Joanna de Verny: Szczepienia a zasada ochrony życia prywatnego

        (...) Z lekkim zdziwieniem przeczytałam artykuł koleżanki Marii Pilarczyk o szczepieniach i niestety z żadnym, z wysuniętych przez nią, argumentów nie mogę się zgodzić.

Maria Pilarczyk pisze:

„Tak oczywiście już słyszałam, że środowisko lekarskie jest przesiąknięte wpływami koncernów farmaceutycznych, których jedynym celem jest nas truć i wprowadzać tym samym Nowy Porządek Świata poprzez depopulacje, ale tego typu teorie spiskowe należy trzymać między bajkami o smokach i księżniczkach, a nie jako argument wokoło szczepionkowych dyskusjach.”

Dziesiątki badań naukowych dowodzi, że przemysł farmaceutyczny fałszuje korzyści i szkodliwość swoich produktów wpływając na każdym poziomie na system ochrony zdrowia, czego dowodzi np. badanie przeglądowe z 2013 r. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/eci.12074/full

Równie wiele dowodów naukowych świadczy, że szczepionki mają potencjał wywoływania ciężkich powikłań, a nawet śmierci. Potwierdza to np. amerykański Instytut Medycyny Krajowej Akademii Nauk. Szczepionki powodują zapalenie mózgu, przewlekłe zaburzenia funkcjonowania układu nerwowego, ostre i przewlekłe zapalenie stawów, zakażenie szczepionkowymi wirusami, wstrząs i inne. (Berg JM. Neurological Complications of Pertussis Immunization [Neurologiczne powikłania szczepienia przeciwko krztuścowi]. BMJ 1958; 2:24-27. Kulenkampff M, Schwartzman JS, Wilson J. Neurological complications of Pertussis Vaccination [Powikłania neurologiczne szczepienia przeciwko krztuścowi]. Arch Dis Child 1974; 46-49. Stetler HC, Orenstein WA. History of Convulsions and Use of Pertussis Vaccine [historia drgawek a stosowanie szczepionki przeciwko krztuścowi]. J Pediatr 1985; 107(2): 175-179, Institute of Medicine Committee to Review Adverse Effects of Vaccines [Komisja ds. Kontroli Niepożądanych Odczynów Poszczepiennych Instytutu Medycyny]. Adverse Effects of Vaccines: Evidence and Causality [Niepożądane odczyny poszczepienne: dowody i związek przyczynowy]. Washington, DC: The National Academies Press 2012) Bardzo niepokojące są również powikłania po szczepieniu przeciwko brodawczakowi ludzkiemu.

Ultima Ratio: Kultura ludowa vol. 2 – ad vocem artykułu kol. Daniela Marcelego

       Przede wszystkim głębokie ukłony należą się autorowi pierwszego artykułu za pochylenie się nad tematyką. W biegu spraw o mniej lub bardziej powszednim charakterze nie zwracamy uwagi na olbrzymi potencjał drzemiący  w ludowości i równie olbrzymie korzyści społeczne, którymi owocuje pomyślnie rozwijająca się kultura ludowa.

 Fakt ten dostrzegało wielu działaczy narodowych. Np. Jan Mosdorf głosił iż w Polsce, będącej krajem na dorobku, gnębionym przez liczne patologie odziedziczone po epoce zaborów, typ życia społecznego musi być na wzór włościański jednoznacznie skromny i pracowity.

 Poza tym Mosdorf podkreśla ogromny wpływ profilu ekonomicznego społeczeństwa na stopień uświadomienia obywateli. Posłużył się w tym celu sienkiewiczowskim przykładem Janka Muzykanta.  Łącząc wielkie nadzieje z pierwiastkiem ludowym  był pewien, że w jego czasach historia talentu zmarnowanego z powodu brutalnych realiów społecznych jest równie możliwa, co w epoce odległego o siedem dekad pierwowzoru. Z tym że teraz Janko zatraciłby swój dar przy ogłupiającej pracy w warsztacie fabrycznym i deprawujące rozrywki.

Tomasz Kolanek: Nie ma wolności bez Kościoła. Poznański Czerwiec 1956

     Po przejęciu władzy w Polsce komuniści profilaktycznie starali się napiętnować ludzi, którzy mieszkali na ziemiach kojarzonych przez nich jako bastion „reakcji”. Wiedzieli oni aż nazbyt dobrze, że przez cały okres międzywojenny Wielkopolska stanowiła ostoję prawicy i wszelkiego rodzaju ruchów chrześcijańskich zakorzenionych przede wszystkim wśród robotników.

W Wielkopolsce od co najmniej połowy XIX wieku istniał bardzo rozbudowany ruch chrześcijański skupiony wokół robotniczych związków zawodowych. Stanowił on dla komunistów ogromne zagrożenie i dlatego też, poprzez ciągłe „przykręcanie śruby” polegające na kolejnych represjach religijnych i gospodarczych, „czerwoni” próbowali uporać się z problemem.

Coraz większe niezadowolenie mieszkańców Wielkopolski doprowadziło do potwornego napięcia na linii władza-robotnicy. W pewnym momencie wystarczyła „niewielka iskra”, aby doszło do starć i walk ulicznych. Takim właśnie punktem zapalnym okazał się konflikt w zakładach Cegielskiego, który stanowił ostateczną kroplę przelewającą czarę goryczy.

Bohdan Szucki ps. Artur: Zmiana okupantów

      Są pewne okresy, daty lub wydarzenia w życiu człowieka, społeczeństw, narodów, którym nadajemy nazwy „przełomowe”, „szczególnie ważne”, „decydujące”, „tragiczne”, „zwycięskie” itp. 

Dla Polski, jako narodu i państwa, oraz dla poszczególnych ludzi takim czasem były lata 1944-1945. Był to okres brzemienny w skutki. Na terytorium zamieszkałym przez Polaków następowała zmiana okupantów. Wycofywały się w walce wojska niemieckie, a terytorium państwa zajmowały wojska sowieckie. Działo się to w bardzo skomplikowanej sytuacji politycznej i wojskowej, nacechowanej niejasnymi i pełnymi niedomówień stosunkami zarówno międzynarodowymi, jak i naszymi wewnętrznymi. Szczególnie skomplikowały się relacje między legalnym rządem polskim (notabene nie uznawanym przez Sowiety) a naszymi sojusznikami. Uległość USA i Wielkiej Brytanii wobec żądań Stalina (Teheran, Jałta) są jaskrawym tego przykładem. I tak trudną sytuację komplikował jeszcze fakt tworzenia przez Sowiety posłusznych sobie struktur politycznych i administracyjnych, w skład których wchodzili w dużej mierze obywatele polscy, przeważnie komuniści, którzy, zdradziwszy Polskę, budowali i utrwalali, pod osłoną dywizji NKWD, sowiecką okupację, organizując twór polityczno-administracyjny nazwany później PRL. Nie najlepiej układały się również relacje między różnymi ugrupowaniami i osobami tworzącymi rząd w Londynie oraz w gronie władz Polskiego Państwa Podziemnego. Istniała także duża różnica zdań w otoczeniu Naczelnego Wodza i w dowództwie armii w kraju. Olbrzymią, negatywną z polskiego punktu widzenia rolę odegrała też głęboka infiltracja polskich struktur państwowych na Zachodzie i w kraju, prowadzona przez komunistyczne służby wywiadowcze.

Małgorzata Kowalska: Szkaplerz karmelitański – broń przed zatraceniem

 

Historia

       Historia Szkaplerza sięga 1251 roku, kiedy 16 lipca generał prowincji angielskiej Szymon Stock modlił się do Matki Bożej, aby ocaliła Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, który został przeniesiony do Europy, aby go uchronić przed najazdem Turków. Tego dnia Maryja ukazała mu się w wielkiej chwale otoczona niezliczonymi zastępami anielskimi i podarowała mu suknię Szkaplerza mówiąc: Przyjmij, najmilszy synu Szkaplerz twego zakonu, jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich Karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania.

Tuż po objawieniu Szymon przekazał swoje widzenie Kościołowi, aby zostało poddane koniecznym badaniom. W rezultacie po pięćdziesięciu latach Szkaplerz był znany w całej Europie. Warto wspomnieć, że nosicielami „sukni Maryi” byli między innymi: św. Jan Maria Vianney, św. Alfons Liguori, św. Franciszek Salezy czy papież Grzegorz X.

Objawienia Matki Bożej z Góry Karmel nie zakończyły się w 1251 roku. Kolejne miały miejsce w 1316, gdy Matka Boża ukazała się kardynałowi Duese potwierdzając prawdziwość działania Szkaplerza. Rzekła do niego: Ja, ich Matka, zstąpię do czyśćca w pierwszą sobotę po ich śmierci i kogo tam znajdę, wprowadzę do nieba.

NASZE GRAFIKI: DEUS VULT!

Błękitne Rozwińmy Sztandary – pieśń, która towarzyszyła naszym przodkom w trudnych chwilach XX wieku

 

       Błękitne Rozwińmy Sztandary, a właściwie Hymn Sodalicji Mariańskiej jest piękną polską Pieśnią Maryjną, przed laty często i chętnie śpiewaną nie tylko wśród członków wspomnianej sodalicji, lecz także wród wiernych w całym kraju. Hymn ten wybrzmiewał również z ust Żołnierzy Niezłomnych walczących z komunistami w szeregach Narodowych Sił Zbrojnych.

