Jacek Mędrzycki: „Świat zbliżył się do niebezpiecznej linii”

 

        Świat zbliżył się do niebezpiecznej linii” co spowodowało głęboki kryzys ONZ jako instrumentu utrzymania pokoju i bezpieczeństwa.

Na posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ, której obecnie przewodniczy Rosja, rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow poruszył kwestię głębokiego kryzysu, w jakim znajduje się obecnie Organizacja Narodów Zjednoczonych. Przyczyną kryzysu jest odejście od zasad multilateralizmu i próba oddania przez państwa zachodnie ONZ na usługi państw zachodnich.

Głęboki kryzys ONZ 

Zdaniem Siergieja Ławrowa, ONZocentryczny system ładu światowego, który z powodzeniem funkcjonował po II wojnie światowej, właściwie stracił już swoją pojemność. „Przez kilka dziesięcioleci podstawowe wzajemne zrozumienie pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa co do nadrzędności celów i zasad Karty gwarantowało globalne bezpieczeństwo” – powiedział Ławrow.

Ronald Lasecki: Mentzenizm-bosakizm

            Dopiero teraz do mnie dotarło, że pan doktor Mentzen zdążył przedstawić wymarzoną wizje przyszłości Konfederatów: „dom, grill, trawa, dwa samochody, wakacje”.

Potwierdza się, to co napisałem z okazji ostatnich urodzin Korwina: Korwin-Mikke bywał ciekawy, Mentzen jest po prostu mieszczańsko-nudny. Korwin potrafił powiedzieć coś o broni palnej, przygodzie, monarchii, ryzyku. Mentzen i jego „endeckie” alter-ego Krzysztof Bosak mają już tylko marzenia typowego jankesa z przedmieścia. Korwin był typem „pioniera”, XIX-wiecznego podróżnika, kogoś w rodzaju Fredericka Burnaby’ego – pomimo akomodacji w zdegenerowanym nurcie ideologicznym libertarianizmu zachował jeszcze pewne cechy „męskie”. Mentzen to już jedynie mentalność postpłciowego korposzczura definiującego swoją męskość grubością portfela i liczbą zer na koncie, który nawet swój przydomowy kawałek zieleni stylizuje na biurowy dywan zamieniając go w przystrzyżony „trawnik” i w takim quasi-biurze widzi też swoje miejsce wypoczynku.

Jastrzębski: Strachy na Lachy

         Widać wyraźnie kruszenie się elektoratu mniejszości niemieckiej. Nie powiodły się plany upowszechnienia narodowości śląskiej – i nie jestem pewien czy kiedykolwiek, były one inspirowane przez Niemców.

Potwierdzają to dane Głównego Urzędu Statystycznego (GUS) podane po prawie dwóch latach liczenia. W ciągu 10 lat liczba Niemców w Polsce zmniejszyła się o 11,5 tysiąca, co daje spadek o około 8 procent. W 2002 narodowość niemiecką zadeklarowało 147 tysięcy ludzi (Niemcy najliczniej zamieszkują na Opolszczyźnie – 78 tysięcy osób). Podczas ostatniego spisu przynależność do narodu niemieckiego wykazało w spisie co prawda 132,5 tysiąca osób, ale spośród nich tylko nich 38,7 tysiąca osób zadeklarowało narodowość niemiecką jako pierwszą.

Bieleń: Wojenne pranie mózgów

              Fenomenem naszych czasów jest metodyczne (świadome, celowe  i zorganizowane) modyfikowanie przy użyciu różnych form perswazji i presji psychologicznej dotychczasowych przekonań ludzi na rzecz nowych sposobów myślenia, odpowiadających zapotrzebowaniu władzy politycznej.

Warto zauważyć, że instytucje takiej władzy występują w wielu strukturach społecznych (państwo, partie polityczne, kościoły i in.), wykraczając także poza granice państw. Ich celem jest radykalne przekształcenie umysłów, zmieniające ich właścicieli w marionetki, rodzaj ludzkich robotów, w więźniów jedynie słusznej sprawy, a nawet ubezwłasnowolnionych niewolników.

