podróży po
Ameryce Romańskiej, Jego Wysokość cudem uszedł z życiem z ciężkiego
wypadku samochodowego w Argentynie i od tego czasu musi poruszać się
przy pomocy kuli. Mimo inwalidztwa nie zaniechał aktywności, lecz wzmógł
ją jeszcze, odbywając regularne podróże do Ameryki Południowej, Afryki
Północnej i na Bliski Wschód, jako organizator akcji charytatywnych na
rzecz ofiar amerykańskich agresji, poszukując także sojuszników
politycznych przeciwko amerykańskiej dominacji w świecie. W 2005 roku
kierował w Hiszpanii akcją przeciwko ratyfikacji tzw. Konstytucji
Europejskiej.
Sykstus Henryk wspierał także francuski
Front Narodowy, dopóki na jego czele stał J.-M. Le Pen, popierając
dwukrotnie jego kandydaturę na urząd prezydenta. W jego stałej
rezydencji rodowej, którą jest pałac w Lignières we Francji, odbywają
się też uniwersytety letnie monarchistyczno-narodowej Akcji Francuskiej.
Serdeczne więzi łączą króla Hiszpanij również z legitymistami
neapolitańskimi, wiernymi dynastii Burbonów Sycylijskich 5.
17 lipca 2001 roku Jego Wysokość powołał swój Sekretariat Polityczny 6,
którego szefem mianował wybitnego myśliciela karlistowskiego, profesora
Rafaela Gambrę (1920-2004). Po śmierci tegoż na czele Sekretariatu
stanął prof. Miguel Ayuso (ur. 1961), a w 2010 roku – syn Rafaela, prof.
José Miguel Gambra (ur. 1950). Jako prawowity dziedzic koron las Españas nosi imię Henryka V (resp. Sykstusa Henryka I), lecz na co dzień używa jedynie tytułu Regenta Wspólnoty Tradycjonalistycznej oraz „Chorążego Tradycji” (el Abanderado de la Tradición).
W setną rocznicę śmierci Karola VII (18 lipca 2009) Sykstus Henryk wystosował list do swoich bratanków, Karola Ksawerego (Don Carlos Javier) i Jakuba (Don Jaime),
wzywając ich do uznania pięciu zasad legitymizmu hiszpańskiego
(promulgowanych 23 stycznia 1936 przez Alfonsa Karola I) oraz do odbycia
formacji pod jego kierunkiem, po której mógłby przekazać im pełnię praw
i zobowiązań dynastii prawowitej (dinastía legítima). Wobec zignorowania tego listu przez adresatów 7 oraz bezdzietności Króla, jego aktualnymi sukcesorami – zgodnie z prawem semisalickim – są: jego siostra Franciszka (ur. 1928) i jej najstarszy syn, książę Karol Henryk Lobkowicz (ur. 1964). Jako członek Domu Kapetyńskiego, prince Sixte-Henri zajmuje również 43. pozycję w porządku sukcesji korony francuskiej.
W ten piękny jubileusz twórczego i
przepojonego wiernością Kościołowi i Hiszpanii żywota składamy Jego
Królewskiej Wysokości najgorętsze życzenia błogosławieństwa Bożego i
wielu jeszcze lat życia. Niech Bóg Wszechmogący doprowadzi Waszą
Wysokość na tron jej przodków w Madrycie, aby jako Jego Katolicki
Majestat (Su Majestad Católica) mógł ocalić naród hiszpański przed apostazją i dekadencją!
Profesor Jacek Bartyzel
za; legitymizm.org
1 Don Javier ogłosił zakończenie regencji i został proklamowany królem przez Radę Narodową Wspólnoty Tradycjonalistycznej w maju 1952 roku, podczas Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego w Barcelonie, ale oficjalnie przyjął tytuł królewskiAktem z Puchheim w styczniu 1965 roku.
2 Jako ciekawostkę można podać, że w linii żeńskiej Sykstus Henryk jest również potomkiem księcia Romanii Cezara Borgii, syna naturalnego hiszpańskiego kardynała Rodrigo Borja, późniejszego papieża Aleksandra VI.
3 Zob. Manifiesto de Don Sixto Enrique de Borbón, En Irache, el 2 de mayo de 1976.
4 Zob. Mensaje a S.S. el Papa Juan Pablo II con motivo de su visita a España, 20 de abril de 2003; Mensaje a S.S. el Papa Benedicto XVI, 26 de abril de 2005; Carta a S.S. el Papa con ocasión de su próxima visita a Valencia, 23 de mayo de 2006.
5 Zob. Mensaje al XXXIV Incontro Tradizionalista de Civitellà del Tronto (Nápoles), 10 de marzo de 2004; Mensaje al XXXVII Incontro Tradizionalista de Civitellà del Tronto (Nápoles), 17 de marzo de 2007.
6 Zob. Despacho de S.A.R. Don Sixto Enrique de Borbón, 17 de julio de 2001.
7 Zob. Ante la muerte de Carlos Hugo de Borbón Parma, 18 de agosto de 2010.
Za: http://myslkonserwatywna.pl/prof-bartyzel-jubileusz-75-lecia-prawowitego-krola-hiszpanij-jkw-sykstusa-henryka-burbonskiego/