Zablokowana organizacja wystawy pro-life w Gliwicach

        Około 10 dni temu udałem się do jednej z parafii w Gliwicach z zapytaniem, czy moglibyśmy jako Fundacja zorganizować wystawę poświęconą obronie życia nienarodzonych. W kancelarii parafialnej spotkałem się z bardzo miłym przyjęciem ze strony urzędującego księdza. Całym sercem był z nami i nie widział przeszkód, aby taką wystawę zorganizować. Było tylko jedno "ale" - musi zapytać o pozwolenie w Kurii. Prosił o cierpliwość. Wczoraj odebrałem od niego telefon: Kuria jest na nie, mogą być z tego nieprzyjemności itd. Słychać było, iż odpowiedź Kurii niespecjalnie mu się podoba, ale musi się podporządkować. Życzył nam wytrwałości i Bożej pomocy. Pretensji do Księdza mieć nie można, ale do modernistycznej Kurii już jak najbardziej. Moderniści po raz kolejny pokazali swoje prawdziwe oblicze.

Tomasz Jazłowski

FUNDACJA PRO-PRAWO DO ŻYCIA

komórka Gliwice

Jarosław Kaczyński odbył spotkanie z przedstawicielami środowisk żydowskich

        Jarosław Kaczyński rozmawiał m.in. na temat relacji polsko-żydowskich, także w kontekście artykułu „Washington Post” w którym ukazał się apel do szefa PiS o potępienie antysemityzmu.

Washington Post umieścił na swoim portalu 10 sierpnia depeszę Associated Press zatytułowaną Żydzi proszą przywódcę Polski o potępienie narastającego antysemityzmu. Informowano w niej o liście przedstawicieli społeczności żydowskiej w Polsce do prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego. List wzywał Jarosława Kaczyńskiego, by potępił, jak mówią, narastający antysemityzm, z powodu którego obawiają się o swoją przyszłość w tym kraju.

Jesteśmy przerażeni najnowszymi wydarzeniami i obawiamy się o nasze bezpieczeństwo, jako że sytuacja w naszym kraju staje się coraz bardziej niebezpieczna – brzmiał list napisany przez przewodniczącego Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP Lesława Piszewskiego i szefową Zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie Annę Chipczyńską.

TRADYCJA KATOLICKA: ks. Rafał Trytek - kazanie na X Niedzielę po Zielonych Świątkach AD 2017 (Wrocław)

Engelgard: Kto naprawdę dowodził w Bitwie Warszawskiej?

      W dyskusji na temat tego kto naprawdę dowodził armią polską w Bitwie Warszawskiej kluczowe są oczywiście dokumenty. Jak wiadomo Józef Piłsudski w dniu 12 sierpnia 1920 roku zrzekł się dowodzenia i opuścił Warszawę. Na miejscu został gen. Tadeusz Rozwadowski jako Szef Sztabu Generalnego. Przez trzy dni nie ma żadnych śladów aktywności Józefa Piłsudskiego, który odzywa się dopiero 15 sierpnia ze swojej Kwatery Głównej.

Przejawem tej aktywności jest Rozkaz Operacyjny podpisany przez Józefa Piłsudskiego i płk Juliana. Stachiewicza. Rozkaz prawie wyłącznie dotyczy przygotowanego uderzenia znad Wieprza. O sytuacji nas innych frontach mamy tylko taki zapis: „Ugrupowanie własne, mające na celu przyjęcie nieprzyjaciela napierającego na Warszawę oraz przeprowadzenie kontrofensywy od południa na skrzydła i tyły operujących pod Warszawą sił nieprzyjacielskich, jest na ogół ukończone. Na północ od Wisły z oparciem o Modlin przeprowadza dzisiaj 5. armia akcję z zadaniem sparaliżowania działań nieprzyjacielskich na tym terenie. Przedmoście Warszawy jest przygotowane do przyjęcia ataku”.

