Czeczenia. Wojna wyzwoleńcza?

      Wiele spośród zachodnich liberalnych mediów, łagodnie mówiąc, mija się z prawdą, wypowiadając się na temat dwóch wojen czeczeńskich w końcu XX i na początku XXI wieku. Bardzo chciałbym by nie doszukiwano się w mojej opowieści politycznych podtekstów. Pragnę rzetelnie opowiedzieć o tym, jako świadek i uczestnik działań zbrojnych.

Postawmy pytanie czy wojny te były narodowowyzwoleńczą walka narodu czeczeńskiego przeciw kolonialnym zapędom Rosji? Prześledźmy bieg wydarzeń od samego początku wojny. Wielu pamięta rozpad Związku Radzieckiego i tak zwaną paradę suwerenności republik naszego kraju. Czeczenia rozpoczęła wtedy swoja „zbrojna walkę” z samozwańczą „czeczeńską rewolucją” (1991 r.) 8 czerwca 1991 r. Dudajew jednostronnie i bez jakiegokolwiek prawnego umocowania ogłosił niepodległość Czeczeńskiej Republiki Nochi-Cho, tworząc tym w kraju faktyczną dwuwładzę. W czasie znanych wydarzeń 19-21 sierpnia 1991 r. w Moskwie, oficjalne władze Czeczeńsko-Inguszeckiej autonomii SRR podtrzymały stanowisko Państwowego Komitetu ds. Sytuacji Nadzwyczajnych.  6 września 1991 r. Dudajew, oceniając sytuację, ogłosił rozwiązanie struktur państwowych Republiki i bezpodstawnie obwinił Rosje o „kolonialną” politykę. 

Tego samego dnia stronnicy Dudajewa siłą przejęli budynek Rady Najwyższej oraz siedziby radia i telewizji. Pobito ponad 40 posłów a przewodniczącego Rady Miasta Grozny, Witalija Kucenko, zabito, wyrzucając z okna. W związku z tymi wydarzeniami, D. G. Zawgajew (głowa Republiki Czeczenii) w 1996 r. na posiedzeniu Parlamentu powiedział „...wojna zaczęła się wtedy, gdy w biały dzień zabito Witalija Kucenko, przewodniczącego Rady Miasta Grozny...”

Z tego powodu mamy do czynienia z niekonstytucyjnym przejęciem władzy przy pomocy uzbrojonych bandytów.

Po rozpadzie Związku Radzieckiego Dżohar Dudajew ponownie oświadczył o ostatecznym wyjściu Czeczenii ze składu Federacji Rosyjskiej aczkolwiek o zdanie narodu czeczeńskiego zapytać zapomniał... Tym niemniej władze Rosji, zdradziecko, wydały rozkaz wycofania wojsk oraz części sil wewnętrznych, przy czym uzbrojenie i sprzęt wojskowy miano zostawić na miejscu.

W czerwcu 1992 roku minister obrony FR Paweł Graczow w zdradziecki sposób zarządził przekazanie ludziom Dudajewa połowę znajdującego się na terenie Czeczenii uzbrojenia, amunicji i wyposażenia wojskowego. Zgodnie z jego słowami, był to krok wymuszony przez to, ze część uzbrojenia już i tak była przejęta a reszty nie można było wywieźć z powodu problemów logistycznych.

Wicepremier Oleg Łobow, na plenarnym posiedzeniu Dumy Panstwowej, tak tłumaczył fakt pojawienia się ogromnej ilości broni wśród ludności Czeczenii „...w 1991 r. ogromne ilości uzbrojenia były częściowo przekazane, a w wiekszosci przejęte siłą w trakcie wyprowadzania wojsk FR z Republiki Czeczenii. Był to czas reorganizacji. Ilość broni liczona jest w dziesiątkach tysięcy i jest rozproszona na terenie całej Republiki Czeczenii...”

Wiosną 1993 roku w Republice Czeczenii (samozwańczej Iczkerii) drastycznie zaostrzyły się nieporozumienia miedzy prezydentem Dudajewem a Parlamentem. 17 kwietnia 1993 roku Dudajew ogłosił rozwiązanie Parlamentu, Trybunału Konstytucyjnego i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. 4 czerwca uzbrojeni zwolennicy Dudajewa pod dowództwem Szamila Basajewa przejęli budynek Rady Miasta w Groznym, w którym odbywały się posiedzenia Parlamentu oraz Trybunału Konstytucyjnego; takim sposobem w Czeczenii doszło do jeszcze jednego przewrotu.

W 1992 r. na mocy przyjętych poprawek do Konstytucji, całkowita władza przeszła w ręce Dudajewa.

Po przewrocie z 4 czerwca 1993 roku w północnych rejonach Czeczenii, znajdujących się poza kontrolą sił Dudajewa, uformowała się zbrojna antydudajewska opozycja, która rozpoczęła walkę zbrojna z reżimem Dudajewa. Pierwszą opozycyjną organizacją był Komitet Obrony Narodowej (KNC). Przeprowadziła ona kilka operacji zbrojnych ale w wyniku poniesionych strat uległa rozproszeniu. Na jej miejsce pojawiła się Tymczasowa Rada Republiki Czeczenii (WSCR) z Umarem Awturchanowem na czele, uważająca się za jedyną prawną władzę na terytorium Czeczenii.

Tymczasowa Rada Republiki Czeczenii została uznana przez rosyjskie władze, które okazały wsparcie m. in. w wyposażeniu wojskowym i ochotnikach. 

Latem 1994 r. rozpoczęły się walki miedzy wiernymi Dudajewowi wojskami a siłami opozycyjnej Tymczasowej Rady Republiki Czeczenii, nieoficjalnie wspieranej przez Rosje. Wierne Dudajewowi wojska prowadziły natarcia w rejony kontrolowane przez wojska opozycji (rejony Nadtereczny i Urus-Martanowski). Obydwie strony ponosiły znaczne straty pod ogniem czołgów, artylerii i moździerzy. Siły były mniej więcej wyrównane i żadna ze stron nie mogła przeważyć szali na swoją stronę.

W grudniu 1993 r. Rosja wprowadziła swoje wojska i rozpoczęła się I Wojna Czeczeńska. Do tego jednak czasu zaszło wiele tragicznych wydarzeń dla rosyjskojęzycznej ludności Czeczenii. W okresie dyktatorskich rządów Dudajewa zaczęły się masowe czystki etniczne nie tylko wobec Rosjan ale i innych narodowości, które, zdaniem władz, jawiły się jako chrześcijańskie.

Rozpoczęto masowe wysiedlenia na mocy państwowych nakazów. Każdy, kto mówił po rosyjsku był nazwany okupantem. Zdarzały się przypadki mordowania całych rodzin. Dudajewcy nie omieszkali przejmować własności swoich ofiar. 

Chrześcijaństwo nie tylko było zakazane ale i tępione. Nadszedł islamski fundamentalizm w swojej najgorszej postaci, a prawo szariatu uznano za najwyższe prawo Republiki.

Grupy bojowe Republiki Czeczenii w tym okresie. 

Jak wcześniej wspomniałem, nie wszyscy Czeczeni wspierali reżim Dudajewa, a później Maschadowa. Byli tez aktywni oponenci. Jednakże po ich stronie były takie zbrojne formacje jak Islamska Międzynarodowa Brygada Pokojowa, która określała się islamską międzynarodową organizacją, założoną w 1998 r. na terytorium Czeczenii przez Szamila Basajewa, jako formacja zbrojna pod egidą Kongresu Narodów Iczkerii i Dagestanu. Głównym celem ogłoszono utworzenie PAŃSTWA ISLAMSKIEGO na Północnym Kaukazie.
Czy czegoś to nie przypomina? 

W początkowym okresie na czele tej brygady stał Basajew (zlikwidowany 10 czerwca 2006 r.) a później Jordańczyk Abu Chafsom Al-Urdani. Islamska Międzynarodowa Brygada Pokojowa była ściśle związana z Al-Kaidą, a ważną rolę w jej szeregach odgrywali najemnicy arabskiego pochodzenia – Abu Al-Walid (zlikwidowany w 2002 r.) i Chattab (zlikwidowany w 2004 r.).

Członkowie Islamskiej Międzynarodowej Brygady Pokojowej brali aktywny udział w napaści czeczeńskich bojowników na Dagestan (latem 1999 r.) i w akcie terrorystycznym na Dubrowce w Moskwie (w pazdzierniku 2002 roku).

Tym nie mniej, USA odwróciło się od swojego dziecka (w 2006 r.), oficjalnie uznając Brygadę za organizację terrorystyczną. Dalej myślcie sami... czy faktycznie było to „oswobodzeniem narodu” czy geopolityczna rozgrywką?

PS.
W 2002 roku prezydent Rosji Władimir Putin oświadczył, że w wyniku czystek etnicznych w Czeczenii zginęło 30 tys. osób, a może i więcej". Ofiarami byli głównie Rosjanie.

Autor: Oleg Czursin, tłumaczenie: Jan Wsół

Za:  https://www.facebook.com/jan.wsol/posts/1091584940878792