Zjawisko to zyskało miano „prania mózgu”. We wszystkich skojarzeniach wywołuje ono głęboki lęk, gdyż grozi utratą wolności, a nawet tożsamości. Ludzie zazwyczaj wyobrażają sobie siebie jako jednostki wolne, rozumne i zdolne do podejmowania samodzielnych decyzji. Tymczasem okazuje się, że wszyscy jesteśmy podatni na rozmaite przymusowe perswazje i perfidne manipulacje psychologiczne, wywołujące głębokie zniszczenia w osobowości, często o charakterze nieodwracalnym.

„Generał błoto”

           „Generał błoto”, niewyszkolone załogi i pogrom ukraińskiej artylerii przez drony „Lancet” , czyli dlaczego ukraińska wiosenna ofensywa nie rusza.

„W ciągu ostatnich kilku miesięcy państwa grupy kontaktowej wysłały Ukrainie ponad 230 czołgów i ponad 1,5 tys. pojazdów opancerzonych, m.in. na potrzeby tworzonych dziewięciu ukraińskich brygad pancernych ogłosił niedawno w Ramstein sekretarz obrony USA Lloyd Austin. Od siebie dodam, że wysłały ich więcej, a do tego tysiące ton amunicji, rakiet, min, bomb oraz setki dział, artyleryjskich wyrzutni rakietowych i moździerzy.

Od marca gromko zapowiadana jest wielka wiosenno-letnia ukraińska kontrofensywa, mająca odrzucić wojska rosyjskie z terenów Ukrainy zdobytych przez nie po 24 lutym 2022, a nawet pozwolić ma ona władzom w Kijowie odzyskać Krym. Dlaczego , mimo że upłynął już w zasadzie kwiecień, nic zasadniczo się nic nie dzieje?

Rękas: Zatrzymania przeciwników NATO przed wizytą Bidena w Irlandii

                            Wizyta Joe Bidena w Irlandii miała zapewne zrekompensować prezydentowi USA dotychczasowy brak sukcesów międzynarodowych, zagwarantować Demokratom poparcie wpływowych wyborców irlandzkich w Stanach, no i wzmocnić na Zielonej Wyspie trend do porzucenia polityki neutralności oraz wstąpienia do NATO.

By zaś nic nie zepsuło podniosłej atmosfery fety na cześć „najbardziej irlandzkiego z amerykańskich prezydentów” (jak nazwał Bidena taoiseach Leo Varadkar), wcześniej zapobiegliwie zatrzymano działaczy opozycji z szeregów Anti-Imperialist Action.

Żeby Polska była polska – Krzysztof Baliński

 

                 Wojna na Ukrainie nie odsunęła zagrożeń, które wiszą nad Polską. Wprost przeciwnie – zagrożenia zintensyfikowała i, jakby przy okazji, wprowadziła zamieszanie w gradacji zagrożeń. Poprzez trwałe osadnictwo Ukraińców na terytorium RP niszczy jednolitość etniczną Polski, wprowadza koszmar wielonarodowego tygla. Dyrektor Muzeum Żydowskiego w Waszyngtonie kiedyś powiedział: „Dzisiejsza polska to kompletna anomalia. Polska nigdy nie była tak homogeniczna etnicznie”. Tymczasem to państwa z mniejszościami etnicznymi są anomalią, a brak mniejszości jest cechą silnego państwa. Mniejszości nie wzmacniają państwa, ale je osłabiają. Są przyczyną wojen. Gdy Angela Merkel wymuszała przyjęcie imigrantów z Afryki, „New York Times” lamentował: „Polska jest w 98 procentach biała”. Gdy wydała rozkaz „Uchodźców przyjmować!”, żydowska gazeta dla Polaków szantażowała: „Jeśli nie, to oznacza to, że Polakom podoba się homogeniczna Polska stworzona przez Józefa Stalina”. Tymczasem jednolitość etniczna to jedno z nielicznych dobrodziejstw, jakie spłynęły na Polaków wraz ze zmianą granic. Przypomnijmy, jak zachowali się Ukraińcy na Wołyniu, a pięć milionów Ukraińców w Polsce to o milion więcej niż przed wojną.

