Nakładem wydawnictwa Wektory ukazała się kolejna niewygodna dla
lewicowego establishmentu książka. Tym razem jest to pierwszy tom
„Dwustu lat razem” – historii Żydów w Rosji od XVIII wieku do
współczesności, pióra Aleksandra Sołżenicyna.
Aleksander
Sołżenicyn urodził się w 1918 roku, zmarł w 2008. W 1941 roku został
magistrem matematyki na Uniwersytecie w Rostowie. Odznaczył się odwagą
podczas walk z Niemcami w czasie II wojny światowej. W 1945 roku za
krytykę Stalina w prywatnej korespondencji do brata został skazany na 8
lat łagru. Po zwolnieniu w 1953 roku deportowany do Kazachstanu. W 1956
dzięki sądownej rehabilitacji powrócił do europejskiej części Rosji.
Dzięki swoim opowiadaniom o życiu w łagrach, przepisywanych ręcznie
przez czytelników, stał się rozpoznawalny. Dopiero w 1962 najwyższe
władze ZSRR zezwoliły na jego debiut literacki. W latach
sześćdziesiątych KGB skonfiskowało rękopisy pisarza i rozpowszechniały
pomówienia na jego temat. Sam pisarz stawał się coraz większym
przeciwnikiem komunizmu. W 1970 pisarz został nagrodzony literacką
nagrodą Nobla. W 1973 na zachodzie ukazała się najbardziej znana książka
Sołżenicyna – Archipelag Gułag. W odwecie władze ZSRR odebrały mu
obywatelstwo i deportowały za granicę. Na emigracji mieszkał w RFN i
USA. Nie krył swojego rosyjskiego nacjonalizmu i pogardy dla
zdemoralizowanego zachodu. Pisarz powrócił do Rosji w 1994 roku.
Sołżenicyn opisując pierwsze wieku relacji Żydów z Rosją, przybliżył kwestie: konfliktów zjudaizowanych Chazarów z Rusią Kijowską,
kolaboracji Żydów z Tatarami okupującymi Ruś, herezji judaistycznych w
prawosławiu, wsparcia Dymitra Samozwańca dla migracji Żydów do Rosji.
Z lektury „Dwustu lat razem” wynika, że karą za zabór ziem polskich
pod koniec XVIII wieku był zalew Rosji przez Żydów z Polski. Sytuacja
zaś Żydów w Rosji była drastycznie odmienna od żydowskiej hagady. Carat
odbierający wolność osobistą rosyjskim chłopom, zachował niezwykłe dla
Rosjan przywileje Żydów z Polski – Żydzi w Polsce wbrew opinii Kościoła
katolickiego cieszyli się licznymi przywilejami ze szkodą dla polskich
chłopów.
Podczas gdy rosyjscy chłopi pozostawali w feudalnym zniewoleniu, już w
1785 roku „wszyscy mieszczanie (a zatem i wszyscy Żydzi)… stali się
równouprawnionymi obywatelami” mogącymi wybierać i zasiadać w lokalnych
władzach samorządowych i sądowych. Żydzi zyskali prawa, jakich nie mieli w
Polsce. Równouprawnienie Żydów w Rosji wyprzedziło równouprawnienie
rosyjskich chłopów o 80 lat. Dodatkowo Żydzi cieszyli się większymi
przywilejami niż rosyjskie mieszczaństwo – mogli mieszkać poza miastami i
zarabiać na szerzeniu alkoholizmu wśród Rosjan. Żydzi dzięki swoim
politycznym przywilejom zdominowali ekonomicznym wsie rosyjskie, dzięki
czemu wyniszczali alkoholem i lichwą rosyjskich chłopów. Kolejne
przywileje Żydom na początku XIX wieku przyznawał car Aleksander I. Car
otworzył rosyjskie szkoły dla żydowskich dzieci, Żydzi nie byli
powoływani do armii, mieli własne autonomiczne szkolnictwo. Dodatkowo
władze rosyjskie nie przestrzegały przepisów ograniczających osiedlanie
Żydów w Rosji. Oświecanie Żydów było jednak trudne, judaistyczne władze
społeczności utrzymywały ją w ciemnocie.
Problemy ze społecznością żydowską próbował rozwiązywać car Mikołaj
I. Żydom narzucono te same obowiązki, co i innym poddanym cara.
Przymusowy pobór do wojska na 25 lat zakończył się licznymi zwolnieniami
od obowiązku dla elity żydowskiej i wysyłaniem do służby przez żydowską
społeczność biedoty. Powszechna korupcja spowodowała, że Żydzi nie
przestrzegali nowych obowiązków.
Za panowania Aleksandra II nastąpiła w Rosji eksplozja demograficzna
społeczności żydowskiej. Dla Żydów wyjątkowo niekorzystne okazało się
wyzwolenie przez cara chłopów z pańszczyzny w 1861 roku. Wyzwoleni
chłopi przestali być uzależnieni od Żydów. W latach sześćdziesiątych XX
wieku nastąpiła kulturowa modernizacja społeczności żydowskiej. Podczas
powstania styczniowego Żydzi z zaboru rosyjskiego aktywnie wspierali
Rosję w walce z polskimi powstańcami (podobnie jak na początku XIX wieku,
kiedy wspierali Rosję w walce z wojskami polskimi walczącymi z Rosją u
boku Napoleona). Liberalne panowanie Aleksandra II zakończyli w 1881
roku prożydowscy terroryści z Narodnaja Wola – Woli Ludu.
