12 września 1683 roku pod Wiedniem wojska polsko-habsburskie pod
wodzą króla Jana III Sobieskiego pokonały armię Imperium Osmańskiego,
dowodzoną przez wezyra Kara Mustafę.
Sejm przegłosował zgodę na działania wojenne poza granicami, na
mobilizację oraz na nadzwyczajny podatek na utworzenie blisko 50 tys.
armii. Początkowo planowano zebranie już istniejącej armii koronnej w
Trembowli na zachodniej Ukrainie, zaś nowego zaciągu w okolicach Lwowa.
Litwini mieli grupować się w Janowie Podlaskim.
Po przejściu przez Śląsk, Morawy i Czechy 3 września wojska polskie połączyły się nad Dunajem, 40 km od Wiednia, z oddziałami austriackimi i niemieckimi. Dowództwo nad 67-tysięczną armią objął Jan III Sobieski. Zarządził, by oddziały austriackie i niemieckie atakowały Turków wzdłuż prawego brzegu Dunaju, wiążąc w ten sposób ich główne siły. W tym czasie siły polskie przedzierały się pod miasto okrężną drogą.
12 września rano zaczęła się bitwa. Przekonani o swojej przewadze,
słabo ufortyfikowani Turcy odpierali atak austriacko-niemiecki wzdłuż
Dunaju, pozostawiając odsłonięty teren od strony Lasu Wiedeńskiego, skąd
oddziały polskie wyprowadziły w godzinach popołudniowych atak.
Sobieski najpierw wysłał z rozpoznaniem jedną chorągiew husarii,
która wszczęła popłoch w szeregach wroga i wycofując się pociągnęła za
sobą większość tureckiej kawalerii – wprost pod ogień polskich armat.
Wówczas król polski wykorzystał rozprężenie w szeregach wroga i
poprowadził główny atak sił polsko-niemieckich. Brawurowy atak husarii
spowodował bezładny odwrót i ucieczkę wojsk tureckich oraz
towarzyszących im Tatarów. Król polski z powodu zbyt późnej pory nie
kontynuował pościgu, zaś jego wojska zajęły obóz nieprzyjaciela.
W bitwie poległo ok. 10 tys. Turków, a 5 tys. odniosło rany. Oddziały
pod wodzą króla polskiego miały 1,5 tys. zabitych i 2,5 tys. rannych.
Większość armii tureckiej zdołała uciec, pozostawiając część uzbrojenia i
zapasy. Klęska wiedeńska zakończyła okres zwycięstw Imperium
Osmańskiego, a wielki wezyr Kara Mustafa za przegraną zapłacił życiem.
OD REDAKCJI: Święto
ku czci Imienia Maryi powstało w początkach XVI w. w Cuenca w Hiszpanii
i było celebrowane 15 września, w oktawę święta Narodzenia Maryi. Z
czasem zostało ono rozszerzone na teren całej Hiszpanii. Po zwycięstwie
króla Jana III Sobieskiego nad Turkami w
bitwie pod Wiedniem w 1683 r. Innocenty XI rozszerzył te Święto na cały
Kościół i wyznaczył go na niedzielę po święcie Narodzenia Maryi.
Później Św. Pius X w 1911 roku przeniósł je na 12. września, kiedy to w
Martyrologium Rzymskim jest wspomnienie wiktorii wiedeńskiej.