Notatki z Facebooka (styczeń 2023 r.) - Jacek Bartyzel

 

30.01.2023

            Nie może być lepszej rekomendacji dla filmu o jednym z wodzów rojalistycznego powstania w Wandei, gen. Charette, zatytułowanego Vaincre ou mourir („Wygraj albo zgiń”), którego premiera odbyła się zaledwie pięć dni temu [25 stycznia 2023 r.], jak wściekły chór recenzentów z prasy głównego ścieku, głównie lewicowej. Niestety, niegdyś prawicowy „Le Figaro” też, tyle że pozornie nieideologicznie, deklaruje niesmak. A już szczególnie z powodu chrześcijańskiego przesłania filmu można usłyszeć wściekłe wycie szatana.

Paul Quinio z „Libération” pisze, że produkcja ta jest przykładem toczącej się ofensywy konserwatywnej, która używa soft power do rozpowszechniania dusznych idei. W konfrontacji rojalistów z republikanami ma czelność pokazywać pierwszych jako dobrych, a drugich jako złych. W rozmowie z tą gazetą historyk Guillaume Lancereau krytykuje scenarzystów za wbijanie do głów jak największej liczby ludzi reakcyjnej i manichejskiej wizji zdarzeń. Publikująca w tym samym tytule Elisabeth Franck-Dumas zżyma się na wyakcentowanie walki Charette’a i jego towarzyszy z abstrakcyjnymi i ewidentnie złymi koncepcjami republikańskimi, wyrażające pragnienie zrewidowania w ten sposób historii w duchu reakcyjnym.

Maurras, przeł. Jacek Bartyzel: Modlitwa końca

  

Póki źdźbło bodaj nadziei ostanie.

Dante, Czyściec, III, 135 (tł. E. Porębowicz)

 

Panie, ukołysz mnie w Twoim jedynie pokoju

Pomiędzy ramionami Nadziei i Miłości.

To stare serce żołnierza nie poznało żadnej nienawiści

I walczyło bez ustanku za Twoje dobrodziejstwa, jedynie prawdziwe.

 

Walka, którą ono toczyło, była za Ojczyznę,

Za Króla – dwa największe dobra, jakie widziano pod niebem,

Za Francję Burbonów, za Pannę Maryję,

Za Joannę d`Arc i Teresę i za Świętego Michała.

Gettowy geszeft...

        Tadeusz Bednarczyk pseudonim „Bednarz”, „Tadeusz” (1913-2002). W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej. Pracował w getcie warszawskim do wybuchu powstania jako przedstawiciel Urzędu Skarbowego, pełniąc jednocześnie funkcję koordynatora Korpusu Bezpieczeństwa oraz AK do pomocy dla powstających konspiracyjnych wojskowych oddziałów żydowskich. Za jego pośrednictwem Korpus Bezpieczeństwa przekazywał broń dla Żydowskiego Związku Wojskowego.

Gliwice - Premiera książki dr Anny Mandreli: "Niezłomna Zakonnica"

 

„Magyar Nemzet”: Ręce precz od 1956 roku!

 

         Od redakcji [Myśl Polska]: artykuł węgierskiego dziennikarza na łamach rządowej gazety „Magyar Nemzet” pokazuje jaka przepaść dzieli obecnie Polskę i Węgry, jak zupełnie odmiennie pisze się o wojnie na Ukrainie i polityce USA w naszym regionie. Choć artykuł w kilku kwestiach jest nieco przerysowany i emocjonalny (chodzi o ocenę powstania węgierskiego w 1956 roku) – to jest on jednocześnie dowodem na to, że Węgry są państwem niepodległym:

Stany Zjednoczone rozpoczęły agresywną kampanię fałszowania historii. Nie jest to zaskakujące dla imperium, które od początku swojego istnienia starannie ukrywało własne podboje, ludobójstwa i zbrodnie wojenne i prawdopodobnie nie unikało aktów terroryzmu takich jak wysadzenie gazociągu Nord Stream we wrześniu ub. roku.

