Stefan Batory – urodzony 27 września 1533 r. w Szilágysomlyó książę siedmiogrodzki, król Polski, wielki książę litewski. Jego rodzicami byli wojewoda siedmiogrodzki Stefan Batory oraz Katarzyna Telegdi. Został wcześnie osierocony. W 1562 r. stanął na czele wojsk siedmiogrodzkich i zwyciężył armię cesarską w bitwie pod Hadad. W 1571 r. dzięki poparciu sułtana tureckiego Selima II wybrano go księciem siedmiogrodzkim. W 1575 r. Stefan Batory poślubił Annę Jagiellonkę, potomkini rodu Piastów i został ogłoszony królem Polski. Uzyskał aprobatę Kościoła katolickiego i senatorów. W 1577 r. prowadził konflikt z Gdańskiem, który odmówił uznania Batorego jako króla. Wkrótce wypracowano jednak kompromis, a Gdańsk zapłacił wysoką kontrybucję. W latach 1579-1582 Stefan Batory prowadził wojny z Moskwą o Inflanty, które zakończyły się sukcesem Polski i zawarciem dziesięcioletniego rozejmu w Janowie. Król przygotowywał się na wojnę z Turcją, powołał piechotę wybraniecką i wprowadził rejestr kozacki. Zmarł 12 grudnia 1586 r. w Grodnie. Pełny tytuł królewski Stefana Batorego brzmiał: Stefan, z Bożej łaski król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, kijowski, wołyński, podlaski, inflancki, a także książę siedmiogrodzki.
