Tylko dwa razy w życiu widziałem tak wielką obojętność i pogardę dla ludzkiego życia w czyichś oczach, że zrobiła na mnie piorunujące wrażenie.
Za pierwszym razem - była to scena z filmu Rocky IV, gdy nafaszerowany sterydami Ivan Drago stojąc w ringu ze swoim umierającym po walce przeciwnikiem, rzuca lekceważącym tonem: ,,Jeśli umrze, to umrze". Była w tym jakaś pogarda dla ludzkiego życia, tak ujmująca, że zapamiętałem tę scenę do dzisiaj.
A druga taka sytuacja - to obejrzenie filmików z panią Doktor Śmierć, Gizelą. Pozbawiony jakichkolwiek emocji, empatii i ludzkich odruchów sposób, w jaki mówi o dziecku, które zabiła strzykawką z chlorkiem potasu (czyli środkiem wykorzystywanym podczas egzekwowania kary śmierci na największych przestępcach i zbrodniarzach) wbitą w serce... Jej chłód, lodowate słowa, które wypowiadała tak jakby sprawiały jej satysfakcję, powiązaną z jej radykalnie ideologicznymi sympatiami (przed wyborami namawiała do głosowania na lewactwo i pokazywała palec symbolizujący zwrot: pier***cie się)... to wszystko spowodowało, że przeszły mnie takie same ciarki jak w dzieciństwie, gdy z niedowierzaniem i szokiem patrzyłem na Ivana Drago i jego pogardę dla ludzkiego zycia.
Tylko wiecie na czym polega różnica?
Tamto było filmem. Ivan Drago jest postacią fikcyjną. To wszystko było na niby.
Doktor Śmierć jest naprawdę. I nie w Rosji ani Ameryce - jest tuż obok. Możecie mijać się z nią na zakupach w supermarkecie.
I takich osobach o socjopatycznych skłonnościach jest w naszym społeczeństwie z każdym dniem coraz więcej.
Ta świadomość mrozi krew w żyłach, jak chlorek potasu.
Za: facebook.com