Historia pieśni sięga roku 1918, kiedy to została ona napisana przez ks. Józefa Jarzębowskiego (1897-1964) z Zakonu Marianów w Warszawie. Ks. Jarzębowski, jako poeta i wielki patriota, ułożył słowa podczas swojego pobytu w mariańskim nowicjacie w stolicy. Melodię skomponował z kolei jego kolega R. Gruszewski. Błękitne Rozwińmy Sztandary szybko zyskiwały na popularności. W czasie gdy Polska zdobywała upragnioną niepodległość, słowa „Spod znaków Maryi rycerski my huf, błogosław nam, Chryste, na bój. Stajemy jak ojce, by służyć Ci znów, my Polska, my naród, lud Twój!” odbijały się pięknym echem w uszach sodalisów mariańskich, których wkrótce stały się hymnem. Zakonnik podkreślał w pieśni uczucia swego oddania Chrystusowi i Jego Matce oraz przywiązania do narodu i ojczyzny, dla której podczas wojny z 1920 r., służył na froncie w charakterze sanitariusza.

Dariusz Wajs: Władysław Waza – „Royal Baby” XVI/XVII wieku

 

       Nowy potomek jest radością wszystkich, którzy pragną dobra państwa i dynastii panującej. Nie inaczej było też w Rzeczypospolitej schyłku XVI wieku.

Upragniony królewicz

Władysław Zygmunt Waza urodził się 9 czerwca 1595 roku w Łobzowie koło Krakowa (dzisiaj wchodzi w jego obręb). Był pierworodnym synem Zygmunta III Wazy i Anny Habsburżanki. Na chrzcie, którego udzielił kardynał Jerzy Radziwiłł otrzymał imiona, które w oczywisty sposób kontynuowały tradycje jagiellońskie. Imię Władysław było hołdem dla Władysława II Jagiełły oraz poległego w boju Władysława III Warneńczyka, drugie Zygmunt odziedziczył po ojcu, ale również i po pradziadzie Zygmuncie Starym. Były to więc pierwsze narodziny męskiego potomka władcy od blisko 70 lat (Zygmunt August ur. 1520 r.; Olbracht Jagiellończyk ur. i zm. 1527 r.). Narodziny w dniu świętych Prymusa i Felicjana odczytano jako znak przyszłej wielkości młodego królewicza jako sukcesora tronów Rzeczypospolitej i Szwecji. Matką chrzestną została królowa Anna Jagiellonka.

Małgorzata Jarosz: Małżeństwo i rodzina w nauce ks. Wiktora Cathrein’a

      W niniejszym artykule pragnę przybliżyć pokrótce nauczanie ks. Wiktora Cathrein’a T.J. na temat małżeństwa i rodziny. Nauka pochodzi z książki „Katolicki pogląd na świat”. Dzieło powstało w dwudziestoleciu międzywojennym, nie jest więc obarczone modernizmem.

Ks. Cathrein wskazywał, iż podstawowym celem małżeństwa jest zachowanie i rozrost rodzaju ludzkiego. Chodzi tu jednak nie tylko o płodzenie potomstwa, co o jego odpowiednie wychowanie. Człowiek bowiem, w przeciwieństwie do zwierząt, posiada co do zasady wyjątkowo długi okres dzieciństwa. W dzieciństwie potrzebuje on jednak nie tyle pomocy cielesnej, ile przede wszystkim pomocy moralnej. Proces wychowania wymaga współpracy obojga rodziców. W pierwszych latach życia dziecko potrzebuje jednak bardziej opieki matki, ta jednak potrzebuje w tym czasie szczególnego wsparcia męża, w tym również wsparcia finansowego. Natomiast gdy młody człowiek dorasta, ważna jest wówczas silna ręka ojca. Autor podkreśla, iż wychowanie bez czułego serca macierzyńskiego i bez nieugiętej ręki ojca jest wychowaniem niepełnym. Nie bez powodu bowiem mężczyzna i kobieta posiadają z natury odmienne przymioty, które wzajemnie i godnie się dopełniają.

Mizerne efekty reanimacji kultu Piłsudskiego

Marsz Piłsudskiego fot Jan Bodakowski

     Podczas gdy pamięć o Romanie Dmowskim, narodowcach czy Żołnierzach Wyklętych jest masowa i spontaniczna, szczególnie wśród młodych patriotów, to emeryci próbują reaktywować kult Piłsudskiego. Wychodzi im to (na szczęście) kiepsko. Jednym z przejawów szkodliwego kultu tego gardzącego Polakami polityka był warszawski marsz Piłsudskiego, innym, groteskowa obrona pomnika Piłsudskiego przed gejami (groteskowa bo Piłsudski wraz z legalizacją aborcji zalegalizował też i stosunki homoseksualne, więc geje mają powody do utożsamiania się z Piłsudskim). 

Zeszłotygodniowy Marsz Piłsudskiego rozpoczął się przed pomnikiem Piłsudskiego przed Belwederem a skończył przed drugim pomnikiem Piłsudskiego koło placu Krakowskiego Przedmieścia (teraz wiadomo po co są w stolicy dwa pomniki tego polityka).

Organizatorem marszu było stowarzyszenie Pokolenia Niepokornych, stowarzyszenie Solidarność Walcząca, Związek Strzelecki „Strzelec” Rzeczypospolitej Polskiej, Instytut Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Patronat nad marszem objęli Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej oraz Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Kult Piłsudskiego dziwi bo od 1926 roku Józef Piłsudski sprawował faktyczne autorytarne rządy w II RP. Faktyczną likwidacje demokracji i parlamentaryzmu Piłsudski wykorzystał do odebrania władzy w Polsce katolikom (narodowcom i ludowcom) i przekazania władzy w ręce swoich kumpli z masonerii. Skutkiem rządów Piłsudskiego (apostaty, który wyrzekł się katolicyzmu, polityka ukształtowanego przez marksizm, praktykującego okultysty) było nie tylko doprowadzenie Polski do ruiny (socjalizmem, fiskalizmem, interwencjonizmem i rozrostem biurokracji), ale także i wprowadzenie gender, czyli legalizacja aborcji oraz homoseksualizmu kodeksem karnym z 1932 roku.

Olsen: Monarchia - lek na demokrację

       Żyjemy w wieku informacji, będącym też wiekiem masowej dezorientacji. Według specjalistów poziom stresu i depresji jest rekordowo wysoki. Arcybiskup Charles Chaput zauważył niedawno, że przynajmniej jedna czwarta tzw. millenialsów czuje się zniechęcona. Posty, dotyczące przeróżnych idei socjo-politycznych, krążą po blogosferze i obiecują różnorakie rozwiązania. Niezależnie od swojej proweniencji wszystkie rozpoznają tę samą prawdę: coś jest nie tak. 

Jesteśmy chorzy i potrzebujemy poważnego lekarstwa. Hollywood epatuje każdym rodzajem degeneracji. Wielu naukowców sprzedaje swoją uczciwość w zamian za miejsce na tablicy, czasem posuwając się nawet do fabrykowania "wyników" badań. Media głównego nurtu nagradzają i promują kłamstwo i zamęt, w tym samym czasie doskonale maskując się za pomocą z pozoru nieszkodliwych, czasem nawet pochlebnych, komentarzy. Media społecznościowe obiecują dostęp do wpływania na tych, którzy mają wpływy, ale zamiast tego stają się dla wielu platformą do wylewania wulgaryzmów. Elity są zdyskredytowane, niestety jest to proces nieodwracalny.

 

Wobec zaniku rozumu i uczciwości podziały społeczne narastają i pogłębiają się. Brat staje przeciw bratu. Partie zajęły miejsce przywódców, których niegdyś czciły. Intelektualiści ulegli degeneracji tak dalece, że sama nawet idea "króla – filozofa" może być po wielokroć oczerniana w telewizyjnych debatach.

TRADYCJA KATOLICKA: Rocznica święceń kapłańskich x. Rafała Trytka

        25 czerwca 2017 roku wierni Tradycji katolickiej świętują dwunastą rocznicę przyjęcia święceń kapłańskich przez naszego Duszpasterza, xiędza Rafała Trytka.

Drogi Xięże Rafale,

Dziękując Bogu za dotychczasową służbę kapłańską, w imieniu wspólnoty Kościoła pragniemy złożyć najserdeczniejsze życzenia wielu Łask Bożych oraz opieki Najświętszej Maryi Panny, aby ta apostolska praca, której Xiądz podjął się w czasach dla Kościoła niewątpliwie najtrudniejszych, wydała wspaniałe owoce, przyczyniając się do nawrócenia wielu dusz i odbudowy Polski katolickiej. Życzymy zatem zdrowia i sił, aby Xiądz mógł jak najdłużej wspierać wszystkich katolików z Polski i Europy, którzy są spragnieni światła Wiary Chrystusowej, ważnej Mszy Świętej i prawdziwych Sakramentów Świętych. Wierzymy, że przez wiele lat Xiądz będzie uczył, jak naśladować naszego Pana Jezusa Chrystusa i podążać do Niego drogą świętości.

wierni Tradycji katolickiej

Za:  http://www.legitymizm.org/aktualnosci-dwunasta-rocznica-swiecen-kaplanskich

OD REDAKCJI: Redakcja RCR dołącza się do życzeń. Szczęść Boże Księdzu!