Ukraińskie siły zbrojne ostrzelały okolice cerkwi w Doniecku, gdzie trwało nabożeństwo wielkanocne

 

          Jedna osoba zginęła, a sześć innych zostało rannych podczas ostrzału Doniecka przez ukraińskie siły zbrojne – poinformował na swoim kanale w Telegramie p.o. szefa DRL Denis Puszylin.

„Blisko rana w noc wielkanocną, gdy parafianie byli na nabożeństwie, wróg uderzył w centrum Doniecka, w rejonie katedry Świętego Przemienienia Pańskiego. Na chwilę obecną wiadomo, że jest jedna ofiara i sześć osób poszkodowanych” – napisał.

„W wyniku trafienia zapaliło się przedszkole. Uszkodzony został także rynek, pobliskie sklepy i apteka” – dodał Puszylin.

„Nasze jednostki bojowe już pracują nad neutralizacją drani. Niemniej jednak zagrożenie nadal pozostaje, bądźcie ostrożni” – zaznaczył.

Uważajcie na fałszywych przyjaciół Rosji! – Agnieszka Piwar

 

          Inspiracją do napisania niniejszej analizy są moje osobiste doświadczenia oraz obserwacje życia publicznego w Polsce. To trudny dla mnie tekst, gdyż rozprawiam się w nim z własną przeszłością i naiwnością. Wychodzę bowiem z założenia, że skoro wytykam innym jak łatwo dają się rozgrywać i manipulować, to muszę zacząć od siebie.

Moją przygodę z dziennikarstwem rozpoczęłam kilkanaście lat temu. Pełna ideałów przyjechałam z prowincji do Warszawy, gdzie zaczęłam zdobywać pierwsze dziennikarskie szlify na praktykach i stażach w różnych redakcjach. W sposób naturalny lgnęłam do tego, co miało w nazwie przymiotnik „katolickie” i „patriotyczne”. Uważałam bowiem, że od osób publicznie deklarujących przywiązanie do katolickich i patriotycznych wartości, nie może mnie spotkać nic złego. Bardzo się pomyliłam. Minęło jednak wiele lat, zanim zdałam sobie sprawę z tego, że osoby autentycznie wierzące i kochające swoją ojczyznę nigdy nie wykorzystają instrumentalnie religii i patriotyzmu do celów bezpieczniacko-politycznych.

Zanim to odkryłam, musiałam przejść drogę pełną przykrych doświadczeń, które zafundowali mi ludzie deklarujący się jako „pobożni katolicy” i/lub „polscy patrioci”. Nie czas i miejsce, by szczegółowo to teraz opisywać (to materiał na książkę). Dziś opiszę jedynie pewną podstępną grę, w którą przed laty zostałam wciągnięta. Według mojego rozeznania była ona wzorowana na słynnej intrydze uknutej przez samego Feliksa Dzierżyńskiego.

Jacek Bartyzel: Maciej Zakrzewski, „Rewolucja konserwatywna – przypadek polski. Myśl polityczna środowiska «Buntu Młodych» i «Polityki» 1931–1939” — Laudacja

 

Maciej Zakrzewski, Rewolucja konserwatywna – przypadek polski. Myśl polityczna środowiska „Buntu Młodych” i „Polityki” 1931–1939

Laudacja

            Autor wyróżnionej książki Rewolucja konserwatywna – przypadek polski, dr nauk politycznych Maciej Zakrzewski, nie jest debiutantem. Już dziesięć lat temu opublikował książkę pt. W obronie konstytucji, poświęconą myśli politycznej XVIII-wiecznego polityka angielskiego, torysa i autora koncepcji „króla-patrioty” – którą inspirował się m.in. ostatni król Rzeczypospolitej, Stanisław August Poniatowski – Henry’ego St Johna, wicehrabiego Bolingbroke. Chociaż to pierwsze dzieło dotyczy XVIII-wiecznej historii Anglii, a wyróżnione dziś studium – myśli politycznej polskiego środowiska „Buntu Młodych” i „Polityki” w latach 30. XX wieku, łączy je wyraźne podobieństwo. W jednym i w drugim wypadku bowiem przedmiotem studiów autora jest namysł nad polityką i sposób jej uprawiania charakterystyczny dla filozofii politycznej konserwatyzmu. Jest przy tym rzeczą dobrze wiadomą, że konserwatyzm polski w jego głównym nurcie od początku łączyło szczególne powinowactwo w stylu myślenia właśnie z konserwatyzmem angielskim, pomimo relatywnych różnic kulturowych, przede wszystkim odmienności dominującego wyznania.

