KARLIZM

Część I – do czasów Krucjaty.

LEGITYMIZM (franc. légitimité, hiszp. i portug. legitimismo, wł. legittimismo, niem. Legitimismus, ang. Legitimism) - zasada prawowitości dynastycznej, wywiedziona z fundamentalnej normy chrześcijańskiej teologii politycznej o pochodzeniu władzy z woli Bożej, określająca porządek sukcesji naturalnej w monarchii dziedzicznej, obserwowany według reguł prawa zwyczajowego, wykształconych w tradycji danego królestwa.

Za: http://haggard.w.interia.pl/legitymizm.html

W roku 1833 roku, w wieku 49 lat w Madrycie umiera Król Hiszpanii Ferdynand VII, jako że Król nie miał męskiego potomka, władze po nim przejmuje jego córka Izabella. Teoretycznie sprawa wydaję się jasna, Umarł Król, Niech żyje Król, a właściwie królowa. Jednak sprawa wydaję się komplikować gdy weźmiemy pod uwagę, że od czasu rządów Burbonów w Hiszpanii, w tym kraju panowało prawo salickie, które wykluczało możliwość dziedziczenia władzy przez kobiety.

MONARCHIŚCI DRUGIEJ RZECZYPOSPOLITEJ (1919-1939) (fragment większej całości) Bartłomiej Kluska

 1. „Jest to rzeczą charakterystyczną, że dotąd nie znalazła się w Polsce całej nawet jednostka, która by otwarcie w tej lub innej formie wystąpiła jako szermierz idei monarchicznej” – pisał w sierpniu 1922 roku publicysta „Rzeczypospolitej”[1], nie miał jednak racji, albowiem istniały nie tylko takie jednostki, lecz i aktywnie działające organizacje.

Wszak już w roku 1919 na łamach narodowo-radykalnego pisma „Liberum Veto”, którego redaktorem był Adolf Nowaczyński, Leszek Gembarzewski w serii artykułów przestrzegał przed zagrożeniami niesionymi przez demokrację oraz promował monarchię jako ustrój „zabezpieczający warunki prawidłowego postępu”[2]. Nie był zresztą Gembarzewski żadnym wyjątkiem, ponieważ podobne głosy wychodziły wówczas także spod piór m.in. Jana Zamorskiego, Zbigniewa Dobieckiego i Stanisława Mackiewicza[3].