80 lat temu kardynał Sapieha doprowadził do szału sanacyjną dyktaturę masonów usuwając z katedry wawelskiej zwłoki heretyka Piłsudskiego

Zwłoki Piłsudskiego profanujące katedrę na Wawelu fot. Wiki

      80 lat temu, 23 czerwca 1937 r., gospodarz Katedry Wawelskiej kard. Adam Sapieha zdecydował o przeniesieniu szczątków zmarłego dwa lata wcześniej Józefa Piłsudskiego z krypty św. Leonarda pod Wieżę Srebrnych Dzwonów. Wydarzenie to zapoczątkowało tzw. konflikt wawelski.

„+Konflikt+, który zaangażował władze kościelne, rząd i sejm, a także prezydenta RP, znalazł szeroki oddźwięk w mediach. Nad decyzją abpa krakowskiego dyskutowano w organizacjach katolickich i w partiach politycznych, śląc dlań listy potępienia lub poparcia” – tłumaczył Tomasz Pawlikowski. („Kardynał Sapieha”).

Katedrę Wawelską już od średniowiecza otaczano czcią jako miejsce pochówku polskich królów. Choć w XIX w. spoczęli tam książę Józef Poniatowski, Tadeusz Kościuszko i Adam Mickiewicz, kardynał Adam Sapieha – gospodarz i opiekun katedry – niechętnie patrzył na wszelkie próby zakłócenia królewskiego charakteru wawelskiej nekropolii.

Już w 1916 r. Sapieha nie dopuścił do pochowania na Wawelu Henryka Sienkiewicza, o co usilnie zabiegał Ignacy Paderewski. W 1927 r. duchowny wyraził zgodę na złożenie w katedrze prochów Juliusza Słowackiego pod warunkiem, że będzie to ostatni tego typu pochówek.

Słowo Prezydenta II RP: Królewiec, nowa konstytucja i przekręty Magdalenki - Jan Zbigniew hrabia...

Jarosław Gryń: Lichwiarze w świetle religii i tradycji

 

Wszechobecny wyzysk

       Żyjemy w świecie lichwy. Być może ta teza wyda się niektórym zbyt śmiała, jednak uważna obserwacja otaczającej nas rzeczywistości nie pozostawia złudzeń. Świat wirtualnego pieniądza i wszechpotężnych instytucji bankowych żerujących na ludziach stał się rzeczywistością, którą mało kto kwestionuje. Głosy potępiające taki stan rzeczy nikną wśród gwaru i chaosu współczesnego świata, jak gdyby stworzonego z myślą o ogłupieniu społeczeństwa i zduszeniu w zarodku wszystkiego, co mogłoby zaszkodzić ideologii konsumpcjonizmu, leżącej u podstaw dzisiejszej dekadencji. Stawiam więc tezę, że żądza zysku jest powodem takiego, a nie innego kierunku, w którym zmierzamy. Pozostałe kwestie, które tak rzucają się w oczy, są jedynie pochodnymi pierwotnej chciwości, kształtującej świat na swoją modłę i za nic mającej dobro jednostki, którym w każdy możliwy sposób się zasłania. Zboczenia, przemoc i ogólny upadek obyczajów, to produkty chciwości, uzurpującej sobie prawo do kreowania otoczenia w sposób urągający wszelkim zdrowym standardom. Chciwość nie widzi niczego poza sobą, dla człowieka nią opanowanego nie istnieje żadna świętość, żadna granica, jest tylko wieczny głód i żądza. Inni ludzie są tylko obiektami wyzysku służącymi zwiększaniu bogactwa. Ich wewnętrzne wartości są przeszkodą, którą należy pokonać wszelkimi sposobami. Społeczeństwo pozbawione wiary i zasad moralnych nie zasługuje na miano cywilizowanego, bo jest jak stado zwierząt hodowlanych idących na rzeź. 

Zbigniew Dąbrowski: 1815 - utworzenie Królestwa Polskiego

      20 czerwca 1815 roku ogłoszono utworzenie Królestwa Polskiego. Po 20 latach zostało przywrócone imię Polski na arenie Europy. Państwo to wprawdzie o ograniczonej suwerenności i bardzo skąpym terytorium, było w ówczesnej sytuacji politycznej ogromnym skokiem naprzód ku pełnej odbudowie Rzeczypospolitej. Fakt ogłoszenia Królestwa Polskiego spotkał się z całkowitym entuzjazmem Polaków. 

Jego granice zostały wynegocjowane na Kongresie Wiedeńskim przez cara Aleksandra I, jak również księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, który był tam bardzo aktywnym politykiem.

Królestwo Polskie, ze swoją armią i przy boku Rosji, miałoby (być może kiedyś) walczyć z Prusami i odzyskać Wielkopolskę, a może także i całe Pomorze. Książę Drucki-Lubecki uważał, że należy wygrać na czasie, po to by zbudować polski przemysł. Wtedy pojawiają się początki tzw. Zagłębia Staropolskiego. Powstają huty i fabryki – zgodnie z dewizą, że Polsce potrzebne są fabryki i broń tak, aby przygotować się do wojny z Prusami.

Była to ważna koncepcja strategiczna, opracowana przez Ignacego Prądzyńskiego, który stworzył nawet plan takiej ewentualnej wojny z Prusami. Zatem KP miało być w założeniu polskich polityków czymś w rodzaju "polskiego Piemontu".

Adrianna Gąsiorek: 23 czerwca Dzień Ojca

       W czasach, kiedy rodziną nazywamy coraz dziwniejsze twory, chociażby związek osób tej samej płci czy relacje człowieka ze zwierzęciem, warto podkreślać rolę tradycyjnej rodziny, w której zarówno kobieta, jak i mężczyzna mają swoje obowiązki względem siebie nawzajem oraz w stosunku do swojego potomstwa. Środowiska narodowe zawsze podkreślały i nadal będą to robić, że nie ma nic cenniejszego i ważniejszego w społeczeństwie od prawdziwej rodziny.

Najczęściej przedstawiamy rolę kobiety, która ma przed sobą najważniejsze zadanie — dać życie i wychować młodego człowieka. Pamiętajmy jednak, że nie może zostać z tym sama, powinna mieć mężczyznę, który będzie dla niej wsparciem i ostoją. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że ideał rodziny, czyli kochające się małżeństwo i dzieci, bywa często niemożliwy. Przepełnione domy samotnej matki świadczą o tym, że nie zawsze jest tak, jak być powinno. Coraz częściej mówimy także o samotnych ojcach, którzy mają zdecydowanie więcej problemów, także prawnych, w wychowaniu swoich dzieci. Ludzie tworzą płytkie relacje, chcą żyć bez odpowiedzialności i zobowiązań, stąd wynika wiele trudnych sytuacji, których konsekwencje ponoszą najczęściej najmłodsi — dzieci.

Legion Michała Archanioła i Żelazna Gwardia po śmierci Codreanu

Legionista kocha śmierć, gdyż jego krew służyć będzie jako cement przy wznoszeniu gmachu Legionowej Rumunii.

Corneliu Zelea Codreanu

       W nocy z 29 na 30 listopada 1938 roku w lesie nieopodal więzienia Jilava pod Bukaresztem brutalnie zamordowano 14 więźniów. Byli to członkowie Legionu Michała Archanioła, a wśród nich wykonawcy wyroków na zdrajcach i katach ruchu, od lat przebywający w zamknięciu z woli władz państwowych, najpierw liberalnych, potem konserwatywnej monarchii. Najważniejszy z nich – przywódca Legionu – Corneliu Zelea Codreanu, nazywany przez zwolenników Kapitanem (Capitanul), więziony przez 6 miesięcy, od czasu powstania organizacji w 1927 roku cieszył się aurą proroka nadchodzącej rewolucji narodowej. Teraz miał stać się również męczennikiem Nowej Rumunii. Mordercy Kapitana i jego towarzyszy, sowicie wynagrodzeni za popełnioną zbrodnię, nie wiedzieli jeszcze jak przyjdzie im zapłacić za swoje czyny. Dla Legionu Michała Archanioła i jego elitarnej przybudówki – Żelaznej Gwardii, rozpoczynał się nowy, najtrudniejszy okres.

Były to lata dla Rumunii niezwykle trudne. Po latach kompromitacji polityków z tzw. „partii historycznych” (Narodowa Partia Liberalna, Narodowa Partia Chłopska), w lutym 1938 roku król Karol II rozwiązał parlament i wprowadził dyktaturę osobistą. Swoją władzę oparł na środowiskach konserwatywnych. Szybko stało się jasne, że hasła odnowy nie mają pokrycia w czynach, a symbolem nowego reżimu stała się wszechobecna korupcja, sięgająca samego dworu.