Mateusz Piskorski: Europa bez NATO, to Europa bez wojen

 

           Czasami rzeczy warto nazwać po imieniu. Tak jest w przypadku NATO i jego roli we współczesnym świecie. Trzeba powiedzieć sobie wprost: dalsze utrzymywanie tej struktury oraz obecności w niej Europy, w tym Polski, stanowi śmiertelne zagrożenie dla naszego kontynentu.

I nie oznacza to wcale jakiegoś bujania w obłokach, związanego z przekonaniem, że tu i teraz wystąpienie z kierowanego przez Anglosasów sojuszu jest z dnia na dzień możliwe.  Bądźmy realistami. Obecne struktury zależności istnieją obiektywnie i do tego stopnia determinują kształt polskiej sceny politycznej i debaty publicznej głównego nurtu, że nie ma większego sensu liczenie na to, że głoszenie nawet najbardziej racjonalnych i najlepiej uargumentowanych postulatów może coś zmienić.

Prof. Bartyzel: Mieszko I to Polska własnie

 

              To, co wyprawiają siły Mordoru w związku z rocznicą chrztu Polski jest powtórką takiej samej kampanii, która masoneria we Francji prowadziła 20 lat temu, w 1500 rocznicę chrztu Chlodwiga. Chwyty erystyczne są w zasadzie te same: albo błahe, czepiające się niepewności daty samego wydarzenia (tak jakby nieścisłość w datowaniu przyjęcia chrztu przez jakiegoś księcia mogła mieć jakiekolwiek znaczenie wobec faktu, że sam Pan Nasz na pewno nie przyszedł na świat w swojej ludzkiej naturze w roku 0, tylko kilka lat wcześniej, też w przybliżeniu, i jakoś nam ta pomyłka w datacji Dionizego Małego wiary nie osłabia); albo zupełnie idiotyczne, bo "demaskujące" fakt oczywisty, iż faktyczna chrystianizacja ludu była i musiała być procesem rozciągniętym mocno w czasie. Właściwie brakuje tylko jednego elementu, czyli analogii do stawiającego kropkę nad i hasła masonów nadsekwańskich "Chlodwig to nie Francja", a co wynika z tego, że oni mogą wskazać wyraźną cezurę w historii Francji, jaką jest rewolucja, inaugurująca inną, a faktycznie 'anty-Francję", uznając zatem, że "Francja to Rewolucja i Prawa Człowieka" przeciwko Prawu Bożemu i Królom Francji, w Polsce natomiast takiej "Bastylii" dzielącej mieczem historię państwa na dwie nieprzystające do siebie połowy nigdy nie było. Skutek jest taki, że nie mogąc powiedzieć wprost "Mieszko I to nie Polska", bo przecież nawet mit założycielski Okrągłego Stołu nie może być poważną alternatywą, gdyż wiadomo, że w Magdalence obalano kolejne półlitrówki, a nie więzienia, to w takim razie chwytają się jak brzytwy najcudaczniejszych pomysłów, jak neobolszewicka "Krytyka Literacka", która wychodzi naprzeciw "rodzimowiercom" i etnonacjonalistom plemiennym, wyrażając żal, iż Mieszko otworzył kraj na wpływy "obcych kultur".

14 kwietnia 1934 - Deklaracja ONR

 

Trzy lata szaleństwa z mniemaną pandemią pokazały, jak kto myśli i czy chce oraz potrafi analizować krytycznie – wywiad z dr. Mariuszem Błochowiakiem (rozmawiała Agnieszka Piwar)

 

      Wywiad z dr. Mariuszem Błochowiakiem, prezesem Fundacji Ordo Medicus, społecznej inicjatywy lekarzy i naukowców na rzecz zdrowia, wolności, prawdy i niezależnej nauki. Wywiad przeprowadziła Agnieszka Piwar.

