Trzecim doktorem Kontrrewolucji przedstawionym w serii wykładów pana prof. dra hab. Jacka Bartyzela jest wicehrabia Franciszek Renat de Chateaubriand (1768–1848) – francuski pisarz romantyczny, apologeta religijny, konserwatywny myśliciel polityczny, dyplomata i polityk.
Potomek szlachty bretońskiej – 19 lutego 1787 r. przedstawiony ceremonialnie Ludwikowi XVI w Wersalu. W 1791 odbył sentymentalną podróż po Ameryce, lecz po otrzymaniu wieści o uwięzieniu króla wrócił do Europy i 15 lipca 1792 r. zaciągnął się do „armii Książąt”, bił się w niej dzielnie, pod Thionville i Verdun odniósł rany, a po przegranej wyemigrował do Anglii, gdzie przymierał głodem. W Londynie poznał pierwszego z wielkich oponentów rewolucji antyfrancuskiej – Edmunda Burke’a (1729-1797), ale jego ówczesne przekonania nie były jeszcze stricte kontrrewolucyjne, czego dowodzi jego pierwsze dzieło polityczne: Szkic historyczny, polityczny i moralny o rewolucjach starożytnych i nowożytnych, rozważanych w ich związkach z rewolucją francuską za naszych dni (1797), w którym relatywizował rewolucję. O ile dla innych Doktorów Kontrrewolucji rok 1789 był wyjątkowym, nieporównywalnym w swojej diaboliczności zdarzeniem w dziejach, „skandalem w bycie” wywracającym metafizyczną strukturę świata, o tyle dla przesiąkniętego naonczas historycyzmem Chateaubrianda rewolucje stanowiły zjawisko powtarzalne, więc w zasadzie „normalne”…
Zapraszamy do zapoznania się z nagraniem.
Za: http://www.legitymizm.org/multimedia-francois-rene-de-chateaubriand