Reorganizacja Legionu

Czasy te to również okres najbardziej nasilonych i krwawych prześladowań ruchu żelaznogwardyjskiego. Legionistów, głoszących potrzebę zerwania z mieszczańskimi wartościami i stworzenia Nowego Człowieka, bezkarnie mordowano i zamykano w więzieniach. Ofiary liczono już w setkach. Wcześniejsze prześladowania z czasów władzy liberalnej wydawały się niczym w porównaniu z nową falą, wychodzącą z pałacu króla (wszystko to mimo żarliwego monarchizmu Codreanu i jego ruchu!). Struktury Legionu w wielu miejscach wydawały się rozbite. Człowiekiem, który odbudował ruch był imiennik przywódcy wielkiego powstania rumuńskich chłopów w XVIII wieku – Horia Sima. Ten niezwykle zdolny, choć nie pozbawiony znaczących wad nauczyciel literatury i filozofii z Siedmiogrodu działał w Legionie Michała Archanioła od 1928 roku. Przez ten czas wielokrotnie wykazał się fanatyzmem i gorliwością, między innymi zabijając sprzeciwiającego się gwardzistom rektora Uniwersytetu w Cluj. Ataki na fabryki i synagogi przysporzyły mu wśród towarzyszy popularności, która po śmierci Codreanu pozwoliła mu zdobyć dominację w zdziesiątkowanych strukturach. Sima dokonał gruntownej reorganizacji Legionu. Przyzwyczajeni do funkcjonowania w podziemiu legioniści potrafili przestawić działalność organizacji na nowe tory. Sytuacja w kraju kształtowała w młodych aktywistach nienawiść do panującego systemu, prześladowania wzmacniały gorliwość, a szerzący się kult męczeństwa Codreanu wytwarzał w nich gotowość na śmierć. Zaangażowany w młodości w działalność w Legionie Mircea Eliade pisał o Codreanu, że ten „wierzył w konieczność ofiary, sądził, że nowe prześladowania tylko oczyszczą i umocnią ruch. Wierzył również w swoje przeznaczenie i opiekę archanioła Michała”. Z całą pewnością uwagi te można odnieść również do kontynuatorów dzieła Kapitana.

Cezary Piotr Tarkowski: Atlantyda

       Wspomnienie wczesnego dzieciństwa jawi się ostrymi obrazami drobnych zdarzeń wśród mgły niepamięci codziennego życia. Niektóre, zdawałoby się, drobne epizody tak mocno uwięzły w pamięci, że mijające lata nie zacierają ani ostrości kolorów, ani dźwięków, ani nawet zapachów, które utkwiły w nas głęboko. Na zawsze.

Urodziłem się w Ostrołęce. Ojciec otrzymał tam mieszkanie służbowe i rodzice mogli wyprowadzić się z ruin cuchnących jeszcze spalenizną Warszawy.

Na prowincji egzystencja była łatwiejsza, a życie toczyło się wolniej, z dala od wielkich wstrząsów dziejowych. Podczas gdy gdzie indziej opłakiwano śmierć Stalina, tu najwyżej rozpaczano po odejściu kogoś z rodziny, a w pogrzebie uczestniczyło prawie całe miasteczko. W tych jakże ciężkich latach, kiedy pamięć o cierpieniach wojennych była jeszcze jak niezagojona rana, mieszkańcy małej mieściny rzeczywiście żyli jak wielka, kochająca się rodzina. Właśnie wtedy miałem mnóstwo ciotek i wujków, a „pan” to był ktoś, kto przyjeżdżał autobusem do Ostrołęki i wysiadał na rynku z walizką w ręku.

Mieszkaliśmy na skarpie, prawie na brzegu Narwi. To Narew odmierzała tu czas. Rzeka wylewała rokrocznie w czasie wiosennych roztopów. Ta piękna, dzika, płynąca wartkim nurtem wśród bagien i puszcz rzeka, wywarła wielki wpływ na moją dziecięcą psychikę.

Agnieszka Dziąbor: Fundamenty

        Cofnijmy się parę lat wstecz i zastanówmy się gdzie znajdujemy się teraz. Sokrates postrzegał wiedzę jako lekarstwo na ignorancję w człowieku. Twierdził, że każdy od urodzenia ma w sobie wiedzę wrodzoną tylko nie zawsze potrafi ją sobie uświadomić. Dla Nas dziś brzmi to najzwyczajniej bez sensu, choć jakiejś logiki doszukiwać można by się było w tym twierdzeniu. Docierając jednak do logiki, nie można nie wspomnieć o Platonie, który to zaś podkreślał, że istotą naukowego poznania jest właśnie logika. Logiczna spójność twierdzeń składających się na cały system wiedzy.

 

Pytanie po co ten wstęp. Właśnie po to by podkreślić rolę tych dwóch czynników, które są elementarne w pojmowaniu. Tymi też względami powinna się kierować polityka. Wiedzą i logiką. Trzecim zaś filarem powinna być i pozostać etyka. Etyka jest totalna, obowiązuje i powinna obowiązywać wszędzie. My w tym zakresie powinniśmy skupić się na zasadach cywilizacji łacińskiej. Tak jak prawo nie musi być zgodne z wolą większości, czy mniejszości, musi być zgodne z kodeksem moralnym. O tym co dobre co źle nie decyduję prawo o tym decyduje etyka. Prawo powinno być zatem tylko narzędziem. Takich narzędzi do regulacji norm życia jest więcej. Cała polityka na tym polega, na normalizacji.

 

W tym momencie trzeba będzie się zastanowić nad podstawowymi zagadnieniami, których tym razem rozwijać nie będę. Nakreślę jednak jakie tematy poruszać będę : Wolność, Państwo, Naród, Historia, Geopolityka. Wszystko łączy się ze sobą w naturalny sposób, każde jednak z tych zagadnień jest na tyle ważne, że zasługuje na osobne rozpatrzenie.

 

Agnieszka Dziąbor

Za:  http://myslkonserwatywna.pl/dziabor-fundamenty/

Postrzelił parlamentarzystę, bo bronił życia

     Zamachowiec James T. Hodgkinson, który postrzelił kongresmena pro-life Steve’a Scalise’a miał również listę innych kongresmenów „do odstrzału”. Wszyscy czynnie działali na rzecz ochrony nienarodzonych.

Głosowali przeciwko przekazywaniu pieniędzy podatników koncernom aborcyjnym, sponsorowali ustawy, które miałyby zakazywać aborcji, gdy można już zaobserwować bicie serca dziecka (21 dzień od poczęcia).

PiS okłamał wyborców! Nie będzie ochrony życia

 

   Prawo i Sprawiedliwość okłamało swoich wyborców. W październiku pod osłoną nocy posłowie odrzucili projektu ustawy „Stop Aborcji”. Dziś na piętnastu stronach pustych słów rząd przyznaje, że nie pracuje i nie zamierza pracować nad żadnym projektem dotyczącym ochrony życia. Nie ma już żadnych wątpliwości, że nienarodzone dzieci na wsparcie PiSu liczyć nie mogą. 

Członkowie partii Prawo i Sprawiedliwość przed wyborami bardzo podkreślali swoje poglądy na temat życia poczętego, twierdząc, że musi być ono chronione od samego początku. Wizja uchronienia ponad tysiąca nienarodzonych rocznie od krwawych mordów wydawała się bliska.

Czy ostatnią akcję zbrojną Armii Krajowej przeprowadzono… w 1982 roku?

    Utopienie we krwi Powstania Warszawskiego, zrównanie z ziemią stolicy, wybicie po wojnie żołnierzy wyklętych – to była tragiczna lekcja, z której Polacy mieli wreszcie wyciągnąć wnioski. Kolejna polska rewolucja – Solidarności – była już pokojowa. Gen walki z bronią w ręku jednak nie zniknął…

Ręce do góry! Oddaj broń! W imieniu Powstańczej Armii Krajowej! (SIŁ ZBROJNYCH POLSKI PODZIEMNEJ - przp. Redakcji RCR). Jadący do pracy sierżant milicji Zdzisław Karos nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Mroźny lutowy poranek 1982 roku, zapchany warszawski tramwaj linii 24, smutna rzeczywistość stanu wojennego. I trzech wątłych, nastoletnich chłopców, którzy grożąc mu zdobyczną TT-ką chcieli pozbawić go służbowej broni.

– Synku… – mruknął pobłażliwe sierżant Karos, chwytając za lufę pistoletu, którym straszył go roztrzęsiony Robert Chechłacz. Szamotanina, strzał, ciężko ranny w brzuch milicjant osunął się na podłogę. Zmarł pięć dni później. Osierocił dwójkę dzieci.

Adam Tomasz Witczak: Od techniki do gnozy — konserwatyzm w dobie transhumanizmu i przemian technologicznych

Przyszłość już tu jest

     Każda poważna ideologia czy też doktryna polityczna naszych czasów powinna uwzględniać problem współczesnych i przyszłych przemian technologicznych – od automatyzacji pracy i technologicznego bezrobocia po hipotetyczne wizje transhumanistów i ekstropian. Abstrahując na razie od oceny tych zjawisk, twierdzimy, że po prostu powinna je uwzględniać i analizować – czasem krytycznie, czasem aprobatywnie. Istotą rzeczy jest to, by mieć jakąś sensowną odpowiedź – lub raczej, by zacząć nad taką myśleć.

Dlaczego? Po prostu dlatego, że poważna ideologia powinna brać pod uwagę te zjawiska, które w danym okresie są istotne dla kondycji i przyszłości społeczeństwa. To truizm, podobnie jak stwierdzenie, że wspomniane nowe technologie należą właśnie do kwestii istotnych dla naszego życia kolektywnego i jednostkowego. Faktem jest jednak, że często zapominamy właśnie o truizmach. Skutkiem jest ustawiczne spóźnianie się (szeroko pojętej) prawicy na pociąg, którym rzeczywistość porusza się po linii czasu. Skutkiem pomniejszym jest marnowanie czasu i potencjału przez skądinąd sympatycznych i ciekawych ludzi.