W maju 2022 roku Naczelny Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej podpisał wnioski o ukaranie 116 lekarzy, którzy jesienią 2020 roku podpisali się pod apelem do władz, kwestionując obostrzenia wprowadzane w czasie pandemii i ostrzegając przed szkodliwością szczepionek przeciw COVID-19. Z kolei pod koniec 2022 roku Sąd Lekarski zawiesił dr. Zbigniewa Martykę za publiczną krytykę obostrzeń pandemicznych. Sprawa jest oczywista – karanie za mówienie niewygodnej prawdy. Jakie to może przynieść skutki?

Dr Mariusz Błochowiak: – Przede wszystkim traci na tym społeczeństwo, które będzie gorzej lub wręcz źle poinformowanie, czyli zmanipulowane. A w kwestiach medycznych (preparaty genetyczne, leki) prowadzić to może i też tak się dzieje, do uszczerbku na zdrowiu i zgonów z powodu restrykcji i „szczepionek”. Ponad 200 tys. nadmiarowych zgonów za okres 2020-2022 jest z całą pewnością spowodowane obostrzeniami, paraliżem służby zdrowia, brakiem leczenia chorych tzw. niekowidowych i tym samy długiem zdrowotnym.

Jacek Mędrzycki: Coraz więcej pytań w sprawie Buczy

Na niedawnym briefingu rzeczniczka FR ujawniła nieznane wcześniej szczegóły ubiegłorocznych negocjacji między Moskwą a Kijowem w Stambule, po których nastąpiła znana i podsycana historia o Buczy.

       Tuż po rozpoczęciu Specjalnej Operacji Wojskowej Kijów wystąpił o negocjacje, na które strona rosyjska odpowiedziała – zdradziła Zacharowa, dodając, że gdy pojawiła się perspektywa osiągnięcia wzajemnie akceptowalnych porozumień, strona ukraińska zakończyła negocjacje, pozostawiając propozycje strony rosyjskiej z 15 kwietnia 2022 r. w sprawie projektu porozumienia w sprawie uregulowania sytuacji na Ukrainie bez odpowiedzi.

Sandra Błażejewska: Dystrybucjonizm Gilberta K. Chestertona

              Dystrybucjonizm to ukształtowana w znacznej mierze na przełomie XIX i XX wieku doktryna społeczno-ekonomiczna. Obecnie jest ona znana właściwie jedynie wśród ekonomistów bądź historyków zajmujących się historią gospodarczą. Przeciętny człowiek, słysząc pierwszy raz w życiu pojęcie „dystrybucjonizm”, odbierze je negatywnie. Jako mieszkaniec kraju, który przez kilkadziesiąt lat był trawiony gospodarką rozdzielczo-planowaną, skojarzy te słowo z odgórnie wydawanymi przez państwo przepisami dotyczącymi dystrybuowania własności – i to takimi, które chciałaby tę własność w znaczący sposób ograniczyć. Nic bardziej mylnego. Otóż najważniejszym celem dystrybucjonizmu – mimo swej mylącej jak na dzisiejsze czasy nazwy – jest dystrybucja, czyli jak najszersze szerzenie własności prywatnej wśród społeczeństwa. Artykuł ten ma na celu przybliżyć przeciętnemu czytelnikowi główne założenia tej doktryny i historyczno-społeczne podłoże jej powstania.

Przełom XIX i XX wieku to dla historyka niezwykle ciekawy okres. Z jednej strony w Europiei Ameryce Północnej można zaobserwować triumf kapitalizmu, charakteryzującego się rozwojem industrialnym, do którego przyczyniła się trwającajuż od II połowy XVIII wieku rewolucja przemysłowa w Wielkiej Brytanii. Kapitalizm pociągnął zasobą niespotykane wcześniej na tak wielką skalę w dziejach cywilizacji europejskiej zmiany społeczne, które nastąpiły w przeciągu zaledwie 100 lat. Umasowienie produkcji, powstanie ogromnych fabryk, które zepchnęły w cień manufaktury, wielkie migracje ludności wiejskiej do miast w celu poszukiwania zatrudnienia i lepszych warunków życia, a coza tym idzie – zerwanie kontaktów z tradycyjnymi grupami od żyjącymi od lat w jednej miejscowości, przyczyniły się do rozluźnienia dotychczasowych więzi społecznych i poczucia zagubienia w nowej rzeczywistości, która niejednej osobie przyniosła rozczarowanie.

