Początki karlizmu formalnie można datować na wrzesień 1833 r. i chwilę zgonu króla Ferdynanda VII, który odmienił bieg dziejów Hiszpanij, kilka lat przed śmiercią dokonując bezprawnej zmiany prawa sukcesyjnego obowiązującego w tym kraju od wstąpienia na tron Domu Burbonów. Większość Hiszpanów stanęła po stronie prawowitego monarchy Karola V przeciwko uzurpującej sobie władzę „regentce” Marii Krystynie i wspierającym ją rewolucjonistom. Niestety, zarówno pierwsza z wojen karlistowskich, jak i dwie następne wojny, które wybuchły w obronie kolejnych królów – Karola VI i Karola VII – zakończyły się klęską oddziałów wiernych pomazańcom Bożym. Przegrana na polach bitew i zwycięstwo Antyhiszpanii miały istotne konsekwencje ustrojowe, gdyż partie rewolucyjne likwidowały tradycyjne wolności i walczyły z Kościołem świętym – dopuszczając nie tylko grabież dóbr kościelnych i wypędzenia biskupów z ich diecezyj, lecz nawet morderstwa duchownych.
W 1868 r. pierwsza „monarchia” uzurpatorska została obalona przez progresistów, lecz wsparcie nastawionych antykatolicko reżimów Wielkiej Brytanii i Niemiec doprowadziło po kilku latach do ponownej intronizacji okupantów madryckiego tronu. Wskazana data była ważna również dla dziejów hiszpańskiego tradycjonalizmu, bo właśnie w 1868 r. i później do karlizmu zgłosili akces politycy i myśliciele, którzy do tej pory zajmowali pozycje adynastyczne, znani w historii myśli politycznej pod mianem neokatolików. To właśnie kilku autorów z tego grona (m.in. Gabino Tejado, Franciszek Navarro Villoslada, Antoni Aparisi y Guijarro i x. Wincenty de Manterola) stało się bohaterami wykładu przygotowanego przez pana prof. dra hab. Jacka Bartyzela. Neokatolicy stali się obrońcami jedności katolickiej, czyli tradycji hiszpańskiej, oraz prawdy o transcendentnym, nadprzyrodzonym źródle władzy.
Zapraszamy do zapoznania się z nagraniem.