Spójrzmy na to połączenie: prawica i poważna ideologia. Oczywiście – taki jest target tych rozważań – mamy tu na myśli przede wszystkim prawicę „prawdziwą”, „radykalną” czy też „autentyczną”, a przez to marginalną i skoncentrowaną głównie na dyskusjach w swym wąskim gronie, skupiającym nekroreakcjonistów, narodowych rewolucjonistów, konserwatywnych liberałów itd.

Na owej „prawej flance” mamy na przykład młodych ludzi, którzy z pełną powagą dyskutują o postulatach społecznych i gospodarczych XIX-wiecznej reakcji (fueros, podział stanowy, agraryzm, neofeudalizm, gildie i cechy) w świecie, w którym rolnictwo zatrudnia margines ludności, panuje ustawiczna mobilność terytorialna i klasowa, szybko giną i powstają nowe zawody, a większość z nich nie wiąże się z żadnym głębszym poczuciem grupowej przynależności, koniecznym dla modelu korporacjonistycznego.

Ostatni cesarz Meksyku: historia upadku szans na katolickie mocarstwo

 

       19 czerwca 1867 roku, po mniej niż półwieczu istnienia niepodległego Meksyku, tamtejsi republikanie i rewolucjoniści mieli na sumieniu dwóch Cesarzy. W tamtym momencie nie było już szansy, by kraj stał się światowym lub przynajmniej lokalnym mocarstwem o katolickim i monarchicznym charakterze – mówi profesor Jacek Bartyzel.

150 lat temu zamordowano cesarza Meksyku Maksymiliana I. Jednak już wcześniejsza historia tego latynoskiego kraju pełna była walk wewnętrznych i krwawych rozstrzygnięć.

Meksyk uzyskał niepodległość w roku 1821. Miała ona inne podłoże niż niepodległości pozostałych państw hispanoamerykańskich. Wszędzie powstanie państwa było następstwem liberalnej rebelii, natomiast w Meksyku przeciwnie.

W roku 1810 rozpoczęła się wprawdzie rewolucja liberalna pod przywództwem księdza o wątpliwej ortodoksji, Miguela Hidalgo, jednak została ona stłumiona. Natomiast w 1821 roku dotychczasowy naczelny dowódca rojalistów, gen. Agustín de Iturbide, przeszedł na pozycje niepodległościowe, ale z przeciwnych powodów niż liberałowie. Rok wcześniej w metropolii – w Hiszpanii – doszło do tzw. puczu Riega czyli rewolucji liberalnej, która, jak każda taka rewolucja, miała charakter antykatolicki. Żeby ratować katolickość Meksyku gen. Iturbide zerwał więź z metropolią, by oddzielić kraj od liberałów w Madrycie. Wkrótce proklamował się cesarzem jako Augustyn I, ustanawiając państwo o charakterze monarchicznym i katolickim. Wedle konstytucji religia katolicka stawała się jedyną dozwoloną.

Niestety, Augustyn I został obalony w roku 1823 przez kolejny pucz, a następnie - po nieudanej próbie powrotu - schwytany i rozstrzelany. Wtedy też Meksyk stał się republiką. Przez następne kilkadziesiąt lat kraj był wstrząsany nieustannymi przewrotami oraz walkami konserwatystów i liberałów, jednak aż do roku 1857 konstytucja nadal podtrzymywała katolicki charakter państwa.

Daniel Marceli: Koń trojański i cień nad Okcydentem

     “Ta rewolucja jest rezultatem upadku ducha narodowego posuniętym aż do niechlujstwa. Pierwsze znamiona tego upadku nie są zauważalne dla masy, ani co gorsza nie są rozpoznawalne przez elity”. Ta postawiona przez Jose Antonio Primo de Rivera diagnoza, odnosząca się do społeczeństwa hiszpańskiego z 1936 roku, niestety świetnie odpowiada dzisiejszym realiom w Polsce. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Naród polski jest w głębokiej defensywie moralno-obyczajowej, czego efektem w niedalekiej przyszłości może być kryzys społeczny, o skali podobnej jaką obecnie widzimy na Zachodzie Europy.

W tym artykule chciałbym obalić pewien mit, który bardzo często przewija się w wypowiedziach wielu polskich patriotów. Otóż absurdem jest postrzeganie naszego kraju jako ostatniej ostoi normalności i moralności w Europie, istnie niedostępnej, warownej twierdzy. W mojej opinii Polska aktualnie przypomina bardziej antyczną Troję, niż niezdobyty  Krak des Chevaliers, dlatego gdy wciągnęliśmy już konia trojańskiego do swej twierdzy, to by zapobiec katastrofie nie pozostaje nam nic innego jak wyciąć podstępnych Achajów w pień. Niestety, podobnie jak kiedyś w Hiszpanii, tak i dziś w Polsce masy nie zauważają działań, które śmiało możemy określić mianem dywersyjnych. Dywersyjnych wobec ducha narodu. Działań podkopujących fundamenty świadomości i jedności narodowej, do których zaliczamy wiarę katolicką, tradycyjną obyczajowość oraz szacunek dla miejsc pamięci i bohaterów narodowych. Niewątpliwie, w środowisku narodowym funkcjonuje wiele mitów, które brane za prawdę utrudniają faktyczną ocenę naszej sytuacji, przez co powodują błędne interpretacje, a w efekcie skutkują nieprawidłowymi wnioskami. Musimy pamiętać, że nie wolno nam lekceważyć rzeczywistości i karmić się fałszem, ponieważ błędna diagnoza obecnych realiów, może w pokoleniu naszych dzieci skutkować jakąś ogólnonarodową tragedią. Nie możemy być jak skazaniec prowadzony na rozstrzelanie z opaską na oczach, bo za niedługo jedyne co będziemy mogli zrobić to poprosić kata o strzał łaski. Czas na pobudkę i otrzeźwienie z sennych marzeń.

Aleksandra Solarewicz: Rojaliści francuscy w Lotaryngii

      W sobotę 10 czerwca Francuzi należący do Kręgu Legitymistów pod patronatem Roberta de Baudricourt, spotkali się w miejscowości Bathelémont, by tam uczcić pamięć powstania w Wandei. Byli wśród nich członkowie la Troupe des Coeurs de Chouans, pasjonatów, którzy wykonują rekonstrukcje jego bitew w strojach epoki. 

 

Z wykładem wystąpił między innymi Dominik Lambert, prezes l'Association Vendée Militaire (Stowarzyszenia Wandei Walczącej), który zajmująco opowiadał, jak generałowie Wandei "z dbałością i precyzją dowodzili swoimi żołnierzami ku czci Tronu i Ołtarza". Odbył się  koncert pieśni rojalistycznych i tradycyjnych, pieśni Królestwa Francji, według słów św. Joanny d'Arc, "najpiękniejszego zaraz po Królestwie Niebieskim". Konferencję wzbogacił swoją obecnością benedyktyn, który – jak podkreślają rojaliści – pobłogosławił grupę po łacinie i po francusku. Spotkanie zakończyło się wspólną pamiątkową fotografią u stóp postumentu ku czci legendarnego przywódcy Powstania, Jeana-Nicolasa Stoffleta, który urodził się właśnie w Bathelémont. 

 

AS/ Beaudricourt.hautetfort.com

Za:  http://myslkonserwatywna.pl/rojalisci-francuscy-w-dolinie-loary/

PROTEST GŁODOWY W OBRONIE POLSKICH DZIECI - STOP HANDLOWI POLSKIMI DZIEĆMI - Warszawa 21-23 czerwca 2017 r.

Tragedia w Calais: kierowca polskiej furgonetki zginął w pułapce zastawionej przez imigrantów

       We wtorek około 3:45 w nocy we francuskim mieście Calais doszło do tragicznego w skutkach wypadku w wyniku, którego zginął kierowca furgonetki na polskich numerach rejestracyjnych.

Powodem jego śmierci była zapora z pni ustawionych na drodze przez imigrantów. Stanowiły one przeszkodę nie do ominięcia dla kierowców i to właśnie przez nią kierowca zarejestrowanego w Polsce samochodu dostawczego Renault Master uderzył w ciężarówkę. W wyniku zderzenia furgonetka zapaliła się. Jej kierowca zginął na miejscu.

W chwili obecnej nie jest znana jego tożsamość.

Rosjanie biorą na cel amerykańskie samoloty

       Ministerstwo Obrony Rosji poinformowało, że przerywa wszelką współpracę ze Stanami Zjednoczonymi na podstawie memorandum o przeciwdziałaniu incydentom w przestrzeni powietrznej Syrii. W oświadczeniu stwierdzono, iż od tej pory wszelkie statki powietrzne znajdujące się w rejonie operacyjnym rosyjskiego lotnictwa zostaną wzięte na cel przez środki obrony przeciwlotniczej. Oświadczenie to wydano po tym,jak amerykański samolot zestrzelił samolot syryjski. W rosyjskim ministerstwie zdarzenie to określono jako poważne naruszenie prawa międzynarodowego. 