Belloc: Ani kapitalizm, ani socjalizm

  

              Dystrybucjonizm to długie i niezdarne słowo, które wchodzi do użytku opisując bardzo prostą i normalną rzecz: system społeczeństwa, w którym przeciętny obywatel posiada tyle własności, ile potrzeba aby zapewnić mu i jego rodzinie wolność gospodarczą. Był czas, kiedy wszyscy brali za pewnik, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, że przeciętny wolny obywatel jest właścicielem — przeważnie właścicielem ziemi, a jeśli nie właścicielem ziemi, to właścicielem firmy, lub mistrzem w swoim rzemiośle. Jednak dzisiaj, wszędzie tam, gdzie rządzi kapitalizm przemysłowy — a rządzi on naszymi głównymi gałęziami przemysłu, w tym systemem transportu — zaistniał niebezpieczny i nienaturalny stan rzeczy.

Większość ludzi nadal określa się mianem wolnych obywateli, ponieważ pozostaje politycznie wolna; jednakże nie są to osoby wolne gospodarczo. Nie posiadają już niezbędnych środków do życia. Żyją jedynie na łasce pracodawców posiadających takie środki — rezerwy żywności, odzieży, wolne pokoje i środki produkcji — lub dzięki wsparciu ze strony społeczności, wydzielanemu przez funkcjonariuszy.

Klęska ukraińskich sił specjalnych

 

          Klęska ukraińskich sił specjalnych, czyli nieudana operacja Ukraińców odbicia z rąk Rosjan największej elektrowni atomowej w Europie.

„The Times” – wysokonakładowy brytyjski dziennik społeczno-polityczny, jeden z największych dzienników w Wielkiej Brytanii opublikował artykuł o kulisach nieudanej operacji wojsk ukraińskich, które próbowały w październiku 2022 odbić z rąk armii rosyjskiej Zaporoską Elektrownię Atomową w Energodarze.
Pamiętacie zapewne Państwo serię wystąpień polityków ukraińskich informujących o tym, że świat stoi na krawędzi katastrofy atomowej, większej niż awaria w Czarnobylu, bo nieodpowiedzialni Rosjanie bombardują z dział Zaporoską Elektrownię Atomową. Nieliczni pukali się w czoło, wskazując że absurdem jest, aby rosyjskie wojsko samo siebie ostrzeliwało z dział na terenie elektrowni atomowej, którą zajęło wiosną 2022. Inspektorzy MAEA przybyli jesienią 2022 na inspekcję potwierdzali zniszczenia na elektrowni, ale twierdzili , że nie wiadomo czyje to pociski.

Łukasz Jastrzębski: Cóż dzisiaj usłyszymy od przybywającego do Polski prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego?

 

 

          Raczej nie będzie deklaracji o wspólnym organizmie państwowym, co wielu z Kolegów przewiduje. To sie robi, a nie ogłasza. Pamiętajmy, ze dla graczy światowych Polska nie jesteśmy priorytetem. Przed nami znaczące rozmowy były prowadzone w Waszyngtonie, Londynie, Paryżu i Brukseli. A zapewne jeszcze w innych ośrodkach realnej władzy.

 

Moim zdaniem usłyszymy coś o korzyściach jakich Polska dostąpi po wygranej wojnie na Ukrainie. Jestem pewien, że padnie obietnica mówiąca o tym, że polskie firmy będą miały udział w odbudowie. Kurtuazyjne podziękowania za dotychczasową pomoc jakiej udziela Warszawa Kijowowi. 

 

Mogą paść słowa o wspólnej trudnej przeszłości, i opowieści o świetlanej przyszłości. Mało prawdopodobne (ale nie zupełnie nierealne), jest to, że pojawi się słowo "przepraszam" w związku z 80-tą rocznicą mordów Polaków na naszych byłych Kresach. Ja nie oczekuje takich przeprosin. One powinny być poprzedzone rachunkiem sumienia, wyznaniem win i zadośćuczynieniem. 