W odwecie za zamordowanie cara miały miejsce w Rosji liczne
spontaniczne ludowe pogromy antyżydowskie. Pogromy były bezwzględnie
pacyfikowane przez rosyjską armię. Pogromy inicjowała Narodnaja Wola,
licząc, że przerodzą się one w rewolucję. Lud rosyjski jednak nie był
zainteresowany rewolucją, tylko zemstą na żydowskich wyzyskiwaczach.
Lata sześćdziesiąte XIX wieku były czasem rozwoju organizacji
terrorystycznych w Rosji. Członkostwo w organizacjach terrorystycznych
było niezwykle popularne wśród młodych bogatych Żydów. Ich drogę życiową
wspierali hojnie bogaci rodzice. Najpopularniejszym ugrupowaniem była
Narodnaja Wola, ugrupowanie nihilistyczne, antypaństwowe i
antyreligijne. Już na przełomie XIX i XX wieku Żydzi stanowili większość
rewolucjonistów w Rosji. Żydzi w ruchu rewolucyjnym nie wyrzekali się
swego żydostwa, działalność rewolucyjną traktowali jako działalność na
rzecz Żydów.
W ostatnich dekadach XIX wieku w Rosji powstał Bund, żydowska
komunistyczna partia hojnie wspierana przez amerykańską finansjerę. Bund
trwając w swoim żydowskim nacjonalizmie, zwalczał nacjonalizm innych
narodów – był między innymi przeciwny niepodległości Polski. Bund był
największą lewicową partią w Rosji. Prócz żydowskiego ruchu
komunistycznego powstał także ruch syjonistyczny, większość jego
działaczy miała lewicowe poglądy.
W 1887 roku car Aleksander II postanowił podjąć walkę z ekstremizmem
lewicowym Żydów. By ograniczyć napływ Żydów lewaków na uniwersytety i w
liceach, wprowadził akcję afirmacyjną. Parytet Żydów w szkołach miał
odpowiadać ich odsetkowi w lokalnej społeczności. Decyzja ta otworzyła
gojom drogę do wykształcenia i realizowała idę sprawiedliwości
społecznej – szkoły utrzymywane były z podatków wszystkich, a głównie
Żydzi z nich korzystali. Car troszczył się, żeby warstwa inteligencka
pojawiła się w społeczności wszystkich narodów znajdujących się pod jego
panowaniem. Interwencja państwa nie dotyczyła licznych szkół prywatnych
i egzaminów eksternistycznych w szkołach państwowych. Dodatkowo
ograniczono Żydom bierne prawa wyborcze do samorządu terytorialnego.
Korupcja sprawiała, że przepisy te jednak były powszechnie ignorowane. W
odwecie za niewygodne dla Żydów przepisy globalna diaspora żydowska
zaczęła na forum międzynarodowym zwalczać carską Rosję. Ustawodawstwo
antyżydowskie miało na celu ochronę interesów mas ludowych, które
znajdowały się w szoku kulturowym wywołanym przejściem z feudalizmu do
nowoczesnego kapitalizmu - wyzwaniami, do których lud nie był
przygotowany. Także i kolejne reformy były sprzeczne z interesem
społeczności żydowskiej: uwłaszczenie chłopów, wprowadzenie państwowego
monopolu alkoholowego.
Okazją do kolejnej histerycznej kampanii nienawiści pod adresem Rosji
była dla diaspory żydowskiej sprawa pogromu w Kiszyniowie w 1903 roku –
w relacjach żydowskich liczba ofiar wielokrotnie wzrosła i wzbogaciła
się o barwne opisy zbrodni. Wbrew faktom Żydzi o pogrom oskarżali
władze, podczas gdy wojsko pogrom ten spacyfikowało. Pogrom w
Kiszyniowie skłonił Żydów do masowego uzbrajania się i tworzenia
bojówek. W tym samym roku w Homlu bojówki żydowskie zorganizowały pogrom
gojów.
Podczas wojny z Japonią w 1904 roku Żydzi w Rosji i na całym świecie,
a za ich śladem USA, wsparli Japonię. W samej Rosji nienawiść Żydów do
Rosji prowadziła do zamieszek uzbrojonych bojówek żydowskich z
nieuzbrojonymi gojami. W 1905 kierowany przez Żydów rewolucyjny motłoch
sterroryzował Odessę. Pacyfikacja rewolucjonistów była kolejnym
pretekstem do antyrosyjskiej kampanii nienawiści. Od 1905 do 1907 w
całej Rosji trwały spontaniczne wystąpienia gojów przeciw terrorowi
rewolucjonistów – światowa społeczność żydowska opisywała je w
kategoriach pogromów. Jednym z najsławniejszych był pogrom w
Białymstoku. Pogromy wywołały kolejną, po przepisach antyżydowskich,
falę emigracji Żydów, głównie lewicowych ekstremistów, do USA.
Nastroje rewolucyjne podkręcała w Rosji prasa, właściwie cała
kontrolowana przez Żydów. Jej siła opierała się na hojnych transferach
od amerykańskiej finansjery.
Tuż przed samą rewolucją armia rosyjska przeprowadziła kilka
straszliwie głupich akcji antyżydowskich. Deportowano z terenów
frontowych Żydów do największych miast rosyjskich. Zwiększyło to tylko
nienawiść Żydów do Rosji. Podczas gdy młodzi Rosjanie wykrwawiali się na
froncie, Żydzi dekowali się na zapleczu. Carat stworzył bolszewikom
doskonałe warunki do rewolucji.
Jan Bodakowski
Za: http://www.bibula.com/?p=67529