Przypomnijmy, że do zestrzelenia syryjskiego myśliwca Su-22 przez amerykański myśliwiec F/A-18E Super Hornet doszło wczoraj w rejonie na południe od Tabki. Pilot zdołał się katapultować, lecz został wzięty do niewoli przez Kurdów. Wcześniej informowano, iż uratowali go żołnierze syryjskiego specnazu – „Tygrysów”, później jednak podano, że Kurdowie z SDS negocjują ze stroną syryjską wydanie pochwyconego przez nich pilota. O okolicznościach, w jakich doszło do zestrzelenia syryjskiego myśliwca, pisaliśmy tutaj: 

Zobaczcie zdjęcia z egzekucji ks. Pro, które miały odstraszyć innych Cristeros

      Ostatecznie fotografie, które miały być propagandowym triumfem rządu, stały się obiektem katolickiego kultu i zwycięskim owocem męczeńskiej śmierci jezuity.

Powstanie meksykańskie Cristeros, zwane Cristiadą, było rezultatem brutalnych antykatolickich prześladowań, prowadzonych przez rząd meksykański na początku XX wieku. Wśród najmocniejszych świadectw wiary z tego okresu znajdziemy dobrze znane męczeństwo jezuity, ks. Miguela Agustína Pro, który został zastrzelony bez procesu sądowego – pod fałszywymi oskarżeniami, wyłącznie za „przestępstwo” bycia katolikiem (...)

Rząd meksykański chciał, by egzekucja jezuity była dla powstańców upokarzająca i miała posłużyć jako przykład do zniechęcenia i odstraszenia innych katolików. Rządzący nie spodziewali się jednak, że męczeńska śmierć księdza przyniesie efekt wręcz odwrotny…

Spośród męczenników z tamtych czasów żaden nie przykuł tyle uwagi, co ks. Miguel Agustín Pro. Został zabity przez pluton egzekucyjny przed aparatami fotograficznymi, dostarczonymi przez rząd, aby zarejestrować to, co miało być w ich zamyśle żenującym spektaklem księdza błagającego o litość.

Była to jedna z pierwszych nowoczesnych prób użycia mediów do manipulowania opinią publiczną w celach antyreligijnych. Jednak zamiast się załamać ks. Pro zachował się z wielką godnością. Szedł na egzekucję odważnym krokiem, prosząc tylko o to, by mógł się pomodlić zanim zginie.

Komunikat Ruchu II RP

       Działając z upoważnienia Prezydenta II RP Jana Zbigniewa Potockiego, zapraszamy do współpracy Polaków, dla których odsunięcie od władzy an bloc zdrajców z magdalenki i ich pogrobowców jest sprawą wartą zaangażowania i wsparcia.

Szukamy również Polek i Polaków, którzy w poszczególnych okręgach wyborczych podjęliby się pełnienia roli koordynatorów/inicjatorów Ruchu "II RP".

Wymagamy jednie świadomego poparcia idei restauracji II RP oraz prawdziwej, nie podręcznikowej, wiedzy historycznej dotyczącej tego, co wydarzyło się na terenie Polski od 1939 r.

Chcemy w ten sposób uniknąć nieporozumień związanych z fikcją, jaka była przedstawiona nam do wierzenia w szkołach.

Za:  https://www.facebook.com/302583046566803/photos/pb.302583046566803.-2207520000.1497882871./807626406062462/?type=3&theater

OD REDAKCJI:  Prawnie II Rzeczpospolita nadal istnieje w osobie konstytucyjnego Prezydenta i wciąż aktualnej i ważnej konstytucji kwietniowej z 1935 roku. Obecna tzw. III RP to twór powstały w wyniku umów zdradzieckiego "okrągłego stołu", nie mający ciągłości prawnej z II RP.

TRADYCJA KATOLICKA: ks. Rafał Trytek - kazanie na Niedzielę wśród oktawy Uroczystości Bożego Ciała AD 2017 (Wrocław)

Anna Sutowicz: Pomiędzy pamięcią a kultem — tradycja zakonna związana z księżną Anną Śląską od XIII do XVIII w.

1. Problemy badawcze

      Kult świętych stanowił w społeczeństwach średniowiecznych zjawisko o wielkim znaczeniu kulturotwórczym. Święci bowiem, niczym herosi w kulturze starożytnej¹, wyrastając ponad zdolności zwykłego śmiertelnika, byli od wczesnych dziejów chrześcijaństwa predestynowani do wprowadzania ludzi w nowe obszary znaczeń i sensów religijnych, których przyjęcie we wszystkich kręgach społecznych zostało wymuszone przez Kościół katolicki w obszarze cywilizacji łacińskiej. W XIII wieku w całej Europie uczestnictwo w różnych formach kultu religijnego stało się już powszechne, a Kościół hierarchiczny posiadł wiele narzędzi wpływu na wychowanie do wartości moralnych i religijnych, stąd i większy wachlarz możliwości niż w okresie wcześniejszym. Legendy o świętych, ich cudach i działalności popularyzowano w kaznodziejstwie, zwłaszcza zakonów żebrzących. Sztuka kościelna stała się bardziej dostępna, a dzięki zwiększonej mobilności pielgrzymki do grobów świętych nawet na większą odległość nie były już rzadkością². Niech świadczy o tym tylko zbiór opisów cudów w miejscu pochówku św. Jadwigi Śląskiej, w którym odbija się bogaty przekrój społeczny pielgrzymów z całego niemal Śląska i obszaru poza jego granicami. Choć XIII-wieczny obraz świętego pozostaje wyidealizowany w takim samym niemal stopniu, jak w wiekach wcześniejszych³, zaczynają się pojawiać cechy opisu przybliżające jego postać wyobraźni prostego człowieka – już nie obleczoną w magiczne moce, ale przejawiającą miłosierne odruchy serca i zamiłowanie do modlitwy⁴. Zmiany w sposobie ukazania świętego wynikały więc ze zmiany treści wychowawczych w trakcie ewolucji kultury religijnej. Analiza jednego i drugiego elementu przekazu hagiograficznego wraz z oddaniem tła społecznego, kulturowego, a także, co nie mniej ważne, politycznego funkcjonowania kultu księżnej Anny, powinna więc prowadzić do jego obrazu wielowymiarowego, niepozbawionego najważniejszych wątków psychologicznych, socjologicznych i religijnych.

Jakubczyk: O Sarmacji (pokrótce) raz jeszcze

       Kolega Mateusz Ambrożek skreślił  kilka polemicznych słów (http://myslkonserwatywna.pl/ambrozek-sarmacja-nie-jest-lekarstwem-na-dzisiejsze-problemy/ - przyp. redakcji RCR) w odpowiedzi na mój tekst „Dlaczego Sarmacja?”. Zaistniało tu jednak pewne nieporozumienie, ponieważ mój tekst nie był w żadnym sensie apologią sarmatyzmu, czy też sarmackości, stwierdzał po prostu fakt, iż w historii polskiej państwowości nie istniało nigdy coś takiego, jak podział na czysto zarysowany tzw. okres piastowski i jagielloński. Że są one ciągłością, a  pierwszą – destabilizującą naszego ducha narodu – przerwą w procesie tworzenia i rejestrowania naszego dziedzictwa, był okres rozbiorów. W swoim tekście postulowałem podniesienie przez teraźniejszych Polaków pokoleniowej pałeczki sztafetowej, która została wytrącona z rąk naszych przodków u progu tego też okresu. Dlaczego? Ponieważ, oprócz krótkotrwałej rezurekcji z lat 1815 -1832 i okresu międzywojennego (który notabene swoją strukturą powoli zrywał ciągłość ducha polskości, pomimo próby jego ratunku w maju 1926 roku) to właśnie wtedy nastąpiło jej zatrzymanie.

Posthitlerowski urząd zabiera dzieci polskim rodzinom w Niemczech. Mogą o każdej porze dnia wejść do domu. „Weszli do mnie i zabrali siłą dzieci nie podając żadnego powodu”

     W Berlinie odbyła się konferencja polskiego stowarzyszenia „Rodzice przeciw dyskryminacji dzieci w Niemczech”. Rodzice opowiadali na niej o tym, jak traktowane są polskie rodziny u naszych zachodnich sąsiadów i w jak błahych przypadkach.

Chcemy żebyście usłyszeli, jak się nas tutaj traktuje – mówią przedstawiciele rodzin, którym Jugendamt odebrał dzieci.

Czym jest Jugendamt? To posthitlerowski Urząd ds. Zarządzania Młodzieżą, który odbiera rodzinom coraz więcej dzieci.

Jugendamt to organizacja Adolfa Hitlera, która ukradła 200 tys. polskich dzieci, które nigdy nie wróciły do Polski (tylko ok. 10% tych dzieci odnaleziono), a Jugendamt zniszczył w 1952 roku ich akta osobowe! – mówił dla „Najwyższego Czasu!” Wojciech Pomorski, prezes stowarzyszenia.