Łukasz Jastrzębski: "Ojczyzna" w służbie Ojczyzny

     31 marca 1990 roku wyszedł pierwszy numer "Tygodnika Ojczyzna". Ojczyzna "urodziła" sie dokładnie w tym dniu co ja - tyle, ze 10 lat później. Było to pierwsze pismo orientacji narodowo-lewicowej w III RP. Pismo moim zdaniem ważne dla naszego środowiska. Dzięki niemu wielu młodych ludzi dowiedziało się czym jest Obóz Narodowy.

 

Skończył się PRL. Odradzał się Ruch Narodowy po wielu dziesiątkach lat nieobecności na scenie politycznej. W styczniu 1990 roku podjęto decyzje o konieczności powstania pisma narodowo-demokratycznego pod tytułem "Ojczyzna". Zanim wyszedł pierwszy numer, trzeba było poczekać jeszcze dwa miesiące. Tytuł nie był przypadkowy, sięgał czasów okupacji niemieckiej i podziemnego pisma Jana Jaceka Nikischa (1910-1996). Sam Nikisch to człowiek niezwykle zasłużony dla Polski. Endek, działacz Polskiego Związku Zachodniego i członek Rady Jedności Narodowej. Ważna postać w przedwojennej Młodzieży Wszechpolskiej i Stronnictwie Narodowym. Pismo miało być kontynuatorem tej linii politycznej, chociaż związków bezpośrednich z samym wydawcą nie było. Jak później wspominał kol. Bogusław Jeznach (1948), prof. Maciej Giertych (1936) nalegał by poinformować o tym wydawcę z czasów wojny. Wysłano jakiś list, ale chyba nie czekano nawet na odpowiedź z Poznania.

„Będę broniła Serbii nawet po śmierci”

 

          Ljiljana Žikić Karađorđević zginęła 24 lata temu, mając zaledwie 42 lata, podczas wykonywania misji bojowej, kiedy jej grupa została zaatakowana przez albańskich terrorystów w pobliżu Peja.

Ljiljana Žikić Karađorđević była Miss Jugosławii w 1978 roku, mgr nauk organizacyjnych i matka sześciorga dzieci. Ojczyźnie oddała to, co kochała najbardziej - swoje życie, zmarła jako wolontariuszka w Kosowie i Metohija 1 kwietnia w 1999 roku.

 

Urodziła się 9 marca 1957 roku w Kragujevacu, uczęszczała do szkoły muzycznej i baletowej. Jako dziecko grała w teatrze, ukończyła belgradzki FON jako inżynier nauk organizacyjnych.

Dziś jej dzieci mieszkają za granicą, z wyjątkiem najmłodszej córki Diny.

Łukaszenka o wojnie na Ukrainie: ludzie nie rozumieją, o co walczą – Agnieszka Piwar

 

             «Łukaszenka grozi bronią jądrową» czy «Łukaszenka oskarża Polskę» – to najczęstsze frazy jakie przewinęły się w nagłówkach polskojęzycznych mediów, po wygłoszeniu orędzia przez prezydenta Białorusi. Tymczasem zamiast tracić czas na czytanie wyrwanych z kontekstu fragmentów, warto pochylić się nad przemówieniem w jego szerszej odsłonie, by wyrobić sobie własne zdanie. W tym celu przytoczę depesze agencji BelTA, która na bieżąco relacjonowała wypowiedzi białoruskiego przywódcy.

Prezydent Białorusi Aleksander Łukaszenka wygłosił 31 marca [2023 r.] orędzie do narodu białoruskiego i Zgromadzenia Narodowego, w trakcie którego poruszył istotne kwestie dotyczące bezpieczeństwa. Białoruski przywódca, w przeciwieństwie do swoich odpowiedników z innych państw, wyraźnie chce zakończenia wojny na Ukrainie, przestrzega przed eskalacją konfliktu i apeluje o natychmiastowe podjęcie rozmów pokojowych, bez stawiania warunków wstępnych.

Marek Janik: Jan Paweł II - problem z I Przykazaniem - "Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną"