Oto najsłynniejszy z portugalskich, legitymistycznych „żołnierzy wyklętych” – José Joaquim de Sousa Reis (1796-1838), zwany Remexido (w pisowni XIX-wiecznej – Remechido), toczący „małą wojnę” partyzancką [guerrilha] w Królestwie (regionie) Algarve.
W młodości, będąc sierotą, wstąpił do seminarium duchownego w Faro, gdzie wykazał tak wielki talent oratorski, że miejscowy biskup pozwolił mu wygłaszać z ambony kazania. Seminarium jednak nie ukończył, gdyż zakochał się i ożenił z córką zamożnego ziemianina. Przez szereg lat prowadził spokojny żywot rolnika, dokonując także wielu ulepszeń w wiosce wuja swojej żony, którą zarządzał (São Bartolomeu de Messines), jak założenie szkoły podstawowej, piekarni i bezpłatnego jarmarku. Został także sędzią pokoju. Podczas rządów liberalnych musiał wyemigrować, ale powrócił do kraju w 1828 roku, po proklamowaniu królem Dom Miguela. Jeszcze w trakcie wojny regularnej rozpoczął walkę partyzancką po tym, kiedy (w lipcu 1833 roku) liberałowie pod dowództwem markiza de Vila Flor opanowali Algarve, wykorzystując swoją dogłębną wiedzę o skomplikowanej topografii tego regionu i dokonując znienacka wypadów z terenów górzystych na wojska wroga. Jego największym sukcesem było zdobycie 26 lipca 1833 roku miasta Albufeira. Wziął też udział w ostatniej zwycięskiej dla legitymistów bitwie pod Sant’Ana (24 IV 1834), po której został mianowany przez króla Michała I marszałkiem polnym. Istnieją sprzeczne wersje co do tego, czy po klęsce i kapitulacji miguelistów w Évora-Monte Remexido początkowo złożył broń, a chwycił za nią ponownie dopiero wskutek represji liberałów wobec obrońców prawowitego króla, czy też walczył bez przerwy, mając do tego oficjalne upoważnienie od Dom Miguela. W każdym razie skutecznie atakował i wymykał się wrogowi przez całe cztery lata, zmuszając reżim liberalny do ogłoszenia w całym Algarve stanu oblężenia. Aby go schwytać, torturowano jego żonę, aby wydała miejsce jego pobytu, a kiedy to się nie powiodło, zamordowano ich młodszego, 14-letniego syna. W końcu, 28 lipca 1838 roku, liczący 248 ludzi oddział Remexido został okrążony przez siły rządowe złożone z pułku kawalerii, dwóch batalionów myśliwskich i ośmiu piechoty oraz lokalnej Gwardii Narodowej. Pomimo tej druzgocącej przewagi partyzanci bronili się przez kilka godzin, lecz ostatecznie musieli ulec, a Remexido dostał się do niewoli. Przewieziony do Faro, został tam postawiony przed sądem wojennym, który skazał go na śmierć. W swoim ostatnim słowie mówił, że jego „nieposłuszeństwo” było posłuszeństwem ideałowi i sprawie, w którą wierzył. Królowa de facto Maria II ułaskawiła go i jej ułaskawienie zostało doręczone na czas, jednak trybunał je zignorował, udając, że go nie otrzymał, i Remexido został rozstrzelany 2 sierpnia na Campo da Trindade w Faro.
Pomimo śmierci Remexido, ruch partyzancki miguelistów wciąż jeszcze nie wygasł. Walkę kontynuował jego starszy syn – Manuel Joaquim da Graça Reis (1820-1839), mianowany przez Dom Miguela pułkownikiem kawalerii. Jednak 10 listopada (lub 10 grudnia) 1839 roku został postrzelony przez żołnierzy wojsk rządowych, po czym umieszczony w szpitalu w Faro, gdzie następnego dnia zmarł. Ostatnią potyczkę partyzanci legitymistyczni z Algarve stoczyli 4 października 1840 roku w Silves.
Postać Remexido zagościła w wyobraźni zbiorowej i w literaturze popularnej (tzw. „sznurkowej” – literatura de cordel), jednocześnie w wersji legendy białej i legendy czarnej. W pierwszej przedstawiany jest jako romantyczny bohater idealista, który poświęcił się dla sprawy sprawiedliwej, choć przegranej; w drugiej funkcjonuje jako sadystyczny bandyta i rabuś, znajdujący upodobanie w dźganiu jeńców nożem, paleniu ich żywcem i wleczeniu ich na ogonie swojego konia. Rzetelne badania historyczne wykazały jednak, że przynajmniej większość przypisywanych mu w czarnej legendzie czynów okrutnych nie miała w rzeczywistości miejsca (zob. A. do Canto Machado & A. Monteiro Cardoso, A Guerrilha do Remexido, bmw 1981; J. C. Vilhena Mesquita, O Remexido e a resistência miguelista no Algarve, „Revista do Arquivo Municipal de Loulé” 2009, nr 13). Stał się on również bohaterem kilku utworów poważnej literatury (acz niekoniecznie mu przychylnej), jak O Remexido (1918) Eduarda de Noronhy, Maria da Fonte (1937) liberalnego monarchisty Rochy Martinsa czy Barranco de Cegos (1961) komunisty Alvesa Redola. Jeszcze na przełomie XX i XXI wieku roku grupa teatralna Penedo Grande z São Bartolomeu de Messines wystawiała sztuki o Remexido w różnych częściach Algarve, w tym (28 XII 1998) sztukę O Processo do Guerrilheiro w kościele São Bartolomeu de Messines oraz (w 2005) w Forcie Nossa Senhora da Encarnação w Carvoeiro. W 2017 roku Grupa Przyjaciół São Marcos da Serra we współpracy z gminą Silves zorganizowała wydarzenie Por Atalhos do Remexido („Ścieżkami Remexido”) w São Marcos da Serra i São Bartolomeu de Messines. Celem tego przedsięwzięcia było zarówno nagłośnienie postaci Remexido, jak i rekonstrukcja niektórych aspektów życia codziennego w XIX wieku, takich jak targ, tradycyjne gry, konkurs kostiumów oraz pokaz wypieku chleba w piekarniku.