Jak tłumaczą rodziny nie ma sfery życia, w którą nie mógłby wkroczyć Jugendamt. Pod szczególnym nadzorem pozostają rodziny cudzoziemców i mieszane. W wielu przypadkach mamy do czynienia z odbieraniem dzieci bez podania konkretnych powodów.

prof. Jacek Bartyzel: Żołnierz Tradycji. José Arturo Márquez de Prado (1924-2017)

W sobotę poprzedzającą Uroczystość Trójcy Przenajświętszej, 10 czerwca 2017 roku, zmarł w Villanueva de la Serena (prowincja Badajoz, region Estremadura), w wieku 92 lat, José Arturo Márquez de Prado – ostatni szef Requetés, wsławionej heroizmem milicji karlistowskiej.

José Arturo Márquez de Prado y Pareja – dla przyjaciół i kolegów Pepe Arturo – urodził się w Madrycie 2 listopada 1924 roku. Z Comunión Tradicionalista związał się w wyjątkowo trudnym dla karlizmu okresie wczesnej, totalizującej fazy dyktatury frankistowskiej, kiedy to karliści wierni tradycjonalistycznemu ideario i prawowitej dynastii (którą reprezentował wówczas don Francisco Javier, proklamowany przez karlistów królem Ksawerym I w Barcelonie w 1952 roku) oraz „nieprzyłączeni” ani do systemu caudillaje, ani do linii uzurpatorskiej (reprezentowanej ówcześnie przez don Juana, zwanego hrabią Barcelony – ojca »Jana Karola I« i dziadka »Filipa VI«), wypchnięci zatem z „kraju legalnego”, podlegali ostrym represjom ze strony reżimu. Tolerowane były wówczas w zasadzie jedynie karlistowskie bractwa kombatanckie oraz msze organizowane w intencji poległych w Krucjacie Requetés, ale nawet i na ich uczestników wychodzących po Mszy z kościołów nierzadko zasadzały się bojówki falangistowskie. Tych represji doświadczył również młody Pepe Arturo, wielokrotnie zatrzymywany przez siły porządkowe i skazywany na grzywny, a w 1944 roku umieszczony nawet w obozie koncentracyjnym w Nanclares de Oca k. Vitorii (Kraj Basków) – po tym, jak wzniósł okrzyk Niech żyje Król! po wyjściu z Mszy św. za Męczenników Tradycji w Madrycie. Zarazem był to dla niego okres intensywnej formacji ideowej, albowiem jako działacz Tradycjonalistycznego Ugrupowania Studenckiego (Agrupación Escolar Tradicionalista, AET) miał szczęście poznać i zaprzyjaźnić się z takimi matadorami myśli karlistowskiej, jak Francisco Elías de Tejada, Rafael Gambra oraz Ignacio Hernando de Larramendi, a w latach 50. poznał również i nawiązał serdeczne więzi z przebywającym w Hiszpanii amerykańskim karlistą z Teksasu – prof. Frederickiem D. Wilhelmsenem.

Znany finansista: już niebawem będzie krach, który doprowadzi do upadku cywilizacji zachodniej

Źródło: pixabay.com

      Jim Rogers - finansista, podróżnik, komentator polityczny stacji FOX, człowiek, który „jak mówi, to inwestorzy go słuchają” - wieszczy krach, jakiego świat nie widział. Spodziewa się, że wybuchnie on w tym roku, a najpóźniej w 2018 roku i doprowadzi do upadku cywilizacji zachodniej. Będą upadały rządy i całe kraje. Znikną partie polityczne. Słuszne przewidywania, czy może kolega Sorosa wie o czymś, co szykują decydenci światowi?

- Na amerykańskiej giełdzie rośnie bańka spekulacyjna. Ta bańka w końcu powstanie, a potem pęknie i powinniśmy się tego poważnie bać – mówił kilka dni temu Rogers w rozmowie z redaktorem naczelnym Business Insider.

W programie „The Bottom Line” miliarder rozmawiał z Henry’m Blodgetem. Inwestor, który do swojego majątku doszedł m.in. dzięki inwestycjom w surowce poradził innym, by „lepiej nie inwestować w to, w co się chce, ale lepiej obstawić to, co się dzieje”.  Wyjaśnił, że niebawem „niektóre amerykańskie akcje zmienią się w bańki”. -  Bo bańki pojawią się na pewno. Potem bańki pękną i tego musimy się obawiać – przekonywał.

Dopytywany o to, co będzie „zapalnikiem” kryzysu stwierdził, że jeszcze w tym, a najpóźniej w przyszłym roku początku krachu można się spodziewać „w miejscach, na które akurat nie patrzymy”. -  W 2007 roku zbankrutowała Islandia. Ludzie mówili: „Islandia? To kraj? Oni mają rynek?”. I nagle Islandia zbankrutowała. A potem Bear Stearns zbankrutował. I Lehman Brothers. Runęły kostki domina. Zawsze zaczyna się w miejscu, na które nikt nie patrzy – tłumaczył.

Dr Mech dla Kresów.pl: projekt ściągania Ukraińców i nadawania im obywatelstwa jest zabójczy

     Cały ten projekt proponowany m.in. przez wicepremiera Gowina jest błędny i szkodliwy – mówi Kresom.pl dr Cezary Mech. – Naszym zadaniem powinno być sprowadzenie Polaków-emigrantów, nie inicjowanie kolejnej fali emigracji. Ściąganie milionów imigrantów mając miliony pracujących za granicą jest zabójczą polityką.

Kilka dni temu wicepremier Jarosław Gowin stwierdził, że Polska powinna otworzyć się na imigrantów ze Wschodu, głównie z Ukrainy, włącznie z ułatwianiem im otrzymania polskiego obywatelstwa, nie powinna natomiast przyjmować imigrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki.

– Moim zdaniem potrzebna jest bardzo odważna decyzja, żeby nie tylko otworzyć polski rynek pracy dla Ukraińców, ale żeby w ogóle Polskę otworzyć dla Ukraińców i żeby otworzyć perspektywy przyznawania obywatelstwa polskiego – mówił Gowin.

– Jeżeli chcemy zatrzymać tutaj naszych ukraińskich pracowników, ale także młodych naukowców, to powinniśmy otworzyć dla nich drogę do stosunkowo szybkiego uzyskiwania obywatelstwa polskiego. Jeżeli Polacy w Wielkiej Brytanii mogą uzyskiwać obywatelstwo po pięciu latach pobytu na terenie wysp brytyjskich, to wydaje mi się, że analogiczne rozwiązanie powinniśmy wprowadzić w Polsce w odniesieniu do Ukraińców – podkreślił wicepremier.

Później w podobnym tonie wypowiedział się na łamach „Rzeczpospolitej” jej były wicenaczelny, Andrzej Talaga:

– Czas na rewolucyjną, proukraińską politykę imigracyjną. Warto otworzyć na Ukraińców nie tylko plantacje truskawek, ale uczelnie, zarządy firm, a nawet armię.

Jego zdaniem należy uprościć dla Ukraińców procedury otrzymania karty stałego pobytu, a następnie obywatelstwa. Według Talagi, Ukraińcy powinni otrzymywać taką możliwość „nie później niż pięć lat po przyjeździe”. Opowiada się też za system państwowych stypendiów dla ukraińskich studentów i zniesieniem dla nich opłat za studia. Do tego, postuluje otwarcie polskiej armii na Ukraińców, zachęcając ich do służby obietnicą szybszego uzyskania polskiego obywatelstwa.

Przeczywistość: NIETYKALNI

Artykuł usunięty na prośbę Autora.

Dostępny na: http://przeczywistosc.pl/nietykalni/

Rozpoczęła się ukraińska inwazja na Europę

    Zgodnie z przypuszczeniami, po wprowadzeniu ruchu bezwizowego między Ukrainą i Unią Europejską, masy ludzi ruszyły na zachód. Polskojęzyczne media o sytuacji na wschodniej granicy informują zdawkowo, albo wcale, a tymczasem to co dzieje się na polsko-ukraińskiej granicy to początek wielkiej ukraińskiej migracji, która na zawsze zmieni oblicze Polski jaką znaliśmy.

Ukrainizacja Polski przyspieszyła ostatnio w niesamowitym tempie. Trudno się temu dziwić skoro sprowadzenie do Polski milionów Ukraińców jest oficjalną strategią polskiego rządu. Antonii Macierewicz marzy o wspólnej z Ukraińcami kampanii na Moskwę, ambasador Polski na Ukrainie wzywa do stworzenia jednego kraju z Polski i Ukrainy, a wydawałoby się, że rozsądny Jarosław Gowin wzywa do rozdawania jak leci polskiego obywatelstwa każdemu Ukraińcowi, który wyrazi taką chęć.

Leon Degrelle - Agonia wieku (w 111. rocznicę urodzin)

Gilbert Keith Chesterton: Coraz dalej od domu

     Reformowanie, w odróżnieniu od deformowania, opiera się na jednej prostej zasadzie, którą niektórzy nazwą paradoksem. Załóżmy, że istnieje jakaś konkretna instytucja, urządzenie życia publicznego lub prawo, które ma zostać zreformowane.

Dla uproszczenia przyjmijmy, że chodzi o płot, zagradzający drogę. Nowoczesny typ reformatora podbiega do niego w podskokach i oznajmia: „Nie widzę żadnego pożytku z tego płotu. Usuńmy go!”. Bardziej inteligentny reformator powinien na to odpowiedzieć: „Jeśli nie widzisz pożytku z tego płotu, na pewno nie pozwolę ci go usunąć. Odejdź i pomyśl. Kiedy wrócisz do mnie i powiesz, że widzisz sens jego istnienia, wówczas dopiero będzie wolno ci go zniszczyć.”