98 lat temu zaczęła się bohaterska walka o polski Śląsk. W nocy z 16 na 17 sierpnia 1919 roku wybuchło I Powstanie śląskie

       98 lat temu, w nocy z 16 na 17 sierpnia 1919 r., wybuchło I Powstanie śląskie, które objęło tereny powiatu rybnickiego i pszczyńskiego oraz część okręgu przemysłowego. Ten spontaniczny zryw polskiej ludności upadł po 10 dniach, przygotowując jednak grunt do dwóch kolejnych powstań w następnych latach.

Bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania była masakra górników z kopalni „Mysłowice”, którzy domagali się zaległych wypłat. Kiedy 15 sierpnia 1919 r. tłum wtargnął przez bramę, niemieckie wojsko otworzyło ogień. Zginęło wtedy siedmiu górników, dwie kobiety i trzynastoletni chłopiec.

KOMUNIKAT REDAKCJI RCR

      W związku z przerwą wakacyjną strona internetowa Ruchu Christus Rex  w najbliższym czasie nie będzie aktualizowana

 

REDAKCJA RCR

prof. Jacek Bartyzel: Chadecja – owoc gnijący już w zarodku

      Niegdysiejszy lider francuskich chadeków Georges Bidault mawiał: „być chrześcijańskim demokratą znaczy rządzić z centrum, metodami prawicy, dla osiągnięcia celów społecznych lewicy”. Nie owijając w bawełnę, celem chadecji jest zatem rewolucja, tyle że zakamuflowana ewolucyjną metodą.

Chadecja, a w pełnym rozwinięciu: chrześcijańska demokracja, stała się problemem w dokładnie określonym momencie historycznym i z bardzo konkretnego powodu. Chodzi oczywiście o fakt pojawienia się tego terminu w skierowanej do katolików francuskich alokucji papieża Leona XIII z 1892 roku Au milieu de sollicitudes, autoryzując tym samym niejako pojęcie, które rok wcześniej belgijski ksiądz Antoine Pottier (1849-1923) zastosował do eksplikacji przesłania wcześniejszej o rok, i daleko sławniejszej, encykliki społecznej tegoż papieża – Rerum novarum. Jednak nie tylko dlatego, lecz również z tego powodu, że wykorzystujący tę koniunkturę do błyskawicznego organizowania się pod tą nazwą działacze społeczni byli o tyle sprytniejsi od XIX-wiecznych socjalistów „chrześcijańskich”, że nie wdawali się w spekulacje teologiczne i filozoficzne, ani nie głosili zamiaru reformowania wewnętrznej struktury eklezjalnej. Jedni szczerze, inni z ostrożności czy wyrachowania, deklarowali zupełne posłuszeństwo w sferze dogmatycznej oraz instytucjonalnej, a zainteresowanie jedynie problematyką społeczną i ekonomiczną, często wręcz „socjalną” w wąskim sensie, tj. rozwiązania problemu ubóstwa czy „kwestii robotniczej”. Mogło się zatem zrazu zdawać, że chadecja będzie swego rodzaju „ruchem zadaniowym”, wyspecjalizowaną agendą akcji społecznej katolików, a nie samodzielną siłą polityczną, o własnej ideologii. Wkrótce zresztą sam papież wyjaśnił to w tym właśnie duchu, oznajmiając w kolejnej – ogłoszonej w 1901 roku encyklice społecznej Graves de communi, wprost poświęconej demokracji chrześcijańskiej, że pojęciu temu „nie godzi się” nadawać sensu politycznego, „aby przez to nie popierało się skrycie ludowej formy państwa albo nie przenosiło się jej nad inne formy rządu; aby się nie zdawało, że z pominięciem innych warstw wpływ religii chrześcijańskiej ogranicza się na przysparzaniu korzyści masom ludowym; aby wreszcie pod zdradliwą nazwą nie krył się jaki zamiar ukrócenia wszelkiej prawowitej władzy, świeckiej lub duchowej”; pozytywnie zatem demokracja chrześcijańska oznaczać winna jedynie „dobroczynną akcję chrześcijańską dla ludu”. Nie było więc nadużyciem zastosowanie (m.in. przez Charlesa Maurrasa, w Polsce Wincentego Kosiakiewicza) do interpretacji intencji Leona XIII pojęcia demofilia, czyli „miłość do ludu”, jako właściwego sensu tego terminu.

Uwolnić więźniów politycznych w postsowieckiej Rosji!

Wolność dla Orszulewicza, Iwanowa i Mamajewa (członków kierownictwa Bałtyckiej Awangardy Rosyjskiego Oporu) - więźniów przestępczego reżimu Putina w Kaliningradzie! 

 

— Оршулевич Александр Владимирович
26.11.1988 г.р.
ч.1 ст. 282.1 УК РФ

— Иванов Игорь Романович
17.06.1996 г.р.
ч.1 ст. 282.1 УК РФ

— Мамаев Александр Аркадьевич
(отец Николай, игумен РПЦЗ)
24.12.1960 г.р.
ч.1 ст. 282.1 УК РФ

PiS zrzuca winę za brak zakazu aborcji na … obrońców życia

        Kilka dni temu Wicemarszałek Sejmu z ramienia PiS Joachim Brudziński wspiął się na szczyty demagogii. W wywiadzie dla Radia Maryja uznał zeszłoroczną decyzję PiS o odrzuceniu  obywatelskiego projektu ustawy o zakazie aborcji za „mądrość etapu”, a winą za to, że projekt nie został przyjęty obarczył … twórców projektu.

Kiedy w ostatnich latach było procedowanych w Sejmie kilka projektów zakazu aborcji PiS zawsze niemal jednomyślnie głosował „za”. Ponieważ według badań opinii publicznej społeczeństwo w ogromnej większości popiera zakaz aborcji, wyborcy mieli podstawy twierdzić, że wybierając PiS rzezi nienarodzonych zostanie położony kres. Okazało się jednak, że PiS-owi wcale nie zależy na ochronie najsłabszych, bo –używając słów Brudzińskiego – „przede wszystkim trzeba mieć uspokojoną sytuację”.

Święty spokój PiS-u nie jest jednak taki święty. Na jego ołtarzu składane są bowiem dziennie trzy ofiary z dzieci.

Mariusz Dzierżawski – Fundacja Pro-Prawo do Życia

Katolicyzm Odkłamany – Krucjaty

       Biedni, niewinni muzułmanie wycinani przez krwiożerczych krzyżowców. Katolickich, trzeba dodać, by nikomu nie umknęło, że to Kościół rzymski odpowiada za całe zło tego świata. Taki obraz czterech “najpopularniejszych” wypraw do Ziemi Świętej serwowany jest od pięciuset lat przez wszelkie lewicowe ośrodki dezinformacji, a czasem także przez nieświadomych własnej historii katolików, którzy w imię błędnie pojmowanego ekumenizmu i dialogu starają się przeprosić wszystkich za wszystko. Ale czy za Krucjaty należą się przeprosiny?

Jeśli pozbędziemy się ahistorycznych wyobrażeń na ich temat, odpowiedź jest bardzo prosta.

Tło historyczne i powody wypraw

Wyprawy Krzyżowe do Ziemi Świętej były próbą odzyskania utraconych ziem i zapobieżenia inwazji Islamu na Europę. Muzułmanie nie zajmowali się nawracaniem poprzez naukę i męczeństwo, za to posiadali ogromne rzesze ludzi zdolnych do walki w imię “nowego” boga (Allah jest zmodyfikowanym w oparciu o Biblię pogańskim bożkiem, do którego wznoszono modły jeszcze na długo przed Mahometem). Jihad rozpoczął się jeszcze za życia Mahometa, gdy islamskie siły najechały Palestynę i Syrię. W roku 632 islam podbił chrześcijańskie obszary Syrii (635 rok), Jerozolimy (638) i Egiptu (642). W roku 674 muzułmanie próbowali podbić Konstantynopol, lecz udało się ich odepchnąć. Każdy, komu wydaje się to marnym powodem do walki niech wyobrazi sobie reakcję dzisiejszych Europejczyków na wieść, że wrogie wojska zajmują na przykład Brukselę, Berlin, Paryż i Sztokholm. Czy powinno byłoby się przeprosić za ich odbicie z rąk najeźdźcy?