Cytaty

INTEGRALNY RZYMSKI KATOLICYZM * NACJONALIZM INTEGRALNY * NARODOWY SOLIDARYZM * UNIWERSALIZM * REWOLUCJA KONSERWATYWNA * EUROPA WOLNYCH NARODÓW

PRZECIWKO KOMUNIZMOWI I KAPITALIZMOWI! ZA NARODOWYM SOLIDARYZMEM PAŃSTWA!

PORTAL PUBLICYSTYCZNY FRONTU REX - RNR

Codziennik internetowy (wydarzenia - relacje - artykuły)

„Pro Fide, Rege et Patria” – „Za Wiarę, Króla i Ojczyznę”

PRZEŁOM NARODOWY - jest to projekt polityczny łączący w sobie ideę hierarchiczną z myślą narodową w duchu rzymskiego katolicyzmu, dążący do zmiany obecnego Systemu politycznego w sposób radykalny i trwały

poniedziałek, 26 grudnia 2016

„Wózek to moje nogi” – rozmowa z Michałem Tomankiem


„Wózek to moje nogi” – rozmowa z Michałem Tomankiem
      „Nie bójcie się inności. Nie bójcie się niepełnosprawności innych. To nie jest coś, co może przeszkadzać w normalnym życiu. Traktujcie niepełnosprawnego jak normalnego, pełnowartościowego człowieka.” – mówi Michał Tomanek, niepełnosprawny działacz Fundacji Pro – Prawo do Życia ze Śląska.

Tomasz Kaczmarek, Fundacja Pro Gliwice: Powiedz coś o sobie Michale.

Michał Tomanek, Fundacja Pro Gliwice: Mam 28 lat, od 10 lat mieszkam w Borowej Wsi, dzielnicy Mikołowa, w ośrodku dla osób niepełnosprawnych.

Dlaczego tutaj mieszkasz?
M.T: Uciekłem z domu z powodu pijaństwa i awantur.
W wieku 2,5 lat miałem wypadek, spadłem z budynku przeznaczonego do rozbiórki, który znajdował się blisko mojego domu. Po trzech dniach od wypadku złapał mnie paraliż, trafiłem do szpitala. Zapadłem w śpiączkę. Leżałem 5 tygodni w śpiączce, chciano mnie odłączyć od respiratora, ale kuzyn się nie zgodził na to.

Czyli postawa Twojego kuzyna spowodowała, że dzisiaj tutaj jesteś?
M.T: Tak (uśmiech).

Masz do niego o to pretensje?
M.T: Nie. Ja się akurat cieszę, że jestem niepełnosprawny.

Czyli od 26 lat jesteś niepełnosprawny, można powiedzieć, że praktycznie od urodzenia.
M.T: Tak.

Ile miałeś lat, kiedy trafiłeś do ośrodka?
M.T: Osiemnaście.

Jesteś bardzo aktywny. Działasz w KKN, czyli Klub Kibiców Niepełnosprawnych Górnika Zabrze, wspierasz hospicjum w Gliwicach, grasz w boccie…
M.T: Tak, od 5 lat gram, na mecze Górnika jeżdżę od 4 lat, od 7 lat działam dla hospicjum.

Mógłbyś leżeć w łóżku, mieć pretensje do całego świata, a Ty nie poddajesz się.
M.T: Mógłbym teraz siedzieć w więzieniu, być alkoholikiem albo bandytą czy złodziejem. A ja jestem niepełnosprawny i czuję, że mam misję do spełnienia.

Od jakiegoś czasu działasz dla Fundacji Pro-prawo do życia. Skąd się dowiedziałeś o działalności Fundacji?
M.T: Przez przypadek. Spotkałem koleżankę podczas pikiety w Zabrzu. Ona mnie zawołała i tak już zostało.

Jesteś bardzo aktywnym wolontariuszem, nie ma chyba pikiety, w której byś nie uczestniczył: byłeś w Zabrzu, Gliwicach, Katowicach, a nawet w Krakowie.
M.T: Jak tylko mogę, jadę.

Co Ci daje udział w pikietach?
M.T: Ogromną satysfakcję. Czuję, że trzeba pomagać innym ludziom i wiem, że dobrze robię, bo przecież każdy człowiek ma prawo do życia. Lubię poznawać nowych, wartościowych ludzi.