Ten paradoks opiera się na elementarnym zdrowym rozsądku. Płot nie wyrósł sam. Nie został ustawiony przez lunatyków w somnambulicznym śnie. Jest wysoce nieprawdopodobne, by wznieśli go zbiegli ze szpitala wariaci. Ktoś z jakiejś racji myślał, że będzie to dla kogoś dobre. Póki tej racji nie poznamy, nie potrafimy osądzić, na ile była racjonalna. Jeżeli dzieło istot ludzkich, takich jak my, wydaje nam się kompletnie bezsensowne i zagadkowe, zachodzi graniczące z pewnością prawdopodobieństwo, że przeoczyliśmy jakiś cały aspekt sprawy.

Co się działo w Serbii w 1999 roku

 

      Minęła 18. rocznica ostatniego zbombardowania Jugosławii i wymazania europejskiego kraju z map i atlasów świata. Powstało nielegalne i dotąd nieuznane państwo Kosowo.

Amerykanin opowiada o Serbach – prawda o Kosowie (American about Serbs – The truth about Kosovo-Independence – YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=qNLoluBOpXQ

Przekład z języka angielskiego:

I Stany Zjednoczone, i kraje europejskie haniebnie poparły muzułmańskich nazi-terrorystów i masowych morderców przeciwko serbskim chrześcijanom. Nie było żadnych serbskich przestępstw wojennych w czasie bałkańskich wojen; Serbowie się bronili. Zbrodnie wojenne były popełniane przez albańskich islamistów i bośniackich muzułmańskich oraz chorwackich nazistów.

Od lat dyskutujemy, czemu to takie straszne niebezpieczeństwo i katastrofa mieć albańskich terrorystów, tworzących jeszcze jedno albańskie terrorystyczne państwo Kosowo. Ciekawe, bo przecież albańscy muzułmanie mają już swoje muzułmańskie państwo, które nazywa się Albania. Jeszcze jedna Albania?

Ukrywał się aż do 1982. Odnaleziono szczątki ostatniego żołnierza niezłomnego

     Szczątki prawdopodobnie żołnierza AK i WiN, Antoniego Dołęgi ps. Znicz, odnaleziono we wtorek w miejscowości Popławy-Rogale w Lubelskiem. Dołęga, według relacji okolicznych mieszkańców, ukrywał się do końca życia. Zmarł w 1982 r., został pochowany po kryjomu. 

Szczątki wydobyli pracownicy Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN pod nadzorem prokuratora. Wszystko wskazuje, że są to szczątki Antoniego Dołęgi, ale jednoznacznie będziemy mogli to powiedzieć dopiero, gdy przeprowadzimy badania genetyczne. Po dokonaniu oględzin na miejscu szczątki zostaną zabrane do prosektorium, a następnie do zakładu medycyny sądowej, gdzie będą badane - powiedział PAP nadzorujący prace z-ca prokuratora rejonowego w Łukowie, Adam Makosz.

Miejsce pochówku Dołęgi wskazał mieszkaniec miejscowości Popławy-Rogale, Marek Artowicz. Ciało było zakopane na jego posesji leżącej na skraju wsi. Dołęga na koniec ukrywał się u nas w gospodarstwie, u nas umarł i tu go mój ojciec pochował. To było w stanie wojennym, nie pamiętam dokładnie kiedy. Ojciec go pochował po kryjomu, komuna wtedy była, baliśmy się - opowiadał Artowicz.

Ojciec, jak umierał to mi przykazał, żebym nikomu tego miejsca nie wyjawił. Ale pomyślałem, że trzeba w końcu powiedzieć, bo jak wymrze to pokolenie, to nikt nie będzie wiedział i już zawsze będzie leżał w tym lasku. Dlatego powiedziałem rodzinie - dodał mężczyzna.

prof. Jacek Bartyzel: Gilbert Keith Chesterton

      80 lat temu, 14 czerwca 1936 roku zmarł w Beaconsfield (South East, Anglia), w wieku 62 lat (ur. 29 V 1874), , powieściopisarz, nowelista, poeta, dramaturg, eseista i publicysta, jeden z największych pisarzy anglojęzycznych XX wieku, konwertyta na katolicyzm; pochodził z rodziny mieszczańskiej (był synem londyńskiego kupca), studiował w szkole sztuk plastycznych przy Uniwersytecie Londyńskim, ale studiów nie ukończył; był zrazu rysownikiem i karykaturzystą, ale ostatecznie poświęcił się dziennikarstwu i literaturze; jego niezrównany humor, operujący mistrzowsko groteską i paradoksem, błyszczał nie tylko w tym, co napisał, ale również w bezpośrednich, publicznych konfrontacjach z ikonami progresizmu – G. B. Shawem i H. G. Wellsem; jego droga (w której dużą rolę odegrał jego przyjaciel, również pisarz, H. Belloc) do Kościoła była długa, ale konsekwentna: wychodząc od młodzieńczego agnostycyzmu, szybko dostrzegł jego duchową pustkę i umysłową miałkość, jednak przez długi czas uważał, że tego, co fundamentalne, czyli „ortodoksji”, można bronić w obrębie anglikanizmu, ostatecznie jednak znalazł „drogę do Rzymu”, uwieńczoną konwersją w 1922 roku; nie bez wpływu było tutaj wcześniejsze odkrycie dzieła św. Tomasza z Akwinu, chociaż do wniosków zbieżnych z tomistycznym realizmem metafizycznym dochodził już wcześniej, intuicyjnie, nie posiadając wykształcenia filozoficznego; wraz z H. Bellokiem (ze względu na identyczność poglądów pisano o nich niekiedy „Chesterbelloc”) stworzył i propagował społeczno-ekonomiczną teorię tzw. dystrybucjonizmu, odrzucającą zarówno liberalizm i kapitalizm, jak etatyzm i socjalizm, opartą przede wszystkim na idei (zbieżnej z nauczaniem Leona XIII w Rerum novarum) upowszechnienia drobnej własności;

Judyta Gacek: „Holokaust chrześcijan”

      Na jednym z forów przeczytałam taki komentarz: ,,Religia to największe zło, jakie wymyślił człowiek, przez nią zginęło więcej ludzi niż przez broń atomową czy kałasznikowa. Ludzie wierzący są jak pijani, czy odurzeni, nic do nich nie przemawia”. Mogłabym się zgodzić, ale czy według naszej wiary wymyślił ją człowiek? Czy dziś możemy powiedzieć, że niewinni giną, bo komuś kiedyś odbiło? Czy po prostu giną za Chrystusa? Czy chrześcijanie są tak zradykalizowani, że biegają z maczetami i w ten sposób próbują nawracać innych? Oczywiście, że nie. Już w Nowym Testamencie, w Ewangelii wg św. Mateusza, Jezus wyraźnie przepowiada, co będzie się działo ,,Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.” (Mt, 17-22). 

Gadowski: W Warszawie powstanie zamknięte osiedle tylko dla muzułmanów

 

   Dziennikarz śledczy Witold Gadowski ujawnia plany budowy zamkniętego osiedla dla muzułmanów w Warszawie. Osiedle ma posiadać własny meczet.

„Dziś w polskim świadku muzułmańskim krążą ogromne, milionowe sumy euro kolportowane przez Turcję, Arabię Saudyjską i Pakistan różnymi kanałami. To są nieksięgowane pieniądze przez fiskus, które trafiają przede wszystkim do środowisk w Warszawie” – wskazuje dziennikarz, dodając, że „w Muzułmańskim Związku Religijnym trwa wojna o wpływy pomiędzy kilkoma prezesami i jeden z tych prezesów jest człowiekiem o wielkim związku z Arabią Saudyjską. Ten człowiek wycina swoją konkurencję” – wyjaśnia.

Libia: Saif al-Islam al-Kadafi wolny po 6 latach

al-Kadafi na spotkaniu z mieszkańcami Trypolisu w 2011

      Milicja klanu Zintan, Abu Bakr al-Siddik Batta, wydała oświadczenie, że 10 czerwca uwolniła Saifa al-Islama Kadafiego. Telewizja Al-Dżazira utrzymuje, iż stało się tak na wniosek tzw. Izby Reprezentantów, jednej z trzech frakcji walczących o władzę na Libią, usadowionej w Tobruku. Minister tobruckiego, nieuznawanego rządu, miał kilka dni temu odwiedzić Kadafiego w więzieniu w Zintan. Po tej wizycie, „rząd” ten nakazał uwolnienie syna obalonego przywódcy na mocy amnestii. Kadafi znajduje się już wśród krewnych, w mieście al-Bajda we wschodniej Syrii, a więc na terenie kontrolowanym przez tobrucką Izbę Reprezentantów.

Uwolnienie Kadafiego potwierdza, że klan Zintan, kontrolujący tereny położony zaledwie 130 kilometrów na południowy zachód od Trypolisu, nie uznaje rezydującego w nim oficjalnego rządu Libii, ale pozostaje lojalny raczej wobec ośrodka tobruckiego i stojącego za nim generała Chalify Haftara, dysponującego poważną siłą zbrojną (tzw. Libijską Armią Narodową) i wspieranego przez sąsiedni Egipt. Haftara wspiera też Rosja.