1. Karlizm za fundament swojej doktryny
politycznej uznaje wiarę w Boga Stworzyciela, Pana i Prawodawcę, tak
przez jednostki, jak i społeczeństwa; władzę królewską Jezusa Chrystusa,
fundament całej prawomocnej władzy i w Kościele katolickim, przez Niego utworzonej, jedynego prawdziwego.
2. W związku z tym zakłada się istnienie
Powszechnego Prawa Chrześcijańskiego, tworzonego przez Prawo Naturalne,
Objawienie i Nauczanie Kościoła, do którego, na jego wyłączną
odpowiedzialność, zostanie dopasowane prawo państwowe.
3. Z tego powodu Karlizm, zgodnie z
założeniem, że „Nic bez Boga”, ogłasza, że nie tylko człowiek, lecz
także cała organizacja społeczna i polityczna ma obowiązek wypełnienia
obowiązków względem Boga i prawdziwej religii, w związku z czym Państwo
ma obowiązek:
a) publicznie darzyć szacunkiem Boga jako Pana Najwyższego i Prawodawcę oraz wyznawać religię katolicką,
jedyną prawdziwą, będącą ponadto czynnikiem określającym naszą
narodowość, związku najwyższej jedności ludu hiszpańskiego z ideałem
jego projekcji na historię powszechną.
b) tworzyć prawa i akty prawne zgodnie z
prawami naturalnymi i chrześcijańskimi nauczanymi i interpretowanymi
przez prawdziwe nauczanie Kościoła katolickiego, starając
się o ustanowienie struktur politycznych i społecznych, które
wspólnemu dobru, umożliwiają człowiekowi osiągnięcie swojego
ostatecznego kresu nadprzyrodzonego.
c) Chronić wiarę religijną narodu
hiszpańskiego przed atakami, które mogą ją umniejszyć, ale bez szkody
dla szacunku należnego prawom osobistych i kryteriom wywodzącym się z
narodowych czynników społecznych oraz ostatecznej instancji dobra
wspólnego Hiszpanów i Kościoła Powszechnego.
4. Państwo i Kościół, jako społeczeństwa
idealne i suwerenne zgadzają się co do nakazów naturalnych i
nadprzyrodzonych, za pośrednictwem stosownych aktów i instrumentów
prawnych kształtują swoje wzajemne relacje i interwencje oraz
kompetencje w tych kwestiach, w których zbiegają się aspekty i interesy
doczesne i nadprzyrodzone.
II. Ojczyzna
Hiszpania, wspólna ojczyzna wszystkich
Hiszpanów, wyrażająca się tak w ciągłości historycznej, jak
terytorialnej, jest jedyna i niepodzielna. Ciągłość historyczna, element
duchowy ojczyzny, manifestuje się poprzez tradycję, która zdefiniowała
swoją swoistość poprzez wieki, która nie może być zapomniana ani
odrzucona jako taka, ani jako naród.
Nieodwracalna jedność ojczyzny nie zakłada jej jednolitego charakteru. Hiszpania stanowiona jest przez różne regiony, których
osobowość nie zanikła poprzez historyczne włączenie do większej
całości. Regiony zachowują swój własny charakter, który wzbogaca
wspólną ojczyznę, tak jak swoje władze autarkiczne lub rządowe, “Fueros”[1], nie tylko nie zabraniając, lecz wymuszając tę jedność.
III. Fueros
“Przywilej” oznacza uznanie najwyższego i
nienaruszalnego prawa istoty ludzkiej oraz jej otoczenia, zarówno
naturalnego, jak terytorialnego, do bycia szanowanymi w kwestiach życia
prywatnego i elementach koniecznych do ich realizacji.
Pierwszym przywilejem człowieka jest
godność osobista jako dziecka Bożego, stworzonego na Jego obraz i
podobieństwo dla celu nadprzyrodzonego, dla którego obrony i ochrony
utworzone zostało społeczeństwo i Państwo. Prawa osobiste człowieka są fundamentem jego wolności.
Jednak człowiek żyjący w odosobnieniu
spotyka się z wyraźnymi trudnościami w realizacji swoich praw i
realizowaniu celów, w związku z czym zostały powołane do życia
organizacje, cieszące się przywilejami właściwymi państwu. Jest to
realizowanie prawa do życia we wspólnocie o charakterze prywatnym
(małżeństwo i rodzina), terytorialnym (gmina, region) lub
instytucjonalnym (nauczanie, praca, zawód, handel, związki zawodowe
itd.).
Te zrzeszenia są uznawane przez Państwo, które nie ingeruje w proces ich powstawania, kompetencji i funkcjonowania, w
związku z czym dysponują sferą kompetencji pierwotnych względem Państwa
i w wielu przypadkach wyższych. Proces ten nie zanika wraz z powstaniem
Państwa, głównie ze względu na pełnienie przez Państwo funkcji
kontrolnych względem powstałych zrzeszeń, jednak bez hamowania ich
rozwoju. W związku z tym rozmaite organizacje tworzone przez obywateli
nie przestają powstawać, co powinno być kontynuowane.
Wobec wszechmocnego prawa, tworzonego
czasem przez Państwo, tak, jak jest to formułowane przez demokrację
(prawo większości), totalitaryzm (o charakterze marksistowskim lub
faszystowskim) lub przez konserwatyzm, ogłasza się zasadę suwerenności
społecznej, która powinna być respektowana przez suwerenność
polityczną Państwa, co jest równoznaczne z przywilejem i zasadami
subsydiarności ciał pośrednich publicznego prawa chrześcijańskiego.
Należy wspierać w większym stopniu społeczeństwo, zaś w mniejszym
Państwo.
IV. Król
Monarchia jest ustrojem, który najlepiej
dostosowuje się do istoty władzy politycznej ze względu na posiadane
takie cechy, jak: jednorodność, ciągłość i niezależność. W przypadku
Hiszpanii jest to forma rządów, która spowodowała
ukształtowanie się narodowości oraz adaptuje się najlepiej do cech
narodowych, zamanifestowanych w jej historii.
Koncepcja monarchii idzie w parze z jej
legalnością, lecz obecna bierność dynastii karlistowskiej nie może
odróżnić konserwatyzmu od swoich przekonań monarchistycznych.
W monarchii król jest depozytariuszem suwerenności politycznej
Państwa; jednak tradycyjny opis jego elementów składowych oznacza, że władza,
która się urzeczywistnia, jest ograniczana przez to, co ponad nią:
przez prawa boskie i naturalne, których nie można przekroczyć, a także
przez elementy znajdujące się poniżej niej samej: przez suwerenność
społeczną, reprezentowaną przez Kortezy.
Realizacja suwerenności politycznej opiera się na trzech niezależnych od siebie funkcjach, lecz kontrolowanych przez ich suwerena, króla: ustawodawczej, sądowniczej, funkcji pełnionej przez rząd oraz administracyjnej.
Funkcja ustawodawcza jest wykonywana przez króla wraz z Kortezami. Ich struktura prowadzi do problemu reprezentacji społecznej.
Co do zasady: reprezentacja nie może
opierać się na partiach politycznych, ponieważ one nie odzwierciedlają
struktury społecznej, lecz interesy polityczne grup szukających
dostępu do rządu, natomiast co do Kortezów – jest to społeczna
reprezentacja wobec władzy, tak, aby stanowione prawa oraz te, które
muszą być wypełniane, opierały się na współpracy i zgodności.
Reprezentacja opiera sie więc na tych zrzeszeniach i stowarzyszeniach (głównie i terytorialnych, i
instytucyjnych), w których społeczeństwo organizuje się spontanicznie
na różne sposoby, sygnalizując istnienie problemów, które prawo musi
regulować lub rozwiązywać.
Funkcja sądownicza realizowana jest w imieniu króla, lecz stosowana jest, ze względu na charakter wybitnie sądowniczy, przez
ciało sędziowskie, biegłych w prawie, którzy, raz mianowani, są
niezależni – aż do rozstrzygania pojawiających się sporów z samym
królem, będącym podmiotem prawa w takim samym znaczeniu, jak jego
poddani. Likwiduje się ministerstwo sprawiedliwości, aby zapewnić
całkowitą niepodzielność tejże funkcji.
Funkcja administracyjna (w ustroju
liberalnym nazywana wykonawczą) wykonywana jest przez rząd, którego
premier jest wybierany i pozbawiany stanowiska przez króla, bez konieczności opatrzenia dekretów podpisem królewskim.
Praca administracyjna sprowadza się do
codziennego zarządzania pracą narodu, któremu nie można wyznaczyć z góry
określonego celu, a jego inicjatywa lub odpowiedź koresponduje z daną
koniunkturą, w ramach konstytucji i w celu osiągnięcia dobra wspólnego.
Rząd dzieli się na wyspecjalizowane
ministerstwa, których członków wyznacza premier, a których
elementarne decyzje wymagają obowiązkowych referencji różnych rad,
według rozkładu kompetencji.
Do króla należy kierowanie wysoką
polityką krajową oraz utrzymanie konstytucyjnego schematu Boga i
Ojczyzny, które pozostają niezmienne. Służy mu pomocą rada królewska i
może prosić o konsultację prezesów sądów, przedstawicieli wymiaru
sprawiedliwości i rządu. Jeśli król jest tym, kto zmienia kierunek
wyznaczony przez przyjętą doktrynę, dochodzi do utraty jego suwerenności i powstania wśród ludu prawa do buntu.
Tłum. Anna Banasiak
[1] Przywileje miejskie nadawane w Kastylii i Aragonii podczas rekonkwisty; także przywileje ogólnie.
Za: http://myslkonserwatywna.pl/doktryna-tradycjonalistycznej-wspolnoty-karlistowskiej/
Za: http://myslkonserwatywna.pl/doktryna-tradycjonalistycznej-wspolnoty-karlistowskiej/