 Uważasz, że taka działalność jest potrzebna?
M.T: Tak. Dzięki temu mogę dać coś od siebie innym.

Jak się poruszasz po Śląsku?
M.T: Autobusami.

W każde miejsce dojeżdżasz autobusem; masz wózek elektryczny, który umożliwia przemieszczanie się. Żadne miejsce na Śląsku nie jest dla Ciebie nieosiągalne?
M.T: To zależy, jaki autobus jedzie.

No tak, nie wszystkie są niskopodłogowe. A co Cię napędza? Dlaczego chcesz ludziom pomagać? Co powoduje, że stajesz w obronie tych nienarodzonych? Tych, którzy nie mogą się wypowiedzieć?
M.T: Sam byłem w podobnej sytuacji. Byłem bliski śmierci, mogli mnie odłączyć, mogłem już nie żyć. Ale kuzyn nie pozwolił na to.

Czyli na własnej skórze przetestowałeś podejście pro-liferskie swojej rodziny.
M.T: Tak. Byłem w śpiączce. Gdyby mnie odłączyli, nie byłoby mnie.

Zwolennicy aborcji twierdzą, że dla dzieci chorych aborcja to dobre rozwiązanie, że to ulga w ich cierpieniu.
M.T: Nie uważam tak. Ludzie chorzy, to tacy sami ludzie jak każdy. Też chcą żyć. Czy dziecko z zespołem Downa jest gorsze?

Ty masz swój krzyż. I mimo cierpienia, jakie Cię spotyka na co dzień…
M.T: Ja nie cierpię.

Mieszkasz w ośrodku, poruszasz się na wózku, masz sparaliżowane nogi…
M.T: Nogi to nie wszystko. Wózek to też moje nogi (uśmiech i trąbienie klaksonem wózka).

Wspierasz ludzi, wspierasz Fundację, wspierasz hospicjum; jesteś aktywny, wyjeżdżasz na mecze, na turnusy, czyli korzystasz z życia tyle, ile możesz.
M.T: Tak.

A co chciałbyś powiedzieć ludziom, których też spotkała jakaś tragedia, którzy jeżdżą na wózkach?
M.T: Nie bójcie się! Wyjdźcie do ludzi.

Mają coś do zaproponowania ludziom?
M.T: Swoje życie.

Czego każdy z nas może nauczyć się od osób niepełnosprawnych?
M.T: To są tacy sami ludzie jak inni. Osoba niepełnosprawna jest tak samo wartościowa. Pomimo niepełnosprawności może pokonywać trudności, bariery. Może być nawet wsparciem dla innych.

Co chciałbyś przekazać osobom bez niepełnosprawności?
M.T: Nie bójcie się inności. Nie bójcie się niepełnosprawności innych. To nie jest coś, co może przeszkadzać w normalnym życiu. Traktujcie niepełnosprawnego jak normalnego, pełnowartościowego człowieka. Ostatnio spotkałem się na ulicy z sytuacją, gdzie przypadkowy człowiek zapytał mnie co ja robię na ulicy i że nie powinno mnie być na świecie. Zaproponowałem mu, żeby zamienił się ze mną na 5 minut i pojeździł wózkiem.

Spotykasz się czasami z brakiem szacunku ze strony zdrowych ludzi? Brakiem szacunku dla życia, dla osób słabszych?
M.T: Tak. Z brakiem szacunku i obojętnością.

Czy Twoja życiowa misja to pomoc innym? W różnych wymiarach?
M.T: Tak.

Może to być hospicjum, a może być dziecko nienarodzone – wszyscy, którzy są słabsi.
M.T: Ludzi, którzy potrzebują pomocy, jest mnóstwo. Pomagam też ludziom w moim ośrodku, na przykład robiąc im zakupy. Kiedy mieszkałem w domu, nie miałem możliwości pomocy innym. Zawsze marzyłem, żeby być wolontariuszem, ale nie wiedziałem w jaki sposób to uskutecznić.

…i w końcu znalazłeś sposób, żeby to robić. Bardzo serdecznie dziękuję Ci za rozmowę i życzę powodzenia w działalności!

 M.T: Ja również dziękuję.