Jean Madiran (…) był wychowankiem Instytutu Katolickiego w Maslacq,
założonego i prowadzonego przez wielkich pedagogów, braci André i Henri
Charlierów. Debiutował w czasie wojny na łamach „L’Action Française”, po
wyzwoleniu zaś pisywał także do „Écrits de Paris”. Na pewien czas
związał się z „Rivarolem”; zerwał jednak współpracę w 1958 r., kiedy do
redakcji tego pisma wszedł antykatolicko nastawiony pisarz
postfaszystowski Lucien Rebatet. W marcu 1956 r. rozpoczął wydawanie
bodaj najważniejszego w powojennej historii tradycyjnego katolicyzmu we
Francji miesięcznika „Itinéraires”, który z powodu wiernego trwania przy
integralnym Depozycie Wiary Katolickiej i za bezkompromisową walkę z
progresizmem, socjalizmem i komunizmem został w 1966 r. zdezawuowany
przez Episkopat Francji. Było to zapewne bezpośrednio następstwem listu
otwartego do biskupów (L’appel aux évêques), który w 1965 r.
wystosowali Madiran, Jean Ousset i Michel de Saint-Pierre; jego autorzy
jasno napiętnowali wszystkie sposoby destrukcji Kościoła i herezje
szerzone za przyzwoleniem, a nierzadko i za aprobatą tych, którzy winni
być strażnikami integralności depositum fidei. Notabene,
Madiran wykazywał, że pojęcie „integryzm”, ukute przez zwolenników
„poprawiania” wiary, a stanowiące przekręcenie pojęcia „całościowy” (intégral),
użytego przez papieża św. Piusa X, funkcjonuje jako kalumnia i metoda
wykluczania ze wspólnoty katolickiej; to znak napiętnowania, jak żółta
gwiazda dla Żydów w hitlerowskich gettach. Pod kierunkiem Madirana
„Itinéraires” przeprowadziły także trzy wielkie kampanie polityczne: w
obronie masakrowanych Węgier, za ocaleniem Algierii Francuskiej i
przeciwko goszyzmowi w maju ’68.
W 1982 r. rozpoczęła się kolejna wielka przygoda duchowa i
intelektualna Madirana jako „robotnika w winnicy Pańskiej”: udział w
założeniu pierwszego po wojnie (i jedynego do dziś) dziennika
tradycjonalistyczno-katolickiego we Francji – „Présent”. Infrastrukturę
gazety, która – również bodaj jedyna dziś w świecie – nie zamieszcza
reklam, opierając się na sieci abonentów, stworzył niestrudzony animator
ruchów katolickich Bernard Antony (Romain Marie). Pierwszym dyrektorem
pisma został François Brigneau (1919–2012), który ustąpił w maju 1986
miejsca Madiranowi. (…) Dziennik jest przy tym całkowicie niezależny od
jakiejkolwiek partii czy stowarzyszenia. Nie jest organem Frontu
Narodowego, choć z J.-M. Le Penem łączy Madirana przyjaźń i współpraca
na różnych polach. […] „Présent” deklaruje: „Proklamujemy przywiązanie
do naszej ojczyzny, do narodu francuskiego, do jego dziedzictwa, do jego
cywilizacji przesiąkniętej chrześcijaństwem. Uznajemy, że cywilizacja
chrześcijańska Francji jest istotą narodowego dobra wspólnego, jako że
Pan nasz Jezus Chrystus jest rzeczywiście prawdziwym Bogiem i prawdziwym
człowiekiem. Francja, starożytny naród chrześcijański, jest dzisiaj
oficjalnie określana jako naród apostatyczny. Trzeba więc, abyśmy byli
bardziej wierni naszemu chrztowi, naszej historii i naszemu powołaniu”.
Prof. Jacek Bartyzel w swojej książce pt. Umierać, ale powoli. O monarchistycznej i katolickiej kontrrewolucji w krajach romańskich (1815–2000)
Na imponujący dorobek Madirana składają się m. in.: Filozofia polityczna świętego Tomasza (La philosophie politique de Saint-Thomas, 1948), Oni nie wiedzą, co czynią (Ils ne savent pas ce qu’ils font, 1955), Oni nie wiedzą, co mówią (Ils ne savent pas ce qu’ils disent, 1955), Nie szydzi się z Boga (On ne se moque pas de Dieu, 1957), monografia Brasillach (1958, 1985), List do Jana Ousseta (Lettre à Jean Ousset, 1960), O sprawiedliwości społecznej (De la justice sociale, 1961), Państwo katolickie dziś (La Cité catholique aujourd’hui, 1962), Zasada całości (Le principe de totalité, 1963), Integryzm. Historia pewnej historii (L’Intégrisme, histoire d’une histoire, 1964), Pobożny Maurras (Pius Maurras, 1966), Zgrzybiałość świata. Esej o komunizmie (La vieillesse du monde, essai sur le communisme, 1966, 1975), Herezja XX wieku (L’héresie du XXe siècle, 1968, 1987), Dwie demokracje (Les deux democraties, 1977), Prawica i lewica (La droite et la gauche, 1977), Republika Panteonu (La République du Pantheon, 1982), Prawa człowieka bez Boga (Les droits de l’homme DHDS, 1988, 1995), Kiedy zaczął się zmierzch: cały świat jest w mroku (Quand il y a une éclipse: tout le monde est à l’ombre, 1990), Maurras (1992), Gilson. Kroniki filozoficzne (Gilson. Chronique philosophiques, 1992), Skrajna prawica i Kościół. Odpowiedź (L’extrême droite et l’Eglise. Réponse, 1998). Pomiędzy 1983 a 1985 r. opublikował także trzytomowy wybór artykułów z „Itinéraires” pt. Éditoriaux et chroniques.
