W oświadczeniu dodano, że partia przekaże cały sprzęt i broń policji. „Wszystkie aktywa materialne zostaną przekazane do dyspozycji ministerstwa finansów pod patronatem ministerstwa sprawiedliwości” – zacytowała Al Mayadeen. Partia jako priorytet postawiła utrzymanie sprawności adminsitracji państwowej i jedności państwa, wezwała do współpracy z rządem tymczasowym. Partia Baas założona została w 1947 r. przez intelektualistów Michela Aflaka, Salaha ad-Dina al-Bitana i Zakiego al-Arsuziego. Naczelną ideą partii był panarabski nacjonalizm, a także dążenie do modernizacji społecznej poprzez niemarksistowski socjalizm. Panarabski wymiar jej ideologii sprawiła, że komórki partii powstały w różnych państwach arabskich, jednak władzę zdobyła w Syrii w 1963 r. Irackie skrzydło zdobyło pięć lat później władzę w swoim państwie. W obu krajach odbyło się to poprzez wojskowy zamach stanu.
W 1966 r. po wewnętrznym autozamachu w Syrii radykalne skrzydło wojskowych baaasistów odsunęło od kontroli politycznej dwóch z trzech założycieli partii. Aflak udał się do Iraku. Od tego czasu irackie i syryjskie skrzydła Baas stały się w praktyce odrębnymi partiami, zawzięcie się zwalczającymi. Wrogość była tak wielka, że w 1991 r. Syria przyłączyła się do amerykańskiego ataku na Irak. W 1971 r. po kolejnym wewnętrznym zamachu stanu władzę w Syrii przejął Hafiz al-Asad. Stępił on radykalizm ideologiczny partii, zamieniąjąc ją z rewolucyjnej w masową strukturę egzekwowania władzy. Przy czym rządzący krąg w coraz większym stopniu rekrutował się z lokalnej mniejszości konfesyjnej – w Iraku spośród sunnitów, w Syrii z sekty alawitów. Hafiz al-Asad obsadzał nimi najwyższe eszelony władzy, a przede wszystkim dowództwo wojska i służb specjalnych. Zagwarantował też przejęcie władzy przez swoje syna baszara, co nastąpiło po śmierci al-Asada seniora w 2000 r. W obu państwach partia odsunęła od władzy tradycyjne elity i dokonała modernizacji państwa poprzez politykę etatystyczną. Powszechna oświata, uwłaszczenie chłopów, industrializacja i militaryzacja stanowiły cechy rządów partii, które oficjalnie zagwarantowały sobie przewodnią rolę polityczna nie tolerując otwartej opozycji.
W obu państwach Baas krwawo zwalczała radykalnych islamistów i zajmowała antyizraelskie stanowisko oficjalnie wspierając Palestyńczyków i próbują przejmować kontrolę nad ich ruchem niepodległościowym. W całym świecie arabskim dwie partie Baas organizowały konkurencyjne wobec siebie organizacje partyjne. Inaczej niż syryjska partia, iracka Baas po inwazji i okupacji amerykańskiej, choć oficjalnie zdelegalizowana, utrzymała działalność w podziemiu organizują działania zbrojne zarówno przeciwko okupantom, nowym irackim władzom jak i konkurencyjnym ugrupowaniom zbrojnym, choć nie odgrywa już wielkiego znaczenia politycznego w kraju. 27 listopada odziały HTS i mniejszych ugrupowań antyrządowych rozoczęły z Idlib atak na prowincję Aleppo, który przyniósł im zajęcie większości jej obszaru. Ich siły skierowały się obecnie na południe i bez większego oporu ze strony sił rządowych zaczęły marsz na południe, w kierunku stolicy. Do poważniejszej bitwy doszło tylko w ciągu jednego dnia na przedmieściach Hamy. Siły rządowe próbowało też wesprzeć poprzez bombardowania rosyjskie lotnictwo.
W nocy z soboty na niedzielę oddziały buntowników wkroczyły do stolicy Syrii, Damaszku. Sił rządowe nie stawiły żadnego oporu. Telewizja publiczna nadała wówczas proklamację przywódcy HTS Ahmeda asz-Szary, znanego szerzej jako Mohammed al-Dżulani, który ogłosił, że do czasu przekazania władzy administracją publiczną nadal będzie kierował nominowany przez al-Asada we wrześniu na premiera Mohammed Ghazi al-Dżalali. Jeszcze w niedzielę potwierdzono, że obalony prezydent Baszar al-Asad przebywa w Moskwie, gdzie otrzymał azyl polityczny. 10 grudnia al-Baszir ogłosił się tymczasowym premierem Syrii, twierdząc iż ma poparcie dowództwa sił skupionych jako HTS. Zapowiedział stworzenie rządu tymczasowego do marca, napisanie nowej konstytucji i poddanie jej pod referendum w ciągu sześciu miesięcy. Całość okresu transformacji politycznej ma potrwać 18 miesięcy. Nie wiadomo na ile HTS kontroluje sytuację w formalnej stolicy Syrii, ponieważ w nocy z soboty na niedzielę do Damaszku wkroczyły inne ugrupowania antyrządowe niż HTS – grupy zbrojne z okolicy stolicy, południowej prowincji Dara, być może z Dajr az-Zaur.
W czasie gdy koalicja HTS maszerowała na południe, na Idlib i Homs, proturecka SNA podjęła działania w prowincji Aleppo atakuje stworzone przez Kurdów Syryjskie Siły Demokratyczne (SDF). Obecnie główne ich starcia toczą się o miasto Manbidż. Turcja definiuje SDF i stworzone pod ich osłono struktury parapaństwowe w północno-wschodniej Syrii jako głównego przeciwnika. Tahrir asz-Szam to przekształcony Dżabhat an-Nusra, powstały w 2012 r. jako syryjska gałąź Al Kaidy organizacja, która przez dekadę była jednym z głównych aktorów krwawej wojny w Syrii do czasu, aż nie została do 2017 r. zepchnięta do prowincji Idlib w północno-wschodniej cześci kraju. W następnych latach armia syryjska zdołała odbić nawet ponad połowę tej prowincji i obecnie Tahrir asz-Szam wraz z innymi organizacjami kontroluje już tylko część przy granicy tureckiej. W przeszłości to właśnie stanowisko Ankary stanęło na przeszkodzie władzom Syrii dokończenia likwidacji tej enklawy.
english.almayadeen.net/kresy.pl
Za: kresy.pl/wydarzenia/regiony/bliski-wschod/syryjska-partia-wladzy-zawiesila-dzialalnosc